Ásgeir's debuut Dýrð í Dauðaþögn verkies ik boven In the Silence. Het werkt wat beter en ik vind het Engels van Ásgeir net iets te veel rammelen. Toch is het verschil miniem. Ik vergeef hem de uitspraak en daardoor heb ik beide albums eenzelfde waardering gegeven.
In eigen land het best verkochte album van eigen bodem ooit. Het zegt toch wel wat.
En toen was daar
Unbound en dat nummer deed me ineens een stuk minder. Ik vond het een te afstandelijk nummer. Ik miste de warmte die de nummers van Ásgeir juist weten uit te stralen.
Ineens keek ik een stuk minder uit naar dit album.
Titeltrack
Afterglow opent deze tweede (of moet ik toch zeggen derde?!). Het hoge stemmetje is gebleven, en het knispert aardig. Doet heel sterk denken aan Radical Face en daar heb ik (ook) een zwak voor. Z'n uitspraak blijf ik nog wat aan de matige kant vinden, ik had liever het sprookjesachtige gehoord. Maar ach, ook hier komt het niet helemaal uit de verf waardoor het toch nog een soort 'apart taaltje' lijkt
Maar mijn hemel, wat is de instrumentatie hier mooi. Het knisperen gaat perfect samen met de orkestrale klanken. Dit had ik even niet verwacht. Een prachtige start en ineens ging ik er heel anders voor zitten.
Het knisperen gaat door op
Unbound, ja, dat nummer waar ik niet veel mee op had. Eigenlijk nog steeds niet. Te veel aan de knopjes draaien en stemmen vervormen is niet altijd bevordelijk voor de kracht van je compositie of moet juist wat zwakte verhullen. James Blake-achtige taferelen, maar die vind ik op dat vlak net wat beter uit de verf komen.
Snel door naar
Stardust dan maar. Op de één of andere manier weet dit nummer me ook niet erg te overtuigen. Ik ervaar het als wat afstandelijk. Is het dan echt zo anders dan het debuut? Of ben ik dit soort nummers gewoon een beetje beu. Geloof ik de vervormers wel of is de sound net wat te kil?! Ik ben er nog niet achter.
Here Come the Wave In lijkt wat liever te zijn, maar hier begint z'n mindere uitspraak toch weer wat naar boven te komen, tevens lijkt het nummer wat stuurloos te worden. Het zwalkt, het is te volgestouwd lijkt het wel en dan is het einde ook vrij abrupt.
Underneath It leunt meer op moderne R&B en het is wel duidelijk dat de folk-achtergrond naar achteren is verdreven. Wat spannender, maar wekt bij mij minder emotie op. We hebben immers Bon Iver en James Blake al. Het komt ietwat te bedacht over en Ásgeir lijkt dol te zijn op abrupte eindes.
Nothing lijkt wat meer op zijn eerdere werk terug te grijpen. Maar heel veel meer dan een vocaal intermezzo blijkt het niet te zijn.
I Know You Know heeft een wat zenuwachtige ondertoon, terwijl hij er vrij relaxed overheen zingt. Het geeft een bijzonder contrast. Halverwege het nummer begint het zelfs dansbaar te worden, een echt dansnummer wil ik het dan weer niet noemen. Het nummer kent een hoop laagjes, zowel vocaal als muzikaal.
Dreaming doet weer denken aan het debuut. Het klinkt allemaal wat rustiger en is meer gestript van alle elektronica. De blazers geven het geheel een warme gloed, wat het nummer goed past.
De folksound blijft toch behouden op
New Day. Het klinkt als een verademing. Het nummer ademt en komt puur over. Na alle overdaad aan geluiden is dit gewoon even heel fris om te horen. Gewoon een mooi nummer. Blijkbaar weet hij me op deze manier toch het best te raken.
Op
Fennir Yfir gelukkig even geen Engels. Tenminste dat denk je als je de titel ziet. Blijkt niet helemaal zo te zijn, maar je moet echt even goed luisteren. We horen een fragiel geluid, mede door de strijkers en de rustige toon. De balans tussen elektronica en 'natuurlijke' instrumenten is hier prima in orde.
Afsluiter
Hold (er is nog een deluxe versie met bonustracks) is een vrij kaal nummer waar de nadruk op de vocalen ligt met subtiele piano-begeleiding en sfeervolle strijkers.
Misschien moet ik nog erg wennen aan dit album. Misschien was ik te veel verliefd op het vorige tweeluik. Misschien is het album te volgepropt of slaat hij af en toe net even te veel door in extra geluidjes en stemmen. Er staan nog best een paar mooie tracks tussen en de rest is zeker niet beroerd. Maar helemaal voelen doe ik dit album (nog) niet.
We hebben er even op moeten wachten en een lichte teleurstelling is hier toch wel aan de orde. Hopelijk gaat dat later deze week niet ook het geval zijn met de nieuwe Perfume Genius.