Dir en grey - The Marrow of a Bone (2007)

ja, omdat het mijn favoriete band is kan ik niks anders zeggen dan GEWELDIG.
het moet alleen wel je ding zijn.

In 1997 werd er in de Japanse industriestad Osaka een nieuw bandje opgericht, Dir en grey. Dir en grey was eigenlijk een typische visual kei band. Puur show, glamrock maar dan erger, de muziek stelde niet veel voor. Maar ze hadden potentie, en dat zag Yoshiki Hayashi (de J-rock god) ook.

10 jaar later is Dir en grey een band die snoeiharde metal speelt en niet alleen over bloederige viezigheid en maniakkerigheden zingt maar het ook nog echt doen, in die zin is het nog steeds een show-band.Maar in tegenstelling tot grappenmakers als Marlyn Manson is dit bloedserieus, en is de muziek veel harder en minder licht verteerbaar.

The Marrow Of A Bone is de eindbestemming van een muzikale reis die de band met Six Ugly begon. De hardste van Dir en grey, de mooiste van Dir en grey, de meest gewaagde van Dir en grey, The Marrow Of A Bone is het allemaal.

Het album begint met een mooie ballad, Conceived sorrow. Dat nummer is op zichzelf al een prachtige tranentrekker, maar wie goed luistert kan een dreigende ondertoon horen, een hint van wat er gaat komen. Het volgende nummer Lie Buried With A Vengeance is namelijk het begin van een psychopatische achtbaan die je alle hoeken van een zieke geest laat zien. Nare, donkere plekken, die veel mensen hun hele leven lang nooit zullen ontdekken dat ze ze hebben. Het is allemaal zo hard en lelijk dat je zin krijgt om in een holletje te kruipen en jankend te wachten tot de storm voorbij is. Het is niet zo hard als Anaal Natrakh of Deicide, maar toch weet het mij meer te overdonderen dan wat dan ook. De achtbaan gaat nog even door, elk nummer harder dan de vorige. Maar dan komt Ryoujouku No Ame, de eerste kotspauze. Maar als je wil kotsten, doe het snel. Ryoujoku begint soft maar verandert al gauw in een schreeuwend eng monster.

De koppijn is gearriveerd, je krijgt trek in een sigaret en een warm bed ver weg van deze muzikale hel. Maar de storm is gaan liggen, op de achtergrond hoor je een funky riff en bijna fluisterachtige zang, Disabled Complexes. Maar ook Disabled Complexes knalt uit elkaar als een bom die je een acuut gehoortrauma aannaait. Wie goed naar Disabled Complexes luistert hoort dat het eigenlijk een heel suf nummer is dat nergens heen gaat, maar dat maakt niet uit. The Marrow Of A Bone draait om sfeer. En Sfeer creëren en voortborduren op de sfeer die er al is doet Disabled Complexes als de beste.

Na Disabled Complexes komt Rotting Root. Rotting Root is een beetje het tribute-nummer van het album. Op eerdere albums werd er iets gedaan in de stijl Rage Against The Machine en Korn en dit keer is Alice In Chains aan de beurt. De Riff had op dirt kunnen staan, en was dan een van de betere van het album geweest. Zanger Kyo weet het weer mooi te versieren met geluiden waarvan je niet zou denken dat ze menselijk zijn.

Daarna komen de twee mooie nummers, Namamekashiki (...) en The Pledge. Weer twee prachtige tranentrekkers. Maar de herrie komt terug, en harder dan ooit! Drie nummers keiharde ellende en het is klaar, en je blijft achter met een gevoel van 'What the (...) was dat o.0'. Of misschien ook niet, oordeel zelf maar. Het is in ieder geval mijn favoriete album, en dat blijft het.

Ik ben benieuwd geworden Wel vraag ik me af waarom je je favoriete album ooit geen 5* geeft.

