Pfff, moeilijk te doorgronden album dit hoor. Dit heeft niets te maken met de spiritual sound die ik als grote gemene deler van alle Strata-East releases meende ontdekt te hebben. Het begint met Cecil solo op het openingsnummer, Life Waves klinkt op momenten als Andrew Hill op z'n moeilijkste, Pharoah Sanders op z'n meest weirde, Coltrane op z'n meest vrije en Cecil Taylor op z'n chaotische momenten. Dee Dee Bridgewater is ook heel even van de partij op het korte Voice. Ik ben er nog niet zo van onder de indruk, eerlijk gezegd, totdat op kant 2 het veel melodieuzer en laidback titelnummer begint en ik weer even thuis kom tot aan het eind van het album. Ik begin voorzichtig met mijn beoordeling, hij moet nog even op me inwerken en kant 1 wellicht nog groeien.