Billy Bragg & Wilco - Mermaid Avenue (1998)

Prachtig album. Leuk dat Natalie Merchant ook twee nummers kwam meezingen.

Ik had deze even een tijdje over het hoofd gezien... Stom, want dit is minimaal net zo mooi als het werk van Wilco zelf! Heel andere stijl, maar oh zo mooi... 4,5*

Briljante plaat! Zowel Braggs als Tweedys bijdragen zijn ongekend hoog niveau. Essentiele luisterervaring voor liefhebbers van goede liedjes!

Zijn we niet allemaal liefhebber van goede liedjes M.M. Kneppers

Hier staan inderdaad hele goede liedjes op, zo is dat. Ik vind Bragg solo niet zo sterk, en van Wilco ben ik geen te grote fan, maar de twee samen werkt, raar maar waar!

****

Van billy brag ben ik al gedurende enkele jaren een adept (vooral zijn eerdere meer 'hji alleen met gitaar' werk), met wilco heb ik dan net weer niet zo hard. Toch werkt deze samenwerking hier meer dan perfect. Geweldige versies van wat ooit een woody guthrie liedje had kunnen worden. Dit is pop singersongwriter muziek op zijn best. Gewoon goede muziek, leuke teksten en twee geweldige artiesten die naar mijn mening een geweldige hommage brengen aan een van de grootste singersongwriters van de vorige eeuw! 5*

Met Bragg heb ik nooit veel gehad... Maar wat zijn die liedjes van Wilco toch weer prachtig.
Zeker zo goed als hun reguliere werk!

Onder andere het prachtige Way over Yonder in the Minor Key staat op 'The Essential Billy Bragg'. Misschien dit album toch maar eens aanschaffen. Staan er op deze cd nog zo'n pareltjes?

De songteksten op dit album zijn van de legendarische Woodie Guthrie. Nora Guthrie (de dochter) beheert haar vaders erfenis en stuitte op een aantal teksten van Woodie waarop nog geen muziek was geschreven. Nora heeft vervolgens Billy Bragg benaderd om de muziek er bij te schrijven. Bragg heeft zijn beurt de hulp van de mannen van Wilco ingeroepen.

Het schijnt overigens dat Bob Dylan ook graag dit album had willen maken.

De legendarische Amerikaanse folkzanger Woody Guthrie (meer info over hem op musicmeter vind je hier) had bij zijn dood in 1967 meer dan duizend onopgenomen liedjes op de plank liggen. Omdat Guthrie geen muziek schreef en dus alleen de teksten op papier stonden, zijn de melodiën die hij erbij bedacht verloren gegaan met de man zelf. Zijn dochter Nora benaderde daarom in de jaren negentig de Engelse folkpunker Billy Bragg met het verzoek eigen melodiën te schrijven bij een aantal van deze nummers en deze nog opnieuw op te nemen. Bragg ronselde op zijn beurt de Amerikaanse 'alt.country' -band Wilco om aan het project bij te dragen. Het resultaat van deze sessies vinden we op Mermaid Avenue, genoemd naar de straat in New York waar Guthrie woonde.

Een project met drie totaal verschillende invalshoeken dus: de elementaire, speelse liedjes van Guthrie, de peetvader van de amerikaanse folkbeweging. Bragg, de geëngageerde duizendpoot van de Britse punkbeweging, en het ongrijpbare Wilco, waarin het tandem Jeff Tweedy/ Jay Bennett op dat moment werkte aan hun eigen sublieme en gelaagde plaat Summerteeth.

Misschien zou het logisch zijn geweest om alle liedjes ook op de Guthrie-manier op te nemen, met twee akkoorden en misschien hier en daar een solo op de mondharmonica, maar in plaats daarvan kiezen Bragg en Wilco ervoor om hun eigen muzikale talenten en instincten ruim baan te geven, en zorgvuldig gearrangeerde, min of meer modern klinkende interpretaties neer te zetten. Good old Woody Guthrie, klaargestoomd voor een totaal nieuw publiek. De enige drempel kan hier zijn dat sommige van Guthries tekstuele thema's inmiddels zijn vergeten, vooral zijn commentaren op toenmalige politieke toestanden (weet u wie Hanns Eisler was?), en natuurlijk zal niet iedere moderne luisteraar willen luisteren naar teksten over politiek, God, en armoede. Maar goed, mensen die zich door dat laatste laten afschrikken hebben sowieso niets te zoeken bij folkmuziek.

De plaat zelf overleeft makkelijk alle voorbarige vormen van kritiek. Al meteen toen opener Walt Whitman's Niece voor het eerst door de kamer schalde was ikzelf om: pure meeschreeuwfolk compleet met antwoordend koortje ('if there hadn't been two girls', zingt Bragg, en de andere muzikanten: 'Leaving out the names of those two girls!'), van het soort waarvoor alle moderne folkies over het hele spectrum van The Pogues tot Guus Meeuwis hun rechterarm zouden geven om zoiets te bedenken. Horen is geloven. Of neem het onweerstaanbare Hoodoo Voodoo, misschien het beste omschreven als een Sesamstraat-rocker ('sidewalk, streetcar, dance a goofy dance'), maar met ware passie gezongen door Tweedy en voorzien van een lekker scherp randje door de band. Probeer zonder glimlach te luisteren naar het verstrooid-feministische She Came Along To Me (gezongen door Bragg), of zowaar niet te voelen dat Jezus inderdaad de eerste socialist was en de enige juiste keuze zou zijn voor president in het lekker punky Christ For President (Tweedy). Mooi is ook de schaamteloze schooljongensromantiek in Ingrid Bergman, Gutries ode aan de gelijknamige Zweedse actrice (1915-1982) ('Ingrid Bergman, you're so purty, you'd make any mountain quiver'). In al zijn Britsheid geeft Billy Bragg menig Amerikaanse folk-traditionalist het nakijken met Way Over Yonder In The Minor Key en Eisler On The Go, typisch het soort nummers dat altijd al lijkt te hebben bestaan. In Minor Key wordt hij bovendien geholpen door Nathalie Merchant (10,000 Maniacs), die in Birds And Ships laat horen ook solo de sterren van de folkhemel te kunnen zingen. En met het melancholische One By One en vooral het dromerige California Stars laat Jeff Tweedy zich zowaar inspireren tot het schrijven van twee van zijn mooiste zangmelodiën. Het hoeft geen verrassing te zijn dat beide nummers nog regelmatig voorbij komen tijdens optredens van Wilco en Tweedy solo.