Omdat er altijd wel iets te klagen valt, hoe goed het ook is. Vijf sterren is net als een 10, perfectie. En het perfecte muziekalbum bestaat in mijn ogen/oren niet.

Waarom geef je dan wel een 5 aan 'Uroboros'

Omdat dat commentaar inmiddels achterhaald is en ik van mening veranderd ben. Ik vind dat Uroboros (net) niet perfect is maar toch niets minder dan 5 sterren verdient.

Daarstraks dit album voor een eerste keer beluisterd. In het begin was ik ook nog wat andere dingen aan het doen en toen irriteerde het me. Half het album ben ik er voor gaan zitten en dan ging het me al meteen veel beter af. De soms Japanse manier van zingen is even wennen maar dit is zeker een indrukwekkende plaat. Verdere indruk is wel een beetje dat van een 'ADHD-album'. In de muziek zit nogal wat hyper die zo eigen is aan een latere generatie dan de mijne. Alvast 3.5 sterretjes om mee te beginnen.

Zonet even voor het eerst beluisterd. Ik wil niet meteen alle sublatieven (?) uit de kast trekken, maar dit spreekt mij totaal niet aan. Het is bij mij nog niet eens een kwestie van 'jammer, maar net niet'. De zang staat mij al erg tegen en aangezien die een enorme stempel op de muziek drukt, valt het geheel ook niet mee. De dweperige ballads kunnen mij echt gestolen worden en bruut of energiek en dynamisch vind ik het nergens echt worden (met een mogelijke uitzondering van The Deeper Vileness).

Maar goed, ik zal 't nog een paar keer proberen te beluisteren, misschien dat mijn mening alsnog verandert.

Probeer dat maar, ik vond het na een keer luisteren ook rampzalig slecht maar o wat is het gegroeid! En ik ben niet de enige bij wie het zo ging.

Wel opmerkelijk dat je The Deeper Vileness het meest bruut, energiek en dynamisch vindt. Ik heb dat nummer zelf altijd als het minste van het album gezien omdat ik dat nummer juist een gebrek aan brutaliteit en energie vond hebben, en het de originaliteit van een nummer als Ryoujoku no Ame en de schoonheid van een nummer als Namamekashiki mist.

Op aanraden van een MuMe-collega heb ik deze week een aantal keren dit album laten op me afkomen en dat vind ik de juiste term voor dit album: “op me laten afkomen”, want dit is tamelijk zware kost voor mijn oudere oortjes. Dit album begint met een ballad, Conceived Sorrow, en dat gebeurt ook niet veel, de meeste metal-albums beginnen altijd met de obligate harde en snelle knaller, dus die mannen van Dir en grey durven.
Met het volgende nummer “Lie Buried with a Vengeance” horen we pas dat dit een snoeiharde metal-album is, hoewel ik soms wel eens aan Slipknot denk en laat dat nu één van mijn minst geliefde bands zijn. Muzikaal is deze Dir en grey wel goed, enkel de schreeuwerige zang doet me aan Slipknot denken. The Fatal Believer is ook al zo’n snoeihard nummer boordevol variatie.
De volgende nummers Agitated Screams of Maggots en Grief vind ik wel redelijk goed in elkaar zitten: de riffs zijn lekker, maar de zang is voor mij een pijnlijk punt. Ryoujoku No Ame zet me op het verkeerde been: tamelijk rustig begin met “gewone” zang zoals in het openingsnummer, maar dan verandert het opnieuw door die schreeuwerige zang. Om geen misverstanden te hebben, ik kan wel tegen wat qua zang zoals hoog als laag, zowel zang als grunten (zie mijn Top Tien). Volgende nummer Disabled Complexes zet me op identitieke wijze op het verkeerde been. Rotting Root doet me totaal niets, nu begin ik te denken “meer van hetzelfde”. Bij “Namamekashiki Ansoku, Tamerai Ni Hohoem” (godzijdank voor de functie kopiëren en plakken want typ dat maar eens zonder fouten ) begin ik weer te ademen, eigenlijk een knap nummer. Idem voor The Pledge. De laatste drie nummers zijn er voor mij – heel eerlijk vanuit het diepste van mijn hart gezegd – te veel aan. Jezus, wat een herrie. Mijn smaakpapillen blijken dit niet echt te kunnen lusten. We zullen de oeroude stelling “Smaken verschillen” hier maar vermelden.
Japanse metalbands? Ik ken er niet alles van, maar één band ligt me tamelijk nauw aan het hart en dat is Loudness. Dit is natuurlijk iets heel anders, andere stijl, andere zang, andere muziek, maar zang in het Japans, daar kan ik wel tegen…. Muzikaal zit dit wel redelijk lekker in elkaar, maar dit is niet echt mijn ding vanwege de zang. Ook mis ik een lekkere gitaarsolo hier en daar… Mijn verdict: hoewel ik een zeer hard streepje muziek kan verdragen, heb ik het meer voor de rustigere nummers op dit album en dat is voor mij een contradictio in terminis en ik begrijp het zelf niet. Oud worden, ik begin er alles van te weten.

