Jethro Tull - J-Tull Dot Com (1999)

Een vrij middelmatig album. Solide rock muziek maar er spatten geen vonken meer van af of over. Anderson's stem is difinitief naar de knoppen, althans kan bij lange na niet meer wat hij er vroeger mee kon. Ook de muziek verrast me niet meer (dat is mischien ook wel onmogelijk gezien de lengte van de carriere van Tull). Leukste/beste nummer Hot mango flush.

Ik moet je jammer genoeg gelijk geven. De stem van Ian Anderson is niet meer wat het was. Live heeft hij er nog geen last van. Soms zitten er mooie solo's in, voor zowel piano, fluit als gitaar, maar de liedjes op zich kunnen me niet echt bekoren.
met dit album heb je soms het gevoel dat je in het oerwoud zit
Vooral bij Hot mango flush en Mango suprise

Stem nog wat verlaagd. Enorm zwak album dit....

In tegenstelling tot mijn mede Tull-liefhebbers, vind ik dit een heerlijke plaat.

Er zijn weer sporen van folkrock te bekennen, gemengd met de nieuwe world-music invloeden.

Een heel andere line-up dat de seventies-Tull. Deze line-up is meer songgericht.

Goede duidelijke teksten over muziek die soms wat aandoet als neo-prog, door het synthgebruik en heldere edoch spectaculaire gitaarspel van Barre.

Als bonustrack een nummer van de soloplaat van Anderson, welke een beetje voortborduurt op de sound van Tull.com.

Beetje standaard symfonische rock, maar wel degelijke songs, goede teksten en een warme productie...

Ik luister met gemak en veel plezier deze plaat in één ruk uit... Synthgeluidjes zijn lekker, het gitaarspel (riffs en solo's) van Barre zijn goed, en Ian zingt inderdaad niet meer zo goed, maar meer dan goed genoeg en zijn fluitspel is weer volop aanwezig...

Waanzinnige tracks op deze plaat zijn: Spiral, Dot Come, Awol, El Nino, Bend Like a Willow

Een steviger album dan de voorganger. Met vettere riffs, meer groove en wat betere nummers herpakt de band zich redelijk. Verder blijft de kritiek helaas hetzelfde. Te weinig inspiratie, futloze zang, enz. Jethro Tull is een dinosaurus aan het einde van zijn krachten geworden, die in de toekomst alleen nog zal terugblikken.

69/100

Deze plaat heeft meer body en overtuiging dan bijvoorbeeld Roots and Branches en Catfish Rising.

Hier lijkt Ian wat terug te grijpen op de sound van Crest of a Knave. Wat steviger gitaar- en drumwerk kenmerken de songs.

De composities zelf zijn niet zo heel boeiend. Het is voornamelijk veilige poprock, gelardeerd met lelijke synthklanken en weinig ruimte voor gitaarsolo's.

Toch staan er wat aardige songs op.
In elk geval wisten de heren wel, dat het onder de naam Jethro Tull niet meer ging lukken, en ging iedereen zich focussen op hun solocarrière's. Daar zitten ook de leukere, minder melige platen.