Het eindresultaat van deze verrassende samenwerking: een vaak briljante, altijd charmante, diep doorvoelde collectie prachtsongs die eigenlijk iedere liefhebber in huis moet halen.

Een conclusie die ik alleen maar kan onderschrijven. Ik vind dit echt prachtige album nog mooier dan Summerteeth wat Wilco rond die tijd als band uitbracht. De samenwerking hier brengt het allerbeste in de spelers naar boven. Wow.

Prachtige plaat , doet mij qua sfeer en geluid erg denken aan de 'Basement Tapes' en zal daar ook wel door geïnspireerd zijn.

Amen!

Werkelijk een prachtig staaltje vakmanschap. Voor zover bekend vind ik dit album beter dan het gehele oeuvre van Wilco. Billy Brag en Woody Guthrie ben ik slechts beperkt bekend mee, maar daar komt verandering in.

Zat net in de bioscoop, bij de film Love & Other Drugs, komt gewoon Way Over Yonder In The Minor Key voorbij.... Gaaf:)

Zie dat deze plaat een hoger gemiddelde heeft dan de volume II. Zelf vind ik die plaat beter, is wat rauwer. Daar hou ik toch wat meer van. Ga toch eens kijken naar de boxset die binnenkort uitkomt. Wat outtakes en extra's zullen zeker de moeite waard zijn in deze muziek-combinatie

Shame on me ... nu pas ondekt, schitterend album van enkele van mijn favoriete artiesten want buiten Billy Bragg & Wilco doet ook Nathalie Merchant mee ... en die geeft dit album een mooi surplusje.

Voor twee of drie euro op de kop getikt en ben daar erg blij mee. De folk-rock en rootsy klanken van deze plaat spreken mij zeker aan. Wilco komt goed tot zijn recht als het geheel wat meer uitgekleed wordt. Ik ga niet direct achter het werk van Billy Bragg aan, maar de combo werkt en klinkt verzorgd, doch ongedwongen. Ook een plus vind ik Tweedy's zangstijl op dit album, die hier wat minder kinderlijk/puberaal aandoet.

Totaal geen fan van Wilco, en ook niet echt van Billy, maar dit album vind ik toch wel heel mooi. Ik zag de plaat voorbij komen in de film Paper Towns, en daar zit ook het nummer Walt Whitman's Niece in.

Nou, Billy Bragg kende ik niet, maar Wilco des te beter. En zeker wel een grote fan! Ook deze combi bevalt me prima. Heerlijke rootsrock en knap dat de heren gevoelsmatig zo in de sfeer van Guthrie blijven, puur op basis van de lyrics. Meer dan geslaagd project!

Dit album wordt vaak altijd aanzien als een klassieker in het alt country genre en ook als één van de (vele) meesterwerken in het oeuvre van Wilco. Hij stond dus al héél lang op m'n lijstje om te luisteren, maar het was er nog nooit van gekomen. Tot nu dus!

En ik moet zeggen; eerlijk gezegd valt het een beetje tegen. Begrijp me niet verkeerd, ik vind het zeker een leuk album. Maar eigenlijk ook niet echt meer dan dat. Er staat eigenlijk geen enkel nummer op dat zich voor mij kan meten met mijn Wilco-favorieten. En ook als totaalplaatje haalt hij het voor mij niet een heleboel andere albums in het genre, zowel van Wilco als van andere bands.

Verder vind ik het album naar het einde toe ook wat inzakken, wat zeker voor een album met 15 nummers en een behoorlijke speelduur toch wel een minpuntje is.

Al bij al vind ik het voor alle duidelijkheid wel gewoon een goed album. En als ik hem ergens aan een schappelijk prijsje tegenkom, zal hij zeker aan de collectie worden toegevoegd. Maar het is voor mij dus niet de topper die het voor vele anderen wel is.

Favorieten: de 3 eerste nummers van het album

3,5*

Dat vind ik dus absoluut niet. Ik ken Wilco alleen van zijn topalbum Yankee Hotel Foxtrot en Live/verzamel Kicking Television, en dat zijn echt schitterende albums.
Echter Billy Bragg (die ik totaal niet kon) brengt met zijn erg mooie stem en folk toch een invloed op hun gezamenlijk werk dat het niet meer met Wilco is te vergelijken..... maar zeker kan meten wmb !
Heel fraai ! Hup, naar de 4.5*

Ik hou best van Billy Bragg. Ik vind Wilco een goede band. Ik geniet altijd van de teksten van Woody Guthrie.

En toch voelt dit album niet als de som der delen. Het is een goed album, begrijp me niet verkeerd, maar niet geweldig.