Op MDV's advies heb ik het nog enkele keren geluisterd en ik moet zeggen dat als het tempo er eenmaal in zit het soms best wel te genieten is. De ballads en langzame stukken - zoals het refrein in The Fatal Believer vind ik echter nog steeds tenenkrommend slecht - of om met MDV's woorden te spreken: een kotspauze

Er zitten vaak goede elementen in dit album, maar die worden allemaal verpest door de oversture, hyperactieve zang van de zanger. De momenten waar hij clean zingt, heb ik nog het liefst. Dat typisch Japanse accentje vind ik wel tof. Maar wanneer hij dan weer begint te krijsen, slaat het echt nergens meer op. De gitaarriffs zijn wel goed, en in de muziek zit veel melodie. Maar aangezien de zang een groot deel van de muziek bepaald, en ik deze net niet kan waarderen, blijft er niet veel meer over. Hoewel er zeker goede nummers in zitten, zoals het eerste nummer en Ryoujoku No Ame, waar het gekrijs wel nog goed te smaken valt.

Je moet me nu niet verkeerd begrijpen, ik kan best wel wat hebben qua grunts en screams. Maar hier is het gewoon niet goed uitgevoerd, en veel te overstuur. Ook de productie vind ik niet zo goed. Klinkt niet overal even goed. En de cleane zang staat soms wat te vaak in de achtergrond. Jammer, maar helaas, dit is voor mij weer een behoorlijk tegenvallend Metal Album van de Week.

Het is misschien is dit een beetje een rare vraag maar op welke punten vindt je de productie minder goed klinken? Mij is het nooit zo opgevallen.

Vaak zit er geruis in op de achtergrond, en het klinkt bepaalde momenten niet helemaal helder. En zoals ik in mijn post al zei, de cleane zang staat meestal te ver op de achtergrond.

Ik hier hier niet super veel aandacht aan besteed, maar toch genoeg om tot de conclusie te komen dat dit nergens echt bovenuit steekt.

Slecht is het niet. Lekkere riffs, goede zang, die ook clean best goed overkomt. De ballads vind ik toch wat overdramatisch af en toe, maar het past ook wel bij zijn manier van zingen.
De hardere nummers zijn goed, maar niet heel bijzonder ofzo.

Gewoon, wel lekker. Een goed Nu Metal geluidje.
Ja, want ik vind dat dit album toch wel veel tegen Nu Metal aanleunen. Wel de goeie soort dan. Oude Mudvayne, Otep, dat soort dingen.
Het japanse geeft de band wel een eigen geluid, maar voor mij is dit niet wereldschokkend dan iets amerikaans Metal achtigs.

