Echt een fijn werkje dit, dat als jazz-dubbelalbum van de week werd gekozen met de
remake uit 1980. Deze vind ik vooralsnog mooier dan de remake. Mooie drive in de baspartij en gedurende vooral kant 2 interessante uitstapjes met etnische invloeden en psychedelica in de vorm van electronics en Hendix-gitaargeluiden. Laatste blijkt dus Terje Rypdal te zijn die ik ook al had leren kennen in een
eerder JAVDW. Het contrast is aanzienlijk en ik kan nu ook Blabla´s commentaar bij dat album wel plaatsen. In de remake is dit heftige gitaargeluid verdwenen. Op dit album vind ik het evenwel goed passen.
Ook buiten de gitaar is dit wel ontzettend een plaat in tijdsbeeld; de synths en dan met name de manier waarop dat geluidstechnisch op de plaat is gezet, deden me direct denken aan Pink Floyd in de tijd dat ze zichzelf nog ´The Pink Floyd´ noemden (
A Saucerful of Secrets uit 1968,
Ummagumma) uit 1969).
De combinatie van jazz met psychedelica en wereldritmes vind ik behoorlijk indrukwekkend geslaagd. Eigenlijk kan je stellen dat de zware titel goed wordt waargemaakt. Ik stel mij voor dat dit toch een album zal moeten zijn met enige reputatie. Is dat ook zo?