menu

Nad Sylvan - The Bride Said No (2017)

mijn stem
3,83 (24)
24 stemmen

Zweden
Rock
Label: Inside Out

  1. Bridesmaids (1:13)
  2. The Quartermaster (5:39)
  3. When the Music Dies (6:59)
  4. The White Crown (6:16)
  5. What Have You Done (8:29)
  6. Crime of Passion (6:00)
  7. A French Kiss in an Italian Cafe (5:59)
  8. The Bride Said No (12:28)
totale tijdsduur: 53:03
zoeken in:
avatar van meesterdch
Hij staat op spotify. De eerste twee nummers bevielen me. Vandaag eens luisteren.

4,5
Goed hoor ! Ik vind deze nog beter als Courting The Widow .. erg fris, muzikaal top (Hackett, Govan, Levin ea) .. vocaal erg sterk .. maar belangrijkste erg goed nummers. Uiteraard springt What Have You Done er met kop en schouders bovenuit (maar voor mij is dit nu al een classic track) maar ook de rest is prima. Hulde voor Nad Sylvan met de geweldige CD ! Top !

avatar van Jason28
4,5
In tijden niet zo iets goeds als what have ypu done gehoord!

avatar van snarf349
De huilende gitaar is geweldig in What have You Done!

avatar van meneer
Ergens dreigt dit album onder te gaan sneeuwen onder al het prachtige geweld van allerlei andere nieuwe albums maar dat gaat bij mij dus niet gebeuren. Waarom niet ? Omdat het met veel liefde is gemaakt en het rechtstreeks uit het, ietwat bijzondere, hart van een eerlijk muzikant komt die een aanwinst is in de bijzondere wereld van de symfonische progmuziek.

avatar van HugovdBos
4,0
De lange muzikale reis van de in de Verenigde Staten geboren Nad Sylvan startte in 1968, toen hij als 8-jarig jongetje onderdeel uitmaakte van zijn eerste band The Hooks. Het zou echter nog vele decennia duren voordat hij op het podium zou staan met één van de grootmeesters uit de progressive rock, Steve Hackett. In 2012 was het zover, na tientallen jaren als muzikant in verscheidene bandjes te hebben gespeeld stond hij op het podium met een muzikant van één van zijn favoriete bands, het Britse Genesis. De in Zweden opgegroeide Nad wist vanaf kinds af aan al dat zijn leven door muziek omringd zou worden en gaandeweg de jaren leerde hij veel instrumenten te bespelen. Zijn belangrijkste wapen bleek echter zijn stem, gekenmerkt door de gelijkenissen met die van Peter Gabriel. In 2015 verscheen dan eindelijk zijn solodebuut Courting the Widow. Het 17e-eeuwse vampierssprookje bracht hem naar voren als groots vertolker van de theatrale 70’s prog. De imponerende melodielijnen van het album werden ingespeeld door onder andere Nick D’Virgilio, Roine Stolt, Garry O’Toole en hoe kan het ook anders Steve Hackett. Twee jaar later krijgt zijn vampierverhaal een vervolg, The Bride Said No is het tweede deel van de uiteindelijke trilogie. Gebaseerd op het door hem geschreven nummer uit 1989 worden klassieke klanken uit de prog muziek vermengt met de moderne invloeden binnen deze muziekstijl. De samenwerking met gastmuzikanten Tony Levin, Nick D’Virgilio, Guthrie Govan en Anders Wollbeck onderstrepen deze samensmelting.

Het sprookje opent met Bridesmaids, waar de keyboardklanken een beangstigende setting tevoorschijn toveren. De invulling van de vrouwelijke achtergrondvocalen door Jade Ell en Sheona Urguhart versterken de spanningsopbouw van de intro. Wanneer de muziek overgaat in The Quartermaster dringt een scherpe basriff het gehoor binnen, voordat de hypnotiserende werking van de keyboardklanken binnendringt. Sylvan brengt het musical spektakel met zijn kenmerkende zanglijnen. Een fraaie afwisseling tussen zijn falsetto zangstem en de wat lagere tonen. Op muzikaal gebied brengt het nummer veel afwisseling in zowel tempo als instrumentatie. Naast de toetspartijen zorgt de percussie van Nick D’Virgilio voor een diepere toonzetting. Het swingende van de akoestische gitaar brengt de rust voordat het herhalende muziekpatroon weer opduikt. Op zijn oplopende leeftijd staat hij stil bij alle muzikanten die hem door de jaren heen ontvallen zijn. Het intrigerende When the Music Dies vormt hierbij de perfecte klankstructuur, van de elektronische inslag van de drums van Doane Perry tot aan de muzikale inrichting van componist Anders Wollbeck. De vocale harmonieën brengen het afscheid van de muziekgiganten en de kleine pareltjes. Tony Levin levert zijn bijdrage met zijn fameuze Chapman stick, huiveringwekkend opgenomen in het verhaal.

