De in Noord-Carolina opgegroeide Malcolm Holcombe is een muzikant die alleen al met zijn krakerige en geleefde stemgeluid je in de greep van zijn muziek brengt. De laatste jaren groeide hij uit tot de verpersoonlijking van de hardwerkende Amerikaanse muzikant, met een open blik voor de wereldse problematieken en het geharde leven. Vorig jaar verscheen nog het aangrijpende Another Black Hole, waar deze onderwerpen de ondergrond vormden voor het schouwspel tussen de traditionele instrumentatie en zijn bewogen zangpartijen. Zijn muzikale ontwikkeling kreeg in de loop van de tijd meer vorm door samenwerkingen met gerenommeerde country- en folkmuzikanten als Merle Haggard, Emmylou Harris en Richard Thompson. Voor zijn nieuwe album werkte hij samen met de veelgeprezen Amerikaanse singer-songwriter en multi-instrumentalist Darrel Scott, die tevens het album produceerde. In de samensmelting van de diversiteit aan instrumentatie brengt Holcombe actuele onderwerpen als de toenemende vluchtelingstromen en de zware reis van deze immigranten en het zware leven van de vroegere arbeiders samen. Op muziekgebied keert hij tevens terug naar zijn verfijnde combinatie tussen de traditionele blues, klankrijke folk en geslepen country.
De baspartij op Crippled Point O’ View brengt de muziek in werking. De blues wordt daarbij tot leven gewekt in het meeslepende mondharmonicaspel van Jelly Roll Johnson. Holcombe verbindt in zijn zwaar aangezette zang de onrustige tijden met de verbleekte waarheid van zijn eigen leven. Waar het gebruik van percussie het jazzy ritme intact houdt vormt het akoestische gitaarspel van Holcombe en Scott juist de country kant van de muziek. Met Yours No More brengt hij een prachtige ode aan de immigranten en ondersteund hij ze in de moeilijke tijden die ze hebben moeten doorstaan. De ontroerende klanken van de pedal steel gitaar doen de emoties aanwakkeren. In zijn aangeslagen uiting in zang geeft hij zijn waardering voor alle immigranten die het land mede hebben opgebouwd, maar ziet hij tevens in dat we met de huidige situatie weer naar de vroegere tijden terugvallen. In de klanken van Scott’s banjospel kijkt hij terug naar de Good Ole Days, die eigenlijk helemaal niet zo mooi waren. Zware werkomstandigheden en onderbetaling maakte het leven tot een ware hel, waar kinderarbeid en ziektes de situatie alleen maar verergerde. Deze blik op het verleden vermengt hij moeiteloos in de klanken uit het verleden. Met de banjo wordt de muziek van The Almanac Singers en Carter Family uit de jaren 40 dichterbij gehaald, terwijl met het akoestische gitaarspel de country van Johnny Cash en Hank Williams wordt herbeleeft. Het zijn deze muzikale afwisselingen die de veelzijdigheid van het album laten horen. Zo geeft Outta Luck de folk muziek in de ware emoties weer door het effectieve gebruik van de pedal steel gitaar en dobro. Malcolm voert je in dit nummer terug naar zijn verleden, al wankelend op het randje van de afgrond.
Met South Hampton St. geeft Holcombe blijk van de wereldse reizen die hij als muzikant maakt. Het accordeonspel van Joey Miskulin voert je naar de Franse wijnstreken, terwijl hij zich inhoudelijk begeeft op de plek waar de zigeunervrouw te vinden is. Dit gegeven brengt ook dat we veel Europese klanken horen zoals met de bouzouki. Rocky Ground is misschien nog wel het meest ontroerende nummer van het album. Holcombe weet op het juiste moment de emoties aan te wakkeren, waar de boer het met de zware arbeid en weinige financiën moeilijk heeft brengt de liefde hem weer bij zinnen. Het akkoordenschema speelt in op het geslaagde proces tussen de muzikale invulling en het verhalende. Met het titelnummer Pretty Little Troubles brengt Malcolm de dagelijkse beslommeringen onder de aandacht in het akoestische gitaarspel. Hij weet wat het zware arbeidersleven je brengt en geeft duidelijk aan dat het klagen niet helpt maar dat je juist door dit harde werken de blues kan beleven. Bury England gaat wat de naam al doet vermoeden in op een optreden in Bury te Engeland. De manier waarop Holcombe de kleine details uit het leven verwerkt in prachtige anekdotes en zijn meeslepende verhalen geeft aan dat we hier met een oude rot binnen het vak te maken hebben. Met een ode aan de vorig jaar overleden countrylegende Guy Clark geeft hij uiteindelijk het belang van het optreden in Engeland weer.
Het muzikaal vrij kale Damn Weeds doet de kracht van Malcolm’s stem nog maar eens weergeven. Alleen met de ondersteuning van de akoestische gitaar vermengt hij humor op een poëtische manier in serieuze zaken als het toenemende geweld en politieke misstappen. Het is welgemeend wonderschoon hoe hij het verleden en heden met elkaar weet samen te brengen in zowel zijn teksten als het gebruik van instrumentatie. Wanneer de uilleann pipes (doedelzak) en mandoline in Eyes of Josephine de muziek bepalen weet je dat het Ierse landschap binnen enkele momenten opdoemt. Het verhaal speel zich af in Belfast en draagt met de Keltische klanken de duisternis die over de stad heen valt. Met het kleurrijke The Sky Stood Still weten zelfs de klanken van strijkers (viool/cello) een rol te vervullen in de muzikale breedte van het album. Zijn leven kent geen makkelijk verloop, levensbedreigende situaties en alcoholgebruik maken van hem de man die hij nu is. Het constante muzikale spel van versnellen en vertragen brengt zijn bewoordingen nog meer onder de aandacht van de luisteraar, soms beangstigend donker en op een ander moment ontroerend kleurrijk. Het afsluitende We Struggle pakt in het akoestische gitaarspel terug naar de menselijke strijd die elk persoon gedurende zijn/haar leven moet ondergaan. Als kind de jongere jaren niet willen verlaten en op oude leeftijd vrienden en familie om je heen zien verdwijnen als de dood hen tegemoet komt. De tedere klanken van het pianospel geven dat sprankje hoop dat we allemaal zo hard nodig hebben om ook de moeilijke tijden te overleven en de schoonheid van het leven weer in te zien. Al weet Holcombe dat zijn einde nadert, zich overgeven aan het lot doet hij nooit.
Pretty Little Troubles is met de verscheidenheid aan klanken en de zware tekstuele lading Malcolm's meest geslaagde album tot nu toe. De continue afwisseling tussen het muzikale palet en de daarbij behorende instrumentatie geven de waarde van de teksten en aangrijpende zang van Holcombe meer diepgang. Hij draagt dit album niet alleen, want juist in deze muzikale breedte dringt de invloed van Darrell Scott als multi-instrumentalist en de tiental andere gastmuzikanten door in het geheel. Echter zijn het de poëtisch getinte teksten van Malcolm Holcombe waarmee hij moeiteloos verhalen uit het verleden en heden met elkaar verbindt. De verbinding van de wereldse problemen en die uit zijn leven als muzikant. Het zijn verhalen waarmee Malcolm weet te ontroeren en tevens levenslessen geeft. Met jammeren en stilzitten komen we er niet, verandering komt er alleen door hard te werken en hulp te bieden bij dat wat het leven voor eenieder net wat aangenamer maakt.
4*
Afkomstig van mijn site
Platendraaier.