Hammock (Marc Byrd en Andrew Thompson). Nooit van gehoord en album nummer negen al weer. Dan blijkt
GrafGantz enorm uit te kijken naar deze nieuwe release. Gek genoeg associeer ik zijn smaak eigenlijk nooit met de mijne, maar goed kijken en dan blijkt dat ik wel degelijk heel veel overeenkomsten met hem heb op dat gebied.
Maar ja, termen als ambient en post-rock... ik weet het niet zo. Als groot Sigur Rós fan zou dit toch wat voor me moeten zijn, dus nu eens niet eigenwijs zijn!
Het eerste nummer waar ik echt eens goed voor ga zitten en probeer op me te laten inwerken is de opener van dit album:
Now and Not Yet; mijn eerste echte kennismaking met Hammock.
................................................................................................................................................................................
...............................................................................................................................................................................
Wow! Dat komt toch wel even binnen zeg. Kippenvel! Strijkers, hemels gezang. Is het niet gewoon ordinaire kitsch? Bombast? Effectbejag? Kan mij het boeien, ik ben geen groot kenner van het genre. Sigur Rós raakt me en meer heb ik niet nodig. Maar dit raakt me dus ook en ook hier heb ik niet meer nodig dan dat.
En vervolgens is het afwachten hoe dit verder zal gaan. Want het kan een eenmalige klapper zijn, gevolgd door net iets te veel zweverigheid, maar het kan ook enorm gaan raken, ervoor zorgen dat ik betoverd ga worden (iets wat met orkestrale klanken en strijkers bij mij vrij makkelijk moet lukken).
Als ik zeg dat de derde symfonie van Górecki mijn favoriete klassieke muziekwerk is (en dan vooral met Dawn Upshaw) dan is het misschien wel duidelijk dat ik dit ook kan waarderen. Een gevaarlijk vergelijk. Het is niet hetzelfde, maar het voelt wel hetzelfde. Muziek waar je de emoties in je lijf letterlijk omhoog voelt komen. Tranen die zomaar kunnen opborrelen en je weet niet waardoor.
Kippenvel van de melodie die telkens omhoogstuwt, kippenvel van het koor (the Budapest Art Choir), de stiltes die af en toe vallen.... het klopt allemaal.
Een album waar woorden tekort komen, maar die helemaal niet nodig zijn. De muziek vormt de stem, de muziek is de tekst. Het gevoel is genoeg.
Een ode aan Marc Byrd’s neef die vorig jaar aan een agressieve tumor overleed. Adembenemend mooi!