Met 'Jupiter, Part I, nam Blaudzun een wellicht verrassende, maar voor mij juiste afslag. Met "Promises Of No Mans Land' had hij het eindpunt van een ontwikkeling bereikt en voor mij een irritatie punt. Met Jupiter, Part II zet de band een nieuw hoogtepunt neer. Een aantal geweldige nummers met een enorme dichtheid en soortelijk gewicht die bijna ieder individuele uiting van bandleden onmogelijk maakt. En toch weet telkens een instrument, een melodie, een manifestatie van individualisme voor even aan de geluidsmuur te ontsnappen. Telkens valt er weer iets nieuws te ontdekken. Een individueel nummer aanwijzen heeft ook niet echt zin. Dit is een album, een eenheid. Qua sfeer en eigenschappen. Vanaf de allereerste beluistering tot aan vandaag boeit Jupiter, Part II me iedere luisterbeurt. Ja, het is onmiskenbaar Blaudzun. De manier waarop de band muziek maakt opgeteld bij de stem van Johannes Sigmund maakt het onmiskenbaar eigen.
'Jupiter, Part I' vond ik goed. Niet alleen omdat Blaudzun zichzelf anders presenteerde, maar ook de songs. Het overtuigde mij uiteindelijk niet volkomen. 'Heavy Flowers' bleef mijn favoriet, met name omdat het licht daar toch telkens door de duisternis heen mocht komen. Daar is op Jupiter, Part II geen enkele sprake meer van, maar perfectie wordt wel bereikt. Om heel kort te gaan, 'Heavy Flowers' heeft een serieuze concurrent gekregen voor beste Blaudzun album tot op heden. Laat de deel III maar komen.
Het hele verhaal staat
hier op WoNo Magazine.