Brent Cobb - Providence Canyon (2018)

First Listen: Brent Cobb, 'Providence Canyon' : NPR

Eerste beluistering er op zitten. Zeer gevarieerd album. Dan weer outlaw country, dan beetje rocky, dan weer countrysoul en met .30-6 zelfs een soort heuse countryfunk! Vanaf dat nummer lijkt het album qua niveau ook erg hoog. Vrijdag komt de plaat officieel uit. Maar hier zal niemand zich een buil aan vallen, zoveel is al wel zeker.

Zeker interesse van mijn kant, maar pas 2 keer beluisterd sinds de NPR stream uit is. Moet het nog een beetje op mij laten inwerken. Zijn debuutalbum Shine on Rainy Day vond ik geweldig en de eerste indruk van deze plaat is positief. Nog niet zo sterk als het debuut maar dat kan nog komen. Jammer dat hier inderdaad niet meer belangstelling voor is. B. Cobb heeft nog niet de status van een Jason Isbell of Sturgill Simpson, maar hij heeft zeker die potentie.

Zeker, maar wvv89 Isbell en Simpson moesten ook even inkomen hier. Isbell was voor zijn solo carrière bovendien al bekend van een de Truckers en begon met een voorsprong. Ik vind de 27 stemmen die het eerste album van Cobb tot nu toe kreeg, voor een genre dat niet heel populair is op MM, best heel goed. Simpson heeft voor zijn eerste ook maar 28 stemmen. En zie NPR, er wordt best wel werk van gemaakt door een aantal mensen/media en er zit een groot label achter. Denk dat Cobb het op den duur in zich heeft de hoofd act op en festival als Take Root te worden. Dit album begint weliswaar vrij traditineel, maar verder is dit album dermate gevarieerd dat ook mensen die niks met country hebben dit makkelijk kunnen verteren. Net als bij de albums van Simpson zeg maar.

Brent Cobb uit Georgia heeft voor Providence Canyon voor een drastiche koerswijziging gekozen. Was Shine On Rainy Day nog diep in de countryfolk traditie geworteld, hier zijn die wortels grotendeels uit de grond gerukt. Cobb heeft met wederom neefje David als producer een flinke dosis soul funk en rock aan de country toegevoegd. Hierdoor krijgt de sound voor mij iets van een mix tussen Sturgill Simpson en Jim Ford. Vooral live met band zal dit uitstekend uitpakken. Zijn de songs ook beter dan voorheen? Nee. Een nummer als South of Atlanta ga je hier niet vinden. Voor mij is vooral het begin goed, waarna Sucker for a good time een wat zwakker stukje inluidt om vanaf .30-6 weer op niveau terug te komen. Ik heb deze en zijn vorige even achter elkaar gedraaid en dan is voor mij de conclusie toch wel dat Shine On Rainy Day duidelijk de betere is. Providence Canyon is goed, maar maakt nu al geen kans meer op mijn eindejaarslijstje, bij lange na niet. Maar dat neemt niet weg dat dit ook weer een prima album is en dat Cobb een enorme aanwinst voor het genre is, waar we nog jaren plezier aan gaan beleven. Met een groot label achter zich zal hij het niet alleen hoeven te doen.

recensie op de krenten uit de pop:
De krenten uit de pop: Brent Cobb - Providence Canyon - dekrentenuitdepop.blogspot.nl

Ruim anderhalf jaar geleden maakte ik voor het eerst kennis met de muziek van de Amerikaanse singer-songwriter Brent Cobb, die ik in eerste instantie verwarde met Nashville’s topproducer van het moment, Dave Cobb.

Dave Cobb is de neef van Brent en was uiteraard bereid om het officiële debuut van zijn familielid te voorzien van de productie die de afgelopen jaren zoveel platen uit Nashville en omstreken de hoogte in heeft getild.

