Devin Townsend - Ocean Machine / Biomech (1997)

Waarom is hier nog niet op gestemt?
In 1 woord GENIAAL

Helemaal met je eens. Aparte productie en werkelijk geniale nummers! Leuke verrassing op het eind!

Terria is ook geweldig maar minder dan dit album.

Dit blijft voor mij het beste album wat ik in jaren heb gehoord! De productie is naar mijn mening gewoon perfect en de nummers zijn ook enorm goed. vanaf de briljante opener Seventh Wave tot de schreeuw aan het eind van Things Beyond Things waarvan ik na al die tijd iedere keer weer van schrik is het gewoon pure perfectie.
De rest van Devins albums zijn stuk voor stuk meesterwerken maar de sfeer van dit album is gewoon niet te evenaren. 5 sterren!

Helemaal met je eens ja. Qua productie doet elk nummer mij denken aan een enorme grote oceaan en dat was denk ik precies de bedoeling van Devin denk ik. Echt een goed album dit.
Qua songstructuren zit het ook erg afwisselend in elkaar. Vind om die reden Funeral een erg mooi nummer.

Deze plaat is al heel duidelijk de blauwdruk voor de latere albums van Devin Townsend.
De afwisselling tussen hard en zacht, de ongelofelijke geluidsmuur, het geheel dat mooi in 2 te verdelen valt (eerste helft toegankelijker en steviger, de tweede helft van de plaat iets zweveriger), we vinden het ook terug op latere werken.

Biomech is een fantastische plaat die niet mag gemist worden!
Townsend legde de lat meteen erg hoog voor zichzelf en het zou eigenlijk pas tot met Synchestra duren voor hij dit evenaarde.
Dit gezegd zijnde moet ik er wel meteen aan toevoegen dat de tussenliggende albums ook zeker aan te raden zijn.

Alles is goed hieraan!
Niks is perfect, maar dit is toch wel de beste benadering van perfectie die ik ken. De kwaliteit stort nergens in, en de sfeer wordt daardoor ijzersterk. Wow....

Prachtig solo-visitekaartje van Dhr. Townsend ná toch wel enige indruk gemaakt te hebben bij Steve Vai. Vooral de emotionele zang gaat door merg en been. 'Funeral' is verdriet in een kleine 8 minuten en 'The Death of Music' brengt je op een plek waar je niet elke dag wilt zijn. Die heeft zo'n 'persoonlijk apocalypitsche feel', daar wordt je bang van. De laatste schreeuw is pure waanhoop. Deze man verdient meer aandacht op deze site.

Hilarisch dat ik hier nog niet op had gestemd. Een puur meesterwerkje, vooral de langere nummers zijn prachtig, met als toppunt: Death of Music. Briljant nummer is dat toch met een prachtige zweverige zang doorheen.

Don't die on me
Don't go away
When I need you here
In my need

Weinig stukken muziek zijn zo indringend, inderdaad.

Wat een oerlelijke hoes, maar wat staat de muziek ermee in contrast. Erg fraai solodebuut.

Nou, ik heb in mijn leven een stuk lelijkere hoezen voorbij zien komen. Wat mij betreft geeft de hoes prima weer wat je van de inhoud kunt verwachten.

Ik vind The Death of Music juist een ontzettende album remmer, misschien nog een kans geven als ik in de stemming ben... Verder een prima album, niet Devins beste werk IMO maar ook zeker niet z'n slechtste (hmmm, bij Townsend kan je hoogstens spreken van minst goed )

Een album dat me bij vlagen weet te interesseren. Vol met fijne riffs (Seventh Wave, Hide Nowhere en Voices in the Fan) en prima melodieën (het toegankelijke Life). Bovendien weet Townsend weer een erg goede productie neer te zetten, met een wijds en vol geluid. Geluidstechnisch weet het bij vlagen ook te verrassen, zoals op het uitermate onrustige Sister, waar zoveel op de achtergrond gebeurt dat je er nauwelijks een vinger op kunt leggen. De tweede helft van de cd weet me (nog) minder te raken, maar The Death of Music is dan weer een klasse apart: de snijdende onderhuidse spanning breekt op het einde open met een machtige schreeuw die door merg en been gaat.

Niet zo meeslepend als het magistrale Terria, maar dat hoeft ook niet: het blijft een bovengemiddeld goede plaat. Voorlopig 3,5*, die echter sterk neigt naar 4*.

Gezien je uiteenzetting moet het dan met de tweede helft van Ocean Machine nog wel goedkomen. Probeer het tweeluik Funeral/Bastard eens afzonderlijk van het album te beluisteren. Hopelijk gaat het kwartje vallen.

Ga ik doen

Wat betekent de toevoeging [MVP Japan]? Ik heb de cd zojuist bij King Kong Records in Leeuwarden gekocht (een release van proglabel InsideOut uit 2000). De versies zijn (op het hier genoemde bonusnummer) gewoon identiek, dus vanwaar de toevoeging?

Deze CD klinkt echt als "we gaan een flinke bak herrie maken". Met een deze ruimtelijke productie lukt dat prima. Ook is er aandacht voor de songs en inhoud. Terria vind ik nog iets beter, maar dit is wel zoals ik Devin Townsend graag hoor. Op het eerste gezicht gewoon een lekkere muur van geluid, maar wel met een dubbele bodem.

