Isolde - Cartes Postales (2017)

Leuk debuut van Isolde, doet soms denken aan Air,Hooverphonic, de betere Franse chansons.
Kortom een allegaartje dat lekker luistert.

Ewel dat lekker wegluisteren... deze middag live gezien en een stuk pottige sound in de live versie (vooral Road N°1 dan) voorlopuge ohrwurm is dan wel Provocateur

recensie op de krenten uit de pop:
De krenten uit de pop: Isolde - Cartes Postales - dekrentenuitdepop.blogspot.nl

De Belgische muzikante Isolde Lasoen kreeg de muziek thuis met de paplepel ingegoten. Op vierjarige leeftijd begon ze bij de lokale majorettes, maar haar ambities lagen bij de trommels, die ze gelukkig ook al op jonge leeftijd mocht bespelen.

Isolde ontwikkelde zich vervolgens tot één van de meest gevraagde percussionisten in België en speelt een voorname rol in de band van Daan. Dat ze nog veel meer kan laat ze horen op het als Isolde uitgebrachte Cartes Postales.

Het solodebuut van Isolde opent met een klassiek aandoende ouverture, die heel veel moois lijkt aan te kondigen. Dat moois komt er ook, want Cartes Postales is een plaat vol wonderschone songs en bovendien een plaat vol verrassende wendingen. Isolde laat zich op Cartes Postales meer dan eens beïnvloeden door de rijke geschiedenis van het Franse chanson, maar geeft ook haar eigen draai aan dit Franse chanson.

De muzikante uit Brugge beschikt over een mooi helder en expressief stemgeluid en het is een geluid dat gemaakt lijkt voor het vertolken van het Franse levenslied. Zeker de wat soberdere songs op de plaat sluiten aan bij de rijke historie van dit Franse levenslied, maar Isolde kleurt haar songs op vele manieren in.

Een aantal songs op Cartes Postales doet klassiek aan en bovendien zijn de songs van Isolde beeldend. De link met de Franse filmsoundtracks is snel gelegd en zeker de soundtracks uit de jaren 70 hebben absoluut invloed gehad op het zwoele en lome geluid van Isolde, dat is versierd met flink wat strijkers en blazers. Via de Franse filmsoundtracks kom je snel uit bij het imposante oeuvre van Serge Gainsbourg (dat ik langzaam maar zeker begin te ontdekken en te bewonderen), maar Isolde slaat ook bruggen naar het heden en raakt hier en daar aan de muziek van het Parijse Air of aan de muziek van landgenoten Hooverphonic in hun jongere jaren.

Isolde overtuigt op Cartes Postales zeer als zangeres. Ze vertelt verhalen en doet dat met zoveel expressie en gevoel dat je aan haar lippen hangt. Het is dan ook moedig dat Isolde haar sterkste wapen in een deel van de songs op haar debuut achterwege laat en kiest voor een aantal instrumentale songs met hier en daar hooguit een ondersteunende stem op de achtergrond. Het is een keuze die werkt, want mede door de instrumentale en klassiek aandoende intermezzo’s klinkt Cartes Postales als een eenheid. De plaat klinkt bovendien als een film waar je zelf de beelden van mag verzinnen.

Ook wanneer Isolde zingt kunnen haar songs meerdere kanten op en variëren van uiterst ingetogen tot nogal theatraal. Van dat laatste ben ik normaal gesproken geen liefhebber, maar op Cartes Postales is het theatrale functioneel en draagt het bij aan het beeldende karakter van de plaat.

Halverwege de plaat verruilt Isolde het Frans in een aantal songs voor het Engels. Dat is een keuze die maar zelden werkt, maar op Cartes Postales merkte ik het in eerste instantie niet eens en draagt de keuze voor een andere taal alleen maar bij aan de veelzijdigheid en de beeldende kracht van de plaat.

Ik ben de afgelopen weken aangenaam verrast door flink wat hele goede grotendeels Franstalige platen uit Frankrijk, maar deze uit België mag er ook zijn en is misschien wel de meest bijzondere van het stel. Hoogste tijd dus om het prachtdebuut van Isolde ook in Nederland op te pikken. Erwin Zijleman

Gaat er in als zoete koek in. Straffe koffie van een veelzijdige madam.

Isolde Lasoen had de eer om mijn concertseizoen na vele maanden livestreams terug op gang te trappen en ze deed dat in het OLT Rivierenhof met haar soloproject: Isolde et les Bens. Als steun - alle beetjes helpen denk ik dan en het was meteen een mooie gelegenheid om een handtekening te versieren - meteen ook zowel de L'Inconnu EP alsook deze Cartes Postales op vinyl gekocht. De afgelopen dagen Cartes Postales veel gedraaid en dat versterkt mijn mening die ik tijdens het concert had des te meer: wat een fenomenale en veelzijdige muzikante is dat toch. Het concert was deze keer in samenwerking met Phil Casco (die met zijn orkest ook aanwezig is op het album trouwens) en hoewel het af en toe regende, was het genieten van een groep muzikanten die zijn uiterste best deed om de regen te doen verdwijnen. De nummers van Cartes Postales klinken dan ook echt geweldig in deze uitvoering. Het is filmisch, het is sfeervol en het is bovenal gewoon uitstekende muziek. In het begin oogt het nogal vreemd dat er halverwege het album opeens geswitcht wordt naar Engelse teksten maar dat went eigenlijk bijzonder snel. Misschien ook wel omdat dezelfde stijl gewoon wordt doorgetrokken en met bijvoorbeeld Hurt (een nummer over migraine) raakt ze bij mij ook wel een persoonlijke snaar. Sowieso een persoonlijke plaat aangezien Lasoen indertijd haar muziekcarrière startte bij de majorettes en laat dat gelijknamige nummer nu net één van de vele hoogtepunten zijn.