Eerlijkheidshalve moet ik bekennen dat de nummers die ik nu van Paradise hoor precies neigen naar de kant van Sivert Hoyem's werk waar ik minder mee heb.
Nummers als "Wat Tyler", "Ramona", etc., dampende, chaotische rockers die Sivert schijnbaar erg prettig vind om te maken en spelen maar die voor mij vaak het album een beetje breken.
Waarschijnlijk ben ik een erg behoudende luisteraar maar ik hoor Sivert's stem liever wat meer naar voren in de mix, ook bij "hardere" nummers waar ik in principe zeker niet vies van ben.
Tot nu toe nog niet wat ik er van had verwacht. Binnenkort maar eens live zien hoe het uit de verf komt. En het is nog maar de EP....