menu

Avishai Cohen - 1970 (2017)

mijn stem
3,39 (14)
14 stemmen

Israƫl
Jazz
Label: Sony

  1. Song of Hope (3:45)
  2. My Lady (3:11)
  3. It's Been So Long (3:56)
  4. Se'i Yona (4:18)
  5. Emptiness (3:27)
  6. For No One (3:14)
  7. Motherless Child (2:58)
  8. D'ror Yikra (3:50)
  9. Move On (3:34)
  10. Ha'ahava (3:54)
  11. Vamonos Pa'l Monte (5:43)
  12. Blinded (3:41)
totale tijdsduur: 45:31
zoeken in:
avatar van aERodynamIC
4,0
Ik weet niet zo goed wat ik van single Motherless Child moet vinden. Dit is wel heel erg luchtige kost.

Soledad
Oef dit klinkt niet bepaald veelbelovend, heb het ook net gehoord bijzonder move dit...

avatar van aERodynamIC
4,0
De titel kan dan natuurlijk weer niet beter

Op zich een lekker muziekje voor de zomer, maar dit komt pas in oktober uit. Benieuwd of dit nummer richtinggevend is voor de rest.


avatar van aERodynamIC
4,0
Duidelijk anders. Even afwachten maar.

Soledad
Yuk ik haak echt af. Het waarom is me ook totaal niet duidelijk. Dit klinkt niet echt als ontwikkeling.

avatar van aERodynamIC
4,0
Emptiness is ook al een tijdje uit. Avishai zingt weer en dat deed hij ook op Shaot Regishot en Aurora.
Het is geen sterzanger, integendeel. Toch kon ik die twee albums waarderen en dit nummer vind ik dan weer wel prima. Het is niet moeilijk, bijna pop, maar dat mag wel van mij.
Motherless Child vind ik nog steeds een matig nummer.

Ik haak nog niet af, ben nog hoopvol genoeg eigenlijk. Maar mensen die moeite hadden met zijn 'zang-nummers' zullen dit dan inderdaad niet trekken lijkt me zo.

avatar van oolong
Het voelt hier echt alsof 's mans ego een klein loopje met hem heeft genomen. Die live-opname hierboven vind ik echt wel een beetje tenenkrommend. Cohen zingt voor geen meter, kan blijkbaar ook geen bas spelen terwijl hij zingt, en de solo'tjes die hij speelt zijn verbeeldingsloos en overdreven vervormd. Dat hij daarbij de houding aanneemt van een absolute pop/rockster maakt het extra pijnlijk voor me om te zien. Ga alsjeblieft weer briljante pianotriomuziek maken zou ik zeggen, daarbij kon ik die zichtbaar hoge eigendunk nog verdragen omdat het tenminste terecht was.

avatar van aERodynamIC
4,0
Avishai Cohen heeft al vaker gezongen. Soms af en toe een nummertje en soms vrij nadrukkelijk op een album (Shaot Regishot, Aurora). Helemaal verrassend dat hij dat op zijn nieuwe album 1970 weer doet is het dus niet. Wel verrassend is de koers die hij hier op vaart.

Dat begint al op opener Song of Hope, een soul-pop-song met een beetje een disco-ballad echo. We huren wat achtergrondzangers in en maskeren daarmee de eigen wat zwakke zang. Op zich niet erg, maar het nummer is wat gemakkelijk.

My Lady is al net zo luchtig en hier durft Avishai zelf wat meer in het voetlicht te treden met zijn zang. Duidelijk is dat dit wel eens zijn makkelijkste album kan gaan worden. Misschien wel iets te makkelijk. Niks mis met vrolijke, wat zomers klinkende nummers, maar als we niet echt een zomer achter de rug hebben en inmiddels de bladeren zien vallen van de bomen dan komt het allemaal wat misplaatst en geforceerd over.

Dat is dus een beetje het probleem met de start van dit nieuwe album van Avishai Cohen. Ik ben echt van zijn muziek gaan houden, maar dit is allemaal zo vrolijk, makkelijk en daardoor helemaal niet opvallend meer, juist één van de belangrijker kenmerken van Avishai Cohen de bassist (de trompettist vaart momenteel een iets uitdagender koers).