Nu metal, zo kan je het zeker noemen. Ik gebruik die term alleen liever niet voor dit album omdat iets van mij echt sterke hiphopinvloeden moet hebben om nu-metal te zijn.

Is iemand het hier trouwens met me eens dat de riffs op The Marrow Of A Bone wel iets weg hebben van die van de Deftones in hun begindagen maar dan met een ruige moderne metalmastering? Misschien verbeeld ik het me maar het schoot me laatst te binnen.

Kyo zingt inderdaad een beetje overdramatish maar dit is inderdaad ook een beetje waar hij het van moet hebben. Vooral live (1/2) voegt het echt iets toe, vind ik dan .

Het begint met een verschrikkelijke ballad waar zelfs Rob Halford van zou gaan huilen. Het volgende nummer dan, het heeft wel potentie, maar door de beperkingen van de nu-metalriffs blijft het maar in de middelmatigheid hangen, terwijl de heren toch duidelijk hun beste doen. Ook de wisselwerking van de ballad-en-agressievere zang vind ik slecht uitpakken, niet in laatste plaats dat beide me niet kunnen overtuigen.

Conclusie, een album dat pijnlijke beperkingen en slecht uitgewerkte ideeën kent.

Wat een negativiteit toch van alle kanten De enige minpuntjes die ik hoor zijn de traagheid van Repetition of Hatred en de vocalen in The Deeper Vileness. Ik zal wel een slechte smaak hebben

Slechte zanger, verschrikkelijke ballads, voor de rest wel een redelijk album met nu metal achtige songs, toch vind ik het vooral namaak.

Namaak? Waar slaat dat nou weer op. Dat je het niet leuk vind is een ding, maar namaak!? Waar heb je het over?

De zanger is lang niet zo slecht als je zou denken hoor, zijn vocale solo's zijn origineel en laten horen dat hij wel degelijk een hoop met zijn stem kan.

Namaak bedoel ik mee niet origineel, ik hoor hier allemaal dingen in die ik ook bij andere bands in het genre heb gehoord en die waren er eerder dan Dir en Grey, daarom namaak.

En dat komt van iemand met twee albums van Metallica in zijn top 10. Je gaat me niet wijs maken dat Metallica elke melodie die op die ze op die twee albums spelen volkomen zelf bedacht hebben zonder ook maar iets af te leiden van andere bands die er eerder waren. Waarom is 'namaak' opeens goud waard als het van een grote naam komt?

En vertel alsjeblieft welke band een nummer heeft geschreven dat ongeveer hetzelfde klinkt als Ryoujoku no Ame, dan weet ik hoe serieus ik je kan nemen.

Ik hoor hier heel veel van The Deftones en Otep in sommige riffs lijken zo gejat , ik snap trouwens niet waarom mijn top tien erbij betrokken wordt, laten we het over deze plaat hebben, ik begin toch ook niet over jouw'n top tien.
Niet origineel zijn is niet erg maar doe het dan goed en niet zo flauw als dit.

Sorry dat ik daarnet zo aangerband reageerde, ik wil niet met je bekvechten en was in een naar humeur, excuus.

Ik ben het met je eens dat The Marrow Of A Bone Deftones invloeden heeft, toen dit album geschreven werd was Dir en grey ook aan het touren met o.a de Deftones. Dat ik je top 10 erbij haalde was niet om de aandacht van het onderwerp af te leiden maar omdat het me verbaasde dat je dit album afkeurt omdat het niet origineel zou zijn (een punt van kritiek dat ik overigens vaker hoor), terwijl je zelf albums hoog hebt zitten die ook duidelijk van anderen afgeleid zijn.

Vanaf volgende week heb ik drie weken vakantie, met nog hopen werk voor mijzelf, maar meer tijd om bepaalde albums van de topic Het Metal Album van de Week opnieuw onder de loupe te nemen. Ik vind dit best aardig, in het begin verschoot ik enorm van de brutaliteit van dit album, maar ondertussen wordt mijn smaak veel zwaarder dus een herevaluatie is wel aan de orde.