Wat een geniaal album! De diversiteit van de nummers is gewoon geweldig! Het is net alsof ieder nummer een eigen verhaal probeert te vertellen. Erg vernieuwend voor die tijd. Die schreeuw op het einde is ook een geniale toevoeging. Je zit net lekker weg te dromen en ineens zit je weer recht overeind.

Devin heeft met Ocean Machine een pracht plaat weten af te leveren. Prachtige composities om bij weg te dromen. Vooral Funeral en the Death of Music vind ik prachtige songs.

Inderdaad. Er is ook genoeg variatie op deze plaat wat toch een plus punt is. Sterke plaat!!

Mijn favoriete album uit het al immer grote repertoire van Devin Townsend. Waar ik hem op het album van Steve Vai maar een schreeuwlelijk vond komt Townsend op mij solo veel beter over. Wat heet, wat een talent heeft deze muzikant. Creativiteit kent geen grenzen bij hem. Waar veel muzikanten in hun zogenaamde 'comfortzone' blijven hangen waar overigens niks mee is, dwingt Devin zichzelf over grenzen heen te stappen. Tel daarbij op dat hij op deze plaat zijn ideeën omzet in werkelijk heerlijke songs en je hebt de beste plaat van de man te pakken. Van het dromerige Sister, het kamerbrede 'Life', de heerlijke groove van Voices in the Fan of het breekbare Things Beyond Things, ik kan er geen genoeg van krijgen.

Hoe vaker ik dit album beluister, hoe beter het wordt. Absoluut hoogtepunt vind ik Bastard (1/Not One of the Better Days, 2/The Girl from Blue City) met snerpend zagende gitaren. Heerlijk nummer! Verder mogen er zijn Funeral, Regulator, Seventh Wave en Night.

Ik ben op de Townsend-trein gestapt vanaf zijn briljante Terria album en heb sindsdien zo'n beetje elke release van deze man (behoudens Devlab/Hummer) aangeschaft. Het is echter pas sinds de release van zijn ERAS vinylboxsets dat ik ook zijn werk van daarvoor beluister.

Met Ocean Machines val ik direct weer met mijn neus in de boter, wat een fantastisch album! Volop variatie tussen stevige gitaargedreven nummers en ingetogen pareltjes. Het album is over de gehele linie sterk maar vanaf Regulator stijgt het niveau naar enorme hoogten om met The Death Of Music tot een fantastiche climax te komen.

Score: 87/100

Ik vind de eerste 7 nummers anders ook al van een hoog niveau met Life en Voices in the Fan als klassieke Townsend hymnes. Maar inderdaad; the Death of Music is van een wonderbaarlijke schoonheid.
Vergeet niet om ook Casualties of Cool mee te pakken, dit samenwerkingsverband met Aimee Che Dorval is een rustige plaat maar o zo mooi. Devin die folk, soul, rock en atmosferische elementen in de blender gooit en daar een heerlijk brouwsel van maakt. Townsend is de muzikale homo universalis in optima forma.

Voor wie hem heeft gemist: Devin Townsend Project - Ocean Machine (2018)
Gek om dit album zonder zijn rauwe randje te horen, maar het brengt wel weer veel andere vlakken van de nummers naar voren.

Alsof Townsend een gedaanteverwisseling heeft ondergaan, nu lijdt de man ook een bipolaire stoornis dus in het niet vreemd dat een dergelijke aandoening ook invloed heeft op zijn muziek. Weg zijn de slechte punksongs en de magere productie van zijn debuut. Dit alles heeft plaats gemaakt voor een muur van geluid (dit zou ook een kenmerk worden van bijna al zijn platen) , uitstekende songs, creatieve invalshoeken en een fraaie symbiose tussen harde en zachte passages. Ocean Machine staat vol met uitstekende nummers, geen slechte song te vinden. Uitschieters zijn lastig te benoemen omdat alle songs meer dan voldoende scoren maar om er 1 song uit te lichten is dat afsluiter The Death of Music. Een epos van dik 12 minuten en van een wonderlijke schoonheid. Een song zo intens, zo vol met melancholie, een breekbaar geheel waarin zoveel talent samenkomt dat je niet anders kunt concluderen dat Townsend tot de groten der aarde behoort. Man's gevoel en talent voor het creëren van een dergelijk muzikaal hoogtepunt is onbegrensd. Ocean Machine is een voltreffer.

Tussenstand:

1. Ocean Machine
2. Cooked on Phonics

De volgende Devin Townsend in de lijst en ook dit is een erg fijn album om te horen. Net zoals ik bij Accelerated Evolution aangaf zorgt de 'wall of sound' dat het geheel een erg gelijkend geluid krijgt. Maar in tegenstelling daarmee weet hij toch de meeste nummers een eigen identiteit mee te geven, meer nog dan op Accelerated Evolution in mijn optiek. Toch blijft de luisterbeurt wat vermoeiend blijven door de constante 'wall of sound', wat vooral merkbaar is bij het beluisteren van meerdere albums op rij. De speelduur van ruim een uur werkt daarbij ook niet in het voordeel trouwens.

Des al wel te plus is dit een genietbaar album. De opening is heerlijk en de eerste twee nummers komen goed binnen. Vanaf nummer 3 t/m 8 zakt het iets in en gaan de nummers voorbij zonder het door te hebben. Om vervolgens vanaf nummer 9 weer pakkend terug te komen om vervolgens de plaat erg sterk af te sluiten. Dit smaakt naar meer.

*Bonus nummer Thing Beyond Things is trouwens ook een heerlijk nummers. Een van de mooiste van de plaat, dat ik me afvraag waarom dit maar een bonus nummer is.