Sólstafir - Berdreyminn (2017)

Sólstafir geeft met Ísafold meeslepende voorproef van nieuwe plaat | NMTH

Eerste vrijgegeven nummer van de nieuwe plaat, nu twee keer gehoord en ik ben erg benieuwd naar het hele album.

Album stream: Berdreyminn

Wat een saaie bedoening is dit geworden. Het ergste vind ik nog dat de plaat helemaal niet zo slecht is, maar het doet me compleet niks. Waar is de subtiliteit en dynamiek die deze band zo magisch maakte? De drumpartijen zijn lomp en voegen 0,0 toe aan de rest van de muziek, dat was voorheen wel anders. Ook gooit de band het voor de rest ook over een monotone boeg. De metalinvloeden zijn nu echt helemaal weg en de sound die Sólstafir nu neerzet gaat richting post-punk/post-rock en een stevige invloed van Pink Floyd. Die post-punkinvloeden hadden veel mooier geïntegreerd kunnen worden: bijvoorbeeld door een veel creatieve ritmesectie. Een teleurstelling wat mij betreft, de beoordeling volgt later. Ik ga de plaat namelijk de kans geven, maar ik heb er een beetje een hard hoofd in.

Hadden ze 'Gummi' dan toch niet moeten ontslaan na het uitbrengen van Otta?!
Ironie daarvan is dat hij nou niet echt geroemd werd om z'n formidabele drumwerk. Maar wellicht had hij toch een belangrijkere invloed dan werd ingeschat?

Otta vond ik een meer dan vermakelijke wending, maar 't voelde ook wel aan als een trucje (tingeling en pracht, opbouw met metal en shoegaze rifjes, apotheose, ejaculatie) . En met deze plaat is dat gevoel bevestigd. Ze doen het nog een keer... Maar kleverige handen krijg ik er niet meer van.
Waar Ulver werkelijk naar een nieuwe stijl evolueert, hapert de ontwikkeling bij deze voormalige metallers.
Maar goed, trucjes verkopen goed.

Ja, deze tranentrekkende composities (je voelt de bedoeling twintig maten van tevoren aankomen) maken me inderdaad aan het huilen. Ik ga dus toch maar is de plaat van 'katla' opzetten, wellicht troost het me (God, zelfs nog niet te vinden op MM..., het zit gummi ook niet echt mee)

''Gummi'' is technisch gezien helemaal geen topdrummer, maar hij heeft bakken karakter en dynamiek. Hij was één van de oprichters van Sólstafir en, zoals nu blijkt, een zeer belangrijk onderdeel voor de totaalsound. Als je naar Katla luistert, hoor je hoe Sólstafir ook die new wave/postpunk-kanten had kunnen integreren, veel subtieler en smaakvoller. Het doet me denken aan (ook al is het een volledig andere stijl) het vertrek van Mike Portnoy bij Dream Theater, het werd pijnlijk duidelijk hoe belangrijk hij was.

De drumpartijen op deze plaat doen me denken aan Nick Mason op de Pink Floyd-albums na Meddle, maar dan zonder de groove of flow. Ook komt The Cure naar voren, maar dan gespeeld door houthakkers.

Dit is mijn kennismaking met Sólstafir en het blijkt echt een CD voor deze tijd van het jaar te zijn. Het valt me vooral op hoe uniek de sound van de band is. De zang in het IJslands draagt hier zeker aan bij, iets wat bij Kauan bijvoorbeeld ook zo sterk werkt. Je wordt hierdoor echt in hun wereld getrokken en die is niet al te vrolijk. De melancholie overheerst dus, maar gelukkig vergeten ze niet regelmatig het tempo omhoog te gooien, waarbij folkinvloeden zich ook laten gelden. Berdreyminn is een fijne ontdekkingsreis geworden!

Was geen groot fan, maar kon Svartir Sandra zeer waarderen. Las ergens hoe ze met een voormalig drummer zijn omgegaan, iemand die z'n hele ziel in deze band stopte en dat is precies wat er bij deze band is gaan ontbreken; een ziel.
Voor mij bestaat deze band inmiddels uit een stel eikels die muziek maken en door die bril (gehoorapparaat?) luister ik naar dit album. Zou objectiever moeten zijn, maar is lastig.