Blind Ego - Mirror (2007)

en weer een supergroep erbij, en weer met John Mitchell op gitaar (en voor de helft ook op zang) en weer is ook deze groep met Mitchell beter dan zijn oorspronkelijke broodheer Arena!

Het plan van deze band komt van Kalle Wallner een lid van het vermaarde gezelschap RPWL. Waar de ene helft van het album dus door Michell gezongen wordt (zo rauw klonk hij nimmer) is de andere partij ingezongen door oud Arena zanger Paul Wrightson. Ook doen er nog meer (oud) Arena muzikanten mee. Omdat Wallner nu eenmaal van kwaliteit kan genieten heeft hij begrijpelijkerwijs Arena "drummer" M. Pointer maar niet geinventeerd

Voor de term supergroep vind ik het nog veel te vroeg, maar dit is zeker de moeite waard. Het doet me vooral denken aan het tweede Blackfield album. Dus voor mensen die Porcupine Tree en Blackfield leuk vinden, is deze cd zeker de moeite waard om te checken. Voorlopig 3,5*, maar ik vermoed dat dit album langszaam in me gaat kruipen.

Hoezo dat heeft toch niks met een tijdsfase te maken

Misschien niet als je naar de bandleden kijkt, maar wel wat ik er in mijn persoonlijke beleving van vind.

Okay, maar algemeen genomen als er een "project" gestart wordt met meerdere bekende muzikanten vanuit 1 stroming is dat het dan een supergroep genoemd wordt. In dit geval dus een Symfonische supergroep zoals daar ook ooit waren: Asia en Transatlantic

stempel 'supergroup' zou ik er niet op willen plakken, daarvoor is het nou net niet onderscheidend genoeg.

Goeie progplaat, niks meer en niks minder.
Muzikaal een mix van het oude Arena en Kino/Frost.

Vitale afsplitsing van door mij gewaardeerde RWPL.
Heeft wat draaibeurten nodig.
Mooi begin van 2007 op Proggebied!

De site van deze gasten heeft me nieuwsgierig gemaakt... binnenkort maar eens gaan luisteren...!

Een fijn plaatje inderdaad. De John Mitchell-in-side-projects-sound begint al tamelijk herkenbaar te worden.

Dat nodigt ook uit tot vergelijking. Een eerste beluistering van Mirror heeft de plaat voor mij nog niet tot de grote hoogte weten te brengen waar Kino's Picture na meerdere platen terechtkwam. Anderzijds was de ervaring wel een stuk positiever dan bij dat Frost*-gedrocht.

3*

heh is dit niet http://www.musicmeter.nl/album/114630/info/

inderdaad dat is die....

He het is een andere plaat geworden


zucht... het blijft ook moeilijk....

Ik heb hier niets mee. Ik heb hem ooit 2 of 3 keer gedraaid en had zoiets van; waarom draai ik dit eigenlijk. Kan mij herinneren dat er weinig passie in zat. Misschien probeer ik het binnenkort maar weer eens. tot die tijd een 2,5

Na mijn positive ervaring met Numb, moet ik voor Mirror toch een punt minder geven. De zang is hier duidelijk bleker en het geheel klinkt net een tandje lichter. Juist het stevige karakter van de opvolger maakte mij blij, deze CD kan daar niet aan tippen.

Een heleboel zien dit als een soloproject van John Mitchell...

Terwijl het toch eigenlijk gewoon een soloproject is van Kalle Wallner, aangevuld met oa Michell

Het is een stevige rockplaat geworden, met licht progressieve invloeden, maar de gitaren van Wallner voeren de boventoon.

Tevens bewijst Mitchell maar weer eens, dat hij een top-zanger is...
Wrightson (Arena) zingt ook een aantal nummers.
Verder doet ook John Jowitt mee (ook Arena, maar ook IQ).
Yogi Lang (collega uit RPWL) doet wat toetsenpartijen..

Wie zingt er op Artist Manqué?!?

edit: de bonustrack is een remix van een nummer van Violet District... Een pré-RPWL bandje...

Nog niemand die de gitaarsolo in Black Despair gememoreerd heeft? Dat is toch wel een erg fraaie.

In 2007 natuurlijk meteen gekocht, vanwege de RPWL connectie en de gast muzikanten die erop te horen zijn. Goede plaat, paar uitschieters, af en toe stevig, maar de melodie staat voorop. Hoogtepunten zijn "BLACK DESPAIR" met een schitterende gitaar solo en de 2 langste tracks.

Dit album staat al enige tijd in een van mijn playlists op Spotify, maar ik was er nog niet aan toe gekomen er eens goed voor te gaan zitten. Maar nu dus wel.
Wat direct opvalt is de vaak behoorlijk stevige aanpak. Daar moest ik wel even aan wennen. Obsession is daarvan gelijk het eerste voorbeeld. Moon and Sun en Break You doen wat dat betreft ook een duit in het zakje.
Black Despair is een mooie rustige onderbreking. De gitaarsolo is prachtig. Daarna gaan de remmen weer los tot aan Don't Ask Me Why. Ik stel vast dat de wat rustigere nummers mij toch beter bevallen.
Forbidden to Remain is wat mij betreft dan ook het fraaiste nummer van het album.
De toegift Violet District - Artist Manqué doet me minder. Op Spotify krijg je nog een nummer cadeau. Het van RPWL afkomstige Sugar for the Ape in een live uitvoering. Leuk!
3,5*

Ik moet mijn stem(men) voor deze progpoprock-band wat bijstellen. De riffs zijn erg standaard en hebben we bij andere bands en op andere albums inmiddels wel al heel erg vaak gehoord inmiddels. Daarbij wordt ik niet echt blij van de stem van John Mitchell. Die hese/schorre stem gaat mij erg tegenstaan. Bovendien duurt de plaat veel te lang en worden een heleboel nummers onnodig uitgerekt.

Pluspunt is de zang op enkele tracks van ex-Arena zanger Paul Wrightson. Een wat onderkende zanger, die ook niet erg veel op zijn cv heeft staan, dus waarvan ik het dan ook logisch vind dat hij wat onbekend is. Maar hij heeft wel een erg goede zangtechniek en mooie uithalen.

Daarbij zijn de solo's van Kalle Wallner (ook bij RPWL) zo'n beetje altijd hetzelfde. Misschien wel de meest saaie en voorspelbare prog-rock-gitarist die ik ooit heb gehoord.