Jeff Tweedy - Together at Last (2017)

Bewerkingen van?

inderdaad. Solo acoustic.

Hier kijk ik alvast naar uit... Op Pastemagazine is "i am trying to break your heart" al live en acoustic te beluisteren.

Pareltje naar mijn bescheiden mening

Tweedy had beter z'n energie kunnen stoppen in een relevant album van Wilco. De laatste 2 waren niet bepaald om naar huis te schrijven. En nu een herhaling van akoestische liedjes van slechts 38 minuten......

ik vind de laatste 2 Wilco platen juist prachtig, maar goed ieder zn eigen natuurlijk

Als liefhebber van Wilco is een solo show van Tweedy iets geweldigs. De meeste nummers lenen zich uitstekend voor een akoestische uitvoering en dat bewijst deze plaat ook zeker. Enige kritiek is dat het er slechts 11 nummers op staan. Wat dat betreft kun je je geld beter spenderen aan een cd uit de Roadcase serie.

Niet opzienbarend en ook niet vernieuwend, maar het ligt allemaal toch goed in het gehoor. Heerlijk kabbelend, voor een mooie zwoele avond rond het kampvuur. Ondanks dat ik de plaat vandaag al 6 keer op gehad heb, heb ik niet het idee dat ik hem echt heb gehoord. Eerst een paar keer mee in de trein dan maar.

Today:
De krenten uit de pop: Jeff Tweedy - Together At Last - dekrentenuitdepop.blogspot.nl

Een overbodig tussendoortje of een waardevolle aanvulling op een indrukwekkend oeuvre? De critici zijn het vooralsnog niet eens over Together At Last van Jeff Tweedy.

De voorman van Wilco heeft op zijn eerste echte soloplaat (in 2002 verscheen onder zijn naam de filmsoundtrack Chelsea Walls) gekozen voor akoestische versies van songs uit zijn bijzondere catalogus.

Together At Last moet het doen met akoestische gitaar, incidenteel mondharmonica en de stem van Jeff Tweedy.

Uiteraard komen flink wat songs van Wilco voorbij, maar Together At Last staat ook stil bij inmiddels al weer bijna vergeten uitstapjes als Golden Smog (een supergroep met leden van flink wat aansprekende bands, waaronder The Jayhawks, The Replacements en Soul Asylum) en Loose Fur (Jeff Tweedy’s samenwerking met meesterdrummer Glenn Kotche en multi-instrumentalist Jim O'Rourke).

Together At Last bevat misschien niets nieuws, maar de uiterst ingetogen akoestische versies van de songs van Jeff Tweedy klinken totaal anders dan de versies uit het verleden. Het zijn versies die je niet moet vergelijken met de originelen, maar moet beluisteren als nieuwe songs. Dan hoor je wat een geweldig songwriter Jeff Tweedy is, maar hoor je ook dat hij in staat is om met zeer bescheiden middelen songs tot leven te brengen.

Het is maar weinig singer-songwriters gegeven om de aandacht 40 minuten vast te houden met een akoestische gitaar en een stem, maar Jeff Tweedy draait er zijn hand niet voor om. Together At Last ontleent zijn kracht natuurlijk aan de stem en het gitaarspel van Jeff Tweedy, maar het zijn vooral de geniale songs die de plaat zo goed maken.

De rijk georkestreerde parels van Wilco blijken opeens songs die ook prima zijn terug te brengen tot de basis van akoestische gitaar en zang. Zeker wanneer Jeff Tweedy kiest voor uiterst ingetogen gitaarspel en zang hoor je er weinig tot niets van de originelen meer in, maar als de Amerikaan het tempo even opvoert, ben je toch opeens weer terug bij de meesterwerken van de band uit Chicago.

Ik ben over het algemeen niet zo gek op uiterst sobere platen als de soloplaat van Jeff Tweedy, maar van deze plaat kan ik geen genoeg krijgen. Bij oppervlakkige beluistering lijkt het een op een avond en nacht in elkaar geflanste plaat, maar hoe beter ik luister hoe meer ik hoor.

Together At Last van Jeff Tweedy is wat mij betreft een waardevolle aanvulling op het al zo bijzondere oeuvre van de Amerikaan en het is bovendien een plaat die naar meer smaakt. Er zijn nog heel wat Wilco songs die ik graag eens teruggebracht tot de essentie zou horen en natuurlijk is er ook nog dat andere bandje waarmee Jeff Tweedy aan het begin van de jaren 90 zoveel indruk maakte en een geheel nieuw genre op de kaart zette. Erwin Zijleman

fraai verwoord Erwin; aanvankelijk meende ik met dit album een herhaling van zetten te krijgen maar niets is minder waar. Het staat op zichzelf en geeft de nummers een geheel nieuwe dimensie. Miste ik bijvoorbeeld in eerste instantie bij Ashes of American Flags (om niet te spreken over Via Chicago) de gitaar erupties van Nels Cline, hier worden ze in het geheel niet gemist. Het laat idd het vakmanschap van Tweedy zien en ik blijf als gevolg het plaatje opnieuw en opnieuw opzetten.

Het zijn natuurlijk de liedjes van Jeff Tweedy zelf, maar ook hier zeg ik maar weer: die eindeloze herbewerkingen hoeven van mij niet. Maar ik moet toegeven: akoestisch hoor je nog eens goed wat een mooi liedje 'I Am Trying To Break Your Heart' toch is.