Jefferson at Rest begint wat groter, luider, meer gedurfd dan zijn voorgangers Placer Found en Let Us Garland Bring. Er lijkt wat meer distortion in de gitaren te zitten. Het geluid doet me scherper voorkomen, de klank helderder en het valt me op dat er meer tempo in de nummers zit. Hiervoor had ik Placer Found in de draaier zitten maar dit is een totaal andere plaat. Het is duidelijk dezelfde band, te horen aan de arrangementen en de manier van spelen maar op een of andere manier heb ik het idee dat ze wat haast hebben. Ik had liever gehoord dat het tempo wat lager zou liggen. Het is alsof de trage gedragen zang op moet boksen tegen het opgelegde tempo van de muziek. Juist de sterke kant van deze groep is het leggen van die langzame, relaxe ietwat donkere sfeer. Dat gebeurd niet tot track 4. Track 4 doet me, met uitzondering van de electronische drums, enigszins terugdenken aan de sfeer die op vorige platen gebracht werd. De sobere, melancholische vocalen van Daniel Burton beginnen goed op track 5 maar op het eind van het nummer wordt de rust verstoord door heftige distortion gitaren. Ik vind distortion op de gitaren goed te versmaden (rijmpje) maar wens niet ruw verstoord te worden als ik lekker van kalme muziek aan het genieten ben. Het maakt dat het album meer een slow rock plaat verworden is. Prima voor op de middag maar voor 's avonds is het net te ruig. Ik draai deze plaat dan ook beduidend minder dan de andere albums. Stemmen vind ik moeilijk op deze favoriete band van mij maar ik moet eerlijk zijn. Een 3 *. snik.