menu

John Oates - Arkansas (2018)

mijn stem
3,32 (11)
11 stemmen

Verenigde Staten
Roots / Blues
Uitgebracht in eigen beheer

  1. Anytime (3:05)
  2. Arkansas (4:20)
  3. My Creole Belle (2:14)
  4. Pallet Soft and Low (6:03)
  5. Miss the Mississippi and You (3:48)
  6. Stack O Lee (2:47)
  7. That'll Never Happen No More (2:19)
  8. Dig Back Deep (3:53)
  9. Lord Send Me (2:37)
  10. Spike Driver Blues (2:09)
totale tijdsduur: 33:15
zoeken in:
avatar van E-Clect-Eddy
3,5
Een album van John Oates zonder long-time-buddy Daryl Hall.

Via Pledge Music en de eerste single is uit, Arkansas.

avatar van deric raven
John Oates zonder Daryl Hall is niet echt succesvol, sterker nog, hij heeft 4 solo albums hier op de site staan, waar niemand op heeft gestemd.

avatar van iggy
Op deze site is Hall&Oates sowieso niet erg populair. Laat staan solo.

Kijkt er iemand trouwens wel eens naar Daryl's house op YouTube ?
Daar is Hall is nog altijd in de weer met een hoop verschillende zangers/muzikanten.
En dat levert prachtige resultaten op. Zijn stem heeft in ieder geval nog niks aan kracht ingeboet.

Deze plaat laat ik overgens aan me voorbij gaan. Ben namenlijk niet zo'n groot liefhebber van Oates zonder zijn compaan.

avatar van E-Clect-Eddy
3,5
De eerste paar minuten van het nummer is nog goed te pruimen ondanks de beperkingen op de regelmatig krakende stem van John. In de koortjes hoor ik echo's van The Doobie Brothers. Aardig nummer alleen het is een genre dat mij niet heel erg trekt.

Hendrik68
Maneater, Adult Education, I can't go for that, Out of touch. Leuke aanstekelijke popdeuntjes, maar niet meer dan dat. Daryl Hall was wel een geweldige zanger, dat zeker. Maar toch, nooit ook maar de neiging gehad om een album te kopen van dit duo. Dan lees ik vandaag op Altcountry een stukje van John Gjaltema over dezelfde John Oates als die van het duo. Wat moet dat op een roots site, zou je zeggen. Nou dat wordt snel duidelijk als je de eerste 3 bekendgemaakte nummers hoort. Deze nummers vegen op niet mis te verstane wijze de vloer aan met alle singles die ik van het duo Hall & Oates ken. Het titelnummer is zelfs geniaal.

avatar van Poles Apart
Hendrik68 schreef:
Deze nummers vegen op niet mis te verstane wijze de vloer aan met alle singles die ik van het duo Hall & Oates ken. Het titelnummer is zelfs geniaal.

Ga deze zeker checken na deze lovende woorden, Hall & Oates zijn (waren?) toch een echt singles duo, al hebben ze in de begindagen een aantal puike albums afgeleverd. Mag ze toch best wel graag horen.

Wat het afwijken van de Hall & Oates sound betreft, Hall's "Sacred Songs" (met Robert Fripp) doet dat ook, een voortreffelijk album (dat ik zelfs op niet minder dan 3 formaten heb, CD, LP en cassette).

avatar van the weaver
als zijn nieuwe nummers net zo goed klinken als die nummer op de laatste cd van jim Lauderdale, zou het best wel eens kunnen zijn dat ik deze cd koop .

avatar van erwinz
4,0
recensie op de krenten uit de pop:
De krenten uit de pop: John Oates & The Good Road Band - Arkansas - dekrentenuitdepop.blogspot.nl

John Oates kende ik tot voor kort uitsluitend van het duo Hall & Oates, dat in de jaren 70 en 80 een aantal wereldhits scoorde, maar ook een aantal respectabele platen afleverde.

Bij Hall & Oates stond John Oates altijd wat in de schaduw van Daryl Hall, die met zijn soulvolle strot en als dominante frontman verreweg de meeste aandacht trok.

Dat ook John Oates flink wat te bieden heeft, laat hij echter horen op het onlangs verschenen Arkansas.

Ik had het bijna het solodebuut van John Oates genoemd, maar de muzikant uit New York blijkt al een aardig stapeltje soloplaten op zijn naam te hebben staan, waarvan bij snelle beluistering vooral Mississippi Mile uit 2011 interessant lijkt (en ik ook wel wat platen ben tegengekomen die totaal niet interessant zijn overigens).

Mississippi Mile is een plaat die wel wat raakvlakken heeft met Arkansas, want ook op zijn nieuwe plaat duikt John Oates diep in de archieven van de Amerikaanse rootsmuziek uit met name het Zuiden van de Verenigde Staten.

Dat lijkt een verrassende stap voor een muzikant die toch vooral bekend is geworden met de pure radiopop van Hall & Oates, maar dat is het niet. Ook op zijn eerste soloplaat, die van voor de successen van Hall & Oates stamt, etaleerde John Oates al nadrukkelijk zijn liefde voor onder andere de folk en dat doet hij ook op Arkansas.

Arkansas laat zich beïnvloeden door folk, jazz, soul, gospel en met name blues uit het begin van de vorige eeuw en eert nadrukkelijk de oude blueshelden van John Oates. Arkansas bevat flink wat covers, maar John Oates voegt ook een aantal eigen songs toe en het knappe is dat deze nauwelijks opvallen tussen de songs die zo zijn weggelopen uit een heel ver verleden.

John Oates mist in vocaal opzicht de soul en de power van zijn voormalige collega Daryl Hall, maar de wat ruwe en doorleefde vocalen passen prima bij het vooral bluesy repertoire op de plaat.

Het is bluesy repertoire waarin de gitaren en andere snareninstrumenten van zijn prima band The Good Road Band de hoofdrol spelen en tekenen voor het ene na het andere memorabele moment van gitaar, mandoline, pedal steel, cello of accenten van de eveneens zeer verdienstelijk spelende ritmesectie.

Het past allemaal prachtig bij de wat krakerige strot van John Oates, die op Arkansas moeiteloos de ene na de andere bluessong naar zijn hand zet en in muzikaal en productioneel opzicht raakt aan de eerste platen van Daniel Lanois (en aan die van J.J. Cale om nog maar eens een naam te noemen).

Arkansas moet het hebben van zijn authenticiteit en dat kun je aan John Oates wel toevertrouwen. Arkansas is hoorbaar met veel respect en liefde gemaakt en is een plaat die zich steeds nadrukkelijker opdringt en meer verdient dan een rol op de achtergrond, wat niet betekent dat de plaat niet bijzonder lekker klinkt op de achtergrond.

John Oates kreeg in het verleden misschien niet altijd het respect dat hij als muzikant verdiende, maar met Arkansas dwingt hij dit respect vol overtuiging af. Het aanbod van het moment is groot, maar dit is een van de platen die er bovenuit steekt deze week. Erwin Zijleman

avatar van E-Clect-Eddy
3,5
Heb een vijftal nummers geluisterd en dat valt me mee.

De krakende stem van John Oates past goed bij de nummers en het genre dat hij uitgekozen heeft. Overweeg om Pallet Soft and Low op mijn afspeellijst van 2018 nummers te zetten.

Gast
geplaatst: vandaag om 01:48 uur

geplaatst: vandaag om 01:48 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.