Supersonic Blues Machine - Californisoul (2017)

Wederom een zeer sterke plaat van dit supertrio aangevuld met diverse gasten. Voor mijn gevoel is dit album iets soulvoller dan de vorige en dat is voor de variatie alleen maar goed. Voor mij persoonlijk is het drumwerk van Kenny Aronoff een feest der herkenning. Hij lijkt nog steeds hetzelfde drumstel te bezitten, want hij klinkt precies zo als in zijn Mellencamp tijd. Duidelijk wordt ook dat zijn spel een groot stempel op de Mellencamp platen heeft gedrukt destijds. Voor de bluesrock is het bovendien een enorme pre dat de nummers net even op een andere manier ingekleurd worden dan zeg maar de standaard bluesrock. Hoewel ook hier de (gast)gitaristen naar hartelust mogen soleren krijgen andere instrumentalisten ook genoeg ruimte. Kortom heerlijke plaat die zelfs eindigt met een halve reggaesong en niet verkeerd ook. Reggae wordt door niet reggaeartiesten vaak totaal verkeerd gebruikt en slaat meestal als iets op een drumstel, maar This is love blijft keurig overeind. Grolloo: Leg ze maar weer vast voor 2018.

Ja, dit is helemaal in mijn straatje. Catchy bluesrock met genoeg pit om stevig genoemd te worden. Goed geproduceerd, dus wat gelickt, maar niet mainstream gelickt.

Californisoul is het tweede studio-album van deze driemansformatie en werd in 2017 uitgegeven. De Supersonic Blues Machine werd in 2015 opgericht door drummer Kris Barras, gitarist Kenny Aronoff en bassist Fabrizio Grossi.
Net zoals hun debuutalbum West of Flushing, South of Frisco uit 2016 kwam ook deze Californisoul hoog in de Billboard albumlijsten.

Het drietal speelt stevige Blues Rock met een heerlijke dosis Soul. Net zoals op hun debuutalbum worden ze ook op Californisoul ondersteund door een keur aan muzikanten.
Wat te denken van Robben Ford? Onder het grote publiek misschien niet zo bekend maar deze briljante Blues gitarist heeft in 50 jaar een unieke catalogus bij elkaar gespeeld. Zeker 30 solo-albums, een twintigtal albums met duo's en bandjes en een ontelbaar aantal bijdrages als sessiemuzikant.
Dat laatste bij Bob Dylan, Little Feat, George Harrison, Bonnie Riatt, Leon Russell en vele anderen.

Verder speelt op dit album Walter Trout een deuntje mee. Trout kennen we natuurlijk van zijn geweldige solocarrière, maar viel natuurlijk al op door zijn bijdrages aan onder andere John Mayall's Bluesbreakers en Canned Heat.
Verder zijn Steve Lukather en Billy Gibbons (ZZ Top) van de partij die al helemaal geen toelichting behoeven.

Als vier van die gearriveerde top gitaristen aan een album mee willen werken heb je echt wel wat in je mars.
Dat de Supersonic Blues Machine wat in hun mars hebben laten ze op Californisoul dan ook vier kantjes lang horen. Eigentijdse Blues Rock met een heerlijke scheut Soul.

Smullen en wat een geweldige hoes!

'Hé, deze moet je luisteren, man' zei iemand tegen mij, al weer een tijdje geleden overigens. Dat heb ik toen gedaan, ik had zelfs de cd gekocht. Helaas ik kan niet ontdekken wat hier nou zo goed aan is, al doen er musici mee met klinkende namen. Billy F. Gibbons bijvoorbeeld die ik bij ZZ Top graag mag horen.
Het is me allemaal te massief en te weinig subtiel. De songs vind ik ook erg afgekloven, en de zang is ook nog eens weinig boeiend. Heb de cd vandaag weer eens geprobeerd maar die kan nu definitief worden afgevoerd.