Het zorgde ervoor dat Brent Cobb met Shine On Rainy Day aansluiting vond bij hedendaagse countryhelden als Chris Stapleton, Jason Isbell en Sturgill Simpson, waardoor ik met veel belangstelling uit keek naar de nieuwe plaat van de muzikant uit Ellaville, Georgia.

Ook voor zijn nieuwe plaat Providence Canyon kon Brent Cobb een beroep doen op zijn beroemde neef, waardoor ook zijn nieuwe plaat weer fantastisch klinkt. Bij beluistering van Shine On Rainy Day vroeg ik me overigens vaak af wat er nu precies zo bijzonder was aan de muziek van Brent Cobb en dat is een vraag die ook weer opduikt nu Providence Canyon met enige regelmaat uit de speakers komt.

Voor vernieuwing ben je bij Brent Cobb immers niet echt aan het juiste adres. De singer-songwriter uit Georgia maakt muziek die ook een aantal decennia geleden al werd gemaakt en die in hokjes als outlaw country en countryrock is te duwen. Het tijdloze karakter van de muziek geeft ook Providence Canyon weer een bepaalde charme, maar het is de kwaliteit van de songs die van de nieuwe plaat van Brent Cobb zo’n goede plaat maakt.

Vergeleken met zijn voorganger is Providence Canyon een wat minder ingetogen plaat. Brent Cobb vermaakt ook op zijn nieuwe plaat met warmbloedige en lome countrysongs, maar grijpt ook met enige regelmaat naar stevigere gitaren, die Brent Cobb’s Georgia tijdelijk verlaten voor Alabama; de staat die voor eeuwig verbonden is met de Southern Rock (van bijvoorbeeld Lynyrd Skynyrd). Hier blijft het niet bij want de songs van Brent Cobb zijn dit keer ook voorzien van een soul- en bluesinjectie, die het Zuidelijke karakter van zijn muziek nog wat verder versterkt.

In muzikaal en productioneel opzicht klinkt het allemaal geweldig, maar de Amerikaan is ook nog eens voorzien van een bijzonder aangename stem, die net zo tijdloos klinkt als zijn muziek. Providence Canyon is een plaat die heerlijk kan voortkabbelen op de achtergrond, maar het is ook een plaat die je van je sokken kan blazen of je stevig kan raken.

Het levert uiteindelijk een plaat op die niet onder doet voor de platen van de eerder genoemde smaakmakers als Chris Stapleton, Jason Isbell en Sturgill Simpson, die Brent Cobb qua naam en faam nog achter zich moet laten. Dat kan alleen maar een kwestie van tijd zijn. Providence Canyon neemt je op aangename wijze mee terug naar de platenkast uit het verlededen, maar sluit ook aan bij het beste van het moment. Een prestatie van formaat als je het mij vraagt. Erwin Zijleman

Dat eerste nummer, wat een mooi liedje is dat. Alleen al om die ene zin, 'the night won't last forever after all'. Dat drie keer achter elkaar en dan nog die outro er achteraan (die van mij een minuut langer had mogen duren), dat is het mooiste wat ik in tijden heb gehoord. Prachtig.

Sterk (schijnbaar) derde album van de uit Georgia afkomstige Brent Cobb.Zijn vorige,Shine On Rainy Day was nog een puur Country album maar met de opvolger spreidt ie zijn vleugels wat uit.De hoofdmoot op Providence Canyon is (natuurlijk weer) Country maar zo nu en dan rockt hij behoorlijk lekker weg,zoals in het prima If I Don't See Ya.Is soulful,op de eveneens sterke afsluiter Ain't a Road Too Long en het album swingt regelmatig als een trein.
Waarschijnlijk zijn deze uitstapjes niet ieders smaak maar mij bevallen ze wel,ook omdat Brent Cobb in het bezit is van een mooie stem die zich hier prima voor leent.
Daarnaast komen de liefhebbers van outlaw-Country ook meer dan voldoende aan hun trekken met fijne songs als Come Home Soon,King of Alