Willie Dixon - Willie's Blues (1960)

Een heerlijk old school plaatje van één van de grondleggers van de blues: Willie Dixon. Geweldige plaat voor de liefhebbers.

Heerlijk plaatje inderdaad, zeer sfeervol. Foutje op de hoes trouwens, de achternaam van Memphis had in het wit ipv grijs gemoeten lijkt me.

William James “Willie” Dixon was samen met Wuddy Waters de persoon die de Chicago blues deed heropleven in de jaren 50. Hij groeide net als veel van zijn muziekgenoten op rond de Mississippi delta en kwam al op jonge leeftijd in aanraking met de muziek. Van zijn zangkunsten in kerkkoren ontdekte hij de blues op het platteland. Als bokser deed hij ondertussen goede zaken, voordat hij op aandringen alsnog voor een muzikale carrière koos. Hij leerde de bas te bespelen en later ook de gitaar. Bij Chess Records raakte zijn carrière als muzikant echter in de slop toen hij de kant koos als scout voor talenten en als sessieschrijver. Hij produceerde eind jaren 50 voor de jonge muzikanten Buddy Guy en Magic Sam en schreef in die tijd een ongekende hoeveelheid aan latere bluesklassiekers (oa Little Red Rooster, Spoonful en Hoochie Coochie Man).

In 1959 verscheen zijn debuutalbum Willie's Blues, dat hij opnam samen met zijn vriend en pianist Memphis Slim. In 2 uur tijd werden een reeks aan swingende bluessongs opgenomen. Van het meeslepende That’s My Baby, waarop Wally Richardson het gitaarwerk verzorgt, tot het trage en jazzy Move Me, waar Slim’s frisse pianospel de luisteraar laat meevoeren. Dat het album in de studio van jazzproducer Rudy Van Gelder werd opgenomen blijkt wel uit het feit dat de rest van de band uit jazzmuzikanten bestond en dit ook terug te horen is in de ondersteunende klanken van de drums en het aanwezige saxofoonspel.

4*

Afkomstig van Platendraaier.

Heerlijke bluesplaat van Willie Dixon, die hier zingt en contrabas speelt. Hij trad zelf niet al te graag in de spotlights, naar verluidt, en staat ook vooral bekend als songschrijver, veel minder als performer. Maar het mag gezegd, die is een heerlijke collectie songs; Dixon schreef er zelf 10, zijn maat Memphis Slim (hier ook een belangrijke schakel achter de piano) schreef er 2.

Pianist Memphis Slim voegt met zijn levendige pianospel een flinke dosis swing toe aan de songs, die dankzij de knappe instrumentatie ook geregeld aan jazz doen denken. In de regel blijft het echter blues, meer bepaald die van de zanger, waarop de albumtitel ook alludeert. Vaak is er dan ook een vrouw in het spel.

4 sterren