Ik heb niks tegen zijn zang, voor anderen juist al wel een struikelblok, maar dit klinkt allemaal als net wat te gemakkelijke soul. Jazz is een invloed, maar niet eens meer de hoofdrichting op 1970, het jaartal waarin Cohen geboren is (ikzelf ook dus dat maakt het dan toch wel weer wat leuker).

Toch maar even doorzetten met de rest. Op 1970 horen we vervolgens een Avishai Cohen die er blijkbaar plezier in heeft en er geen fuck om geeft wat zijn fans er van mogen vinden. Dit lijkt een album waar hij zelf zin in had. Dat mag ik wel.

Gelukkig zijn er nog genoeg ingrediënten om het album speels en boeiend te houden: hij is zijn oosterse roots zeker nog niet vergeten zoals we o.a. op Se'i Yona en D'ror Yikra kunnen horen, gelijk de sterkere nummers van 1970.
Emptiness is gewoon bloedmooi (ja, dit nummer is echt gaan groeien in kracht na verloop van tijd), For No One komt zonder al te veel franje goed binnen en Move On is zo'n beetje old-school Cohen zoals we hem kennen van zijn andere nummers waarop hij in het verleden zong. Zijn kenmerkende stijl komt hier het best tot zijn recht.
En dan is Vamonos Pa'l Monte gewoon een uitstekend exotisch hoogtepuntje.

Al met al valt 1970 me dus toch enorm mee. Hier en daar een misser, of gewoonweg iets wat ik niet van hem wil horen, maar daar tegenover toch wel interessante nummers en genoeg om zelfs tot een prima score te komen.
Een andere richting, waarvan ik denk dat het gewoon een uitstapje is (hij deed het immers al eerder). Die trio-muziek komt vast ook wel weer aan bod en tot die tijd is 1970 eigenlijk toch best wel een heerlijke plaat. Ik geef het toe: dat had ik niet verwacht en mijn messen waren al geslepen.

avatar van Thomas86
4,0
Schitterende albumopener.

avatar van c-moon
Behoorlijk tegenvaller.
Se'i Yona, D'ror Yikra en Ha'ahava redden nog enigszins de meubelen. Waarom, moest Avishai o zo nodig een popplaat maken? Waarom die tenenkrommende teksten, waarom zo nodig op elk nummer zingen...

Zag de live-voorstelling van 1970 dinsdag in de AB in Brussel:
Dit is mijn verslag:
AVISHAI COHEN – Brussel, AB 21/11/2017 - Luminous Dash - luminousdash.com

Ik haak mijn karretje wel weer aan wanneer Avishai de Jazz en ingenieuze originele comosities terugvindt!!!

#Next #ontgoocheld

avatar van sq
4,0
sq
Zowel als album als de bijbehorende live-show is 1970 een soort terugblik. Avishai speelt en zingt maar beperkt nieuw werk want er is vooral muziek van vroeger; hij speelt ze met zijn maten van vroeger ook. Sommige nummers zijn eigen nummers in een nieuw jasje; ook de covers zijn natuurlijk van vroeger en dan is dat niet zeker altijd even mooi als het origineel. Vamonos Pa'l Monte staat origineel hier op de Musicmeter en is/was altijd al een van mijn favoriete latin-nummers. Deze gaat daar zeker niet overheen.

Ondanks het weinige nieuwe en het vrijwel ontbreken van de jazz gaat deze er bij mij toch wel. Het is wel veruit de meest 'poppy' plaat van Avishai en daarmee begrijp ik de kritiek hierboven wel. Ik heb veel mensen (bij live-concert) onthutst gezien over deze vederlichte setting. Maar ik kan dit dus wel genieten en oei oei oei wat is zo'n nummer als 'Blinded' mooi als je het een paar keer gehoord hebt. Live zeker een aanrader als het nummer zeker tweemaal zolang is.

Niet zo mooi als Aurora, maar wel lekker genoeg voor 4 sterren.

avatar van Mssr Renard
2,5
Al bij het eerste moment dat er wordt gezongen, denk ik al: waarom?
Ik houd niet van jazz met zang. Sowieso is dit geen jazz, maar r&b. Licht funky pop wat zijn best doet om te lijken op Marvin Gaye of John Legend.

Totaal niet aan mij besteed, en om anderen te waarschuwen straf ik deze plaat.

Gast
geplaatst: vandaag om 01:50 uur

geplaatst: vandaag om 01:50 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.