Tim Claridge is een muzikant met een vele kleuren in zijn palet. Metal als solo artiest, blues/garage/rock met Death Goldbloom, folk met Hymalayan en akoestisch als lead guitarist voor Natalie Ramsay, met wie hij samen geregeld optreedt tijdens meditaties op muziek in een centrum.
A Dirty Dozen Bars is Death Goldblooms tweede release na het mini album 'Cluster Funk'. Het duo is inmiddels uit elkaar wegens privé aangelegenheden en meisjes. Enorm jammer, want ik vind Death Goldbloom getuigen van het enorme talent van Claridge. Ja, het mag meer gefocust zijn, dat zonder meer, want met al het gebabbel in de samples rond de nummers wordt de vaart van het album te vaak onderbroken. Wie daar het geduld voor heeft, hoort niet alleen een stel geweldige nummers in het blues, rock en garage idioom voorbij komen, maar ook wat een fantastische zanger en gitarist Tim Claridge is.
Op dit album slaan de riffs je heerlijk om de oren. Claridge heeft er daar een oneindig aantal van in zijn repertoire zitten lijkt het wel. Op dit album heeft hij het originele duo uitgebreid met een bas en mondharmonica om het geheel een steviger geluid te geven en een meer originelere bluesfeel. Toch is A Dirty Dozen Bars een lichter album dan zijn voorganger. Het heeft meer punten waarin het adem mag halen, waar 'Cluster Funk' volledig overdonderde. In de rustigere passages herinnert hij direct aan zijn werk met Hymalayan, zoals in 'Iron Tongue'.
Over een ding heeft het sample geleuter om de nummers heen volkomen gelijk: "This may seem only monkey business, but in reality it's very serious". Als de muziek vervolgens losbarst is het met de losheid van het gitaarspel van Jimi, zo enorm erg lekker en de koortjes van Natalie Ramsay, Ari Lantela en Jasmin Lynn. 'Thang' is dan slechts een opwarmertje voor een nummer als 'To Heck With Forgiveness'. Diep, donker, duister. Echte rock fans zijn dan allang verkocht.
Het hele verhaal staat
hier op WoNo Magazine.