Wanneer de vampier zijn verstand volledig te buiten gaat bevinden we ons in The White Crown. De invloeden vanuit de folk muziek doen niet alleen de middeleeuwen herbeleven, maar zorgen ook voor een fraai samensmelting met de hevige gitaarklanken. Broadway is dichtbij in de theatrale melodielijnen, waar zijn metgezel Jonas Reingold zijn gitaarkunsten laat horen. Sylvan’s meeslepende vocale werk doet het podium voor je herrijzen, waar de musical in al haar schoonheid aan je wordt gebracht. De melodieuze en heldere klanken worden keer op keer afgewisseld met de donkere en grauwe tonen van de strijkers en het gitaar- en drumspel. Het absolute hoogtepunt van het album volgt met het schitterende What Have You Done. Het pianospel brengt de nodige emoties in het nummer, waar Nad zich in zijn zang ook volledig aan vastbijt. Het is echter de grote klasse van twee meestersgitaristen waardoor deze track het pareltje van het album mag worden genoemd. De oude klasbak Steve Hackett en het supertalent Guthrie Govan wisselen elkaar af in enkele melodieuze, emotionele en meeslepende gitaarsolo’s. Een genot om naar te luisteren, waar elk akkoord het volgende in werking zet. De gitaristen kleuren de muzieklandschappen in met de meest complexe structuren en weten je elke seconde dieper naar binnen te zuigen in het genot van de vampier. Tel daar de expertise van Tony Levin bij op en je weet in welke klankspectrum je terecht komt. Het nummer eindigt in de rust waarmee het is begonnen. De invloed van componist Anders Wollbeck is merkbaar op het vervolg met Crime of Passion. Klassieke zanglijnen vormen de opening van het door de strijkers voortgedreven geheel. De symfonische invulling voert je dieper het verhaal in over de moordlustige vampier. Sylvan weet met zijn zangstukken het verhaal tot leven te wekken. Het nummer staat bol van de tempowisselingen en voert je van de orkestrale klanken naar de gitaarriffs en toetspartijen.

A French Kiss in an Italian Cafe brengt wat meer rust in het geheel, al blijft de beangstigende toonzetting aanwezig. Doane Perry voert met zijn drumspel het langzame tempo aan, terwijl Nad met zijn zang een vreemdeling in een Italiaans café laat verschijnen. De Australische zangeres Sheona Urquhart brengt het vrouwelijke personage in beeld. De synths verweven zich moeiteloos in de langgerekte gitaarklanken van Steve Hackett en Nad Sylvan. Met het zware basspel van Tony Levin blijft de spanning van het album behouden, wat meer swing komt erin met de saxofoonsolo van Sheona. Het is de opmars voor het slotstuk en tevens de titeltrack, The Bride Said No. Ruim 12 minuten klokt het nummer, waarbinnen het verhaal zijn ontknoping vindt. Het trage doch melodieuze schouwspel wordt in werking gezet door de drums en gitaarlijnen, maar kent tevens een mooie bijdrage van Tania Doko in de harmonieën. Het funky ritme komt tot stand door het basspel en de violen. De pop wordt vermengt in de akoestische partijen, waarna de overgang naar een wat ruwer geluid aanvangt. De keyboardsolo’s brengen de hypnotiserende werking van het begin terug. De weg naar vrijheid is ingezet, versterkt door het effect van de slotsolo, maar vooral door het strijkerssegment. Een slot waarbinnen vooral de balans wordt gezocht tussen de verschillende elementen van het album, eindigend in het laatste nee-woord van Sylvan.

The Bride Said No is een meer dan logische voortzetting van het vampierssprookje van Nad Sylvan’s voorganger Courting the Widow. Op muziekgebied wordt er een ruimere invulling gegeven aan het genre rock en weten verscheidende gastmuzikanten het geheel naar een hoger niveau te tillen. Van de sublieme en melodieuze gitaarsolo’s van Steve Hackett en Guthrie Govan tot aan het zowel ondersteunende als toonzettende drumspel van Nick D’Virgilio en Doane Perry. De harmonieën tussen de uitmuntende zangpartijen van Nad Sylvan en de verscheidene vrouwelijke stukken brengen het verhaal tot leven. Het is echter de verfijnde combinatie tussen de klassieke progmelodieën en de door elektronica beïnvloede moderne klanken waardoor de ontwikkeling van Nad als muzikant en schrijver pas echt tot uiting komt. The Bride Said No kan daarmee bestempeld worden als een aangename verassing binnen de hedendaagse muziek.

4*

Afkomstig van mijn site Platendraaier.

avatar van Broem
3,5
Sodeju, wat een nummer is 'What Have You Done'. Heerlijk. Lange geleden dat ik zo'n spetterende solo heb gehoord. Rest van het album bevalt me ook wel maar dat is een uitschieter. Nog een paar draaibeurten...

4,0
Wauw,
Via Musicmeter de positieve kritieken van Nad Sylvan gelezen.
En ja hoor wat een aanwinst.........
Ijzersterke composities én muzikanten. Inderdaad roept dit het oude Genesis op, maar toch is dit absoluut geen plagiaat.
Nu zijn debuut CD nog aanschaffen, want die moet blijkbaar ook goed zijn.
Een 4 !

Twee albums gingen hier vooraf en zijn allebei prima!

avatar van goldendream
Nad Sylvan – The Bride Said No – Progwereld

Mooie recensie.
Hacketts bijdrage: nummers 5, 6, 7 en 8

Gast
geplaatst: vandaag om 08:40 uur

geplaatst: vandaag om 08:40 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.