Prima, excuus aanvaard. Ik vind trouwens nummer 12 wel een mooi nummer.

Hoewel ik niks van de teksten kan verstaan heeft de zanger wel een mooie melodie in zijn stem zitten als hij de cleane stukken zingt. Opzicht klinkt het allemaal aardig en doen ze hun ding goed. Hier en daar doet het mij denken aan Slipknot (bijv. het 2e nummer). Niks mis mee.
Alleen nergens overstijgt dit album naar mijn mening de middelmaat. Kortom aardig, maar niet meer dan dat.

Persoonlijk gezien vind ik dit een wat minder album van Dir en grey, puur om het feit dat ze zo hard bezig zijn met het doorbreken in het westen dat die verwesterlijking ook echt terug te horen is. De metal-nummers klinken iets te ge-amerikaniseerd, en dat persoonlijk vind ik dat wat minder. Toch een heel prettig album om naar te luisteren en er zitten zeker een aantal hele goede nummers tussen.

Wat bedoel je precies met geamerikaniseerd en stoort het je juist op The Marrow Of A Bone? Op de twee albums die er voor, en de ene die er na kwam, waren de invloeden van NWOAHM en nu metal toch ook overduidelijk te horen?

Leuke avatar trouwens .

Ik heb deze vandaag nog maar eens beluisterd, met de muziek heb ik weinig tot geen problemen meer, ik blijf echter sukkelen met die zanger en dan voornamelijk zijn screams. Zijn gewoon gezongen stukken zijn best te pruimen, het is de rest die me blijft storen. Het geluid van de gitaren vind ik ook te overstuurd, ik mis het warme natuurlijke gitaargeluid van in "mijnen tijd", dit is te veel naar beneden gestemd. Waarom? Om nog zwaarder uit de hoek te komen? In vele gevallen niet nodig maar eerder een modeverschijnsel van - per definitie - voorbijgaande aard. Toch is dit album dankzij de topic HMAvdW voor mij een aanzet geweest om dergelijke muziek beter te leren kennen.

ge-wel-dig, dat is alles wat er over te vertellen valt, elk nummer is gewoon een dikke 5, niet te geloven dat zoveel mensen dit niet diggen, tja, their loss

In mijn enthousiasme over Uroboros en Dum Spiro Spero heb ik dit album tweedehands blind gekocht. Het stickertje op de hoes zegt dat dit een ‘US import’ is. Ik heb hem in Nieuw Zeeland gekocht en daarvandaan meegenomen, dus mijn The Marrow of a Bone is een heuse globetrotter.
Het album begint, verrassend, met een ballad. Conceived Sorrow is wat mij betreft een van de meer onderscheidende en beste nummers op The Marrow of a Bone. Helaas verzandt het album daarna al snel in een orgie van laaggestemde gitaren, geschreeuw en gekrijs. Dat is aan mij niet besteed: ik kan al snel de nummers niet meer uit elkaar houden, en het voortdurende gebeuk begint me op de zenuwen te werken. Bij Ryoujoku No Ame is er even mogelijkheid om te ademen, wat mij niet slecht uitkomt. Zo halverwege het album wordt het iets beter. Zo nu en dan is er zowaar wat melodie te bespeuren en wordt de materie wat makkelijker te behappen. Helaas ben ik dan eigenlijk al afgehaakt, en komt mijn aandacht voor het album maar gedeeltelijk terug.

Als ik MDV mag geloven, is dit album het resultaat van een lang evolutieproces van Dir En Grey. Ik ben blij dat ze zich na The Marrow of a Bone verder hebben ontwikkeld. Dat resulteerde in twee albums waar ik erg blij mee ben. Vooralsnog is dit album vooral een vakantieherinnering die ik slechts sporadisch uit de kast haal.

3.0*