Pas in december van het vorige jaar hoorde ik van dit album. Het lijkt op het eerste gehoor inderdaad een beetje op Nick Drake, ook door Raoul's bescheiden stem, maar het niveau van eerstgenoemde wordt nergens gehaald. Daarvoor zijn de songs niet indringend genoeg, en bovendien is het fingerpickin' gitaarspel, hoewel zeer aangenaam klinkend, geen concurrentie voor dat van Drake.
Neemt niet weg dat dit toch wel een zeer aangenaam, sfeervol album is, alleen na een paar draaibeurten weet ik het wel. Bernard Vignal speelt fluit op een paar nummers, en ook is Pierre Hughues Hadacek op een paar nummers te horen (piano, percussie en drums), en die nummers zijn dan gelijk ook wat aantrekkelijker. Samengevat: aangenaam album dat liefhebbers van het genre zeker eens zouden moeten beluisteren, maar niet meer dan dat.