Arme Mickey, nu is hij dood. Los van de belachelijke hoes is dit een prima plaat.
Zoals zoveel ACT-releases is het niet ontzettend bijzonder en het verzet het ook zeker geen bergen. Daarentegen is het spel van beide heren (Iiro op piano en Ulf op gitaar) erg fijn. De beide heren voelen elkaar goed aan, en vullen elkaar goed aan. Hier en daar staan er erg catchy songs op de plaat.
De covers zijn minst bijzonder te noemen (Carmen van Bizet, Giant Steps van Coltrane, Sir Duke van Stevie Wonder, Nessun Doma van Puccini en ook nog What a Wonderful World). De laatste song lijkt ook een cover maar die ken ik niet. De rest van de songs zijn van de heren zelf.
Een lekkere luisterplaat om bij te lezen of weg te dromen, maar verder niet zo heel veer meer dan dat. Ergens doet de combinatie jazz/pop/klassiek me wat denken aan Sky (die jaren 80 band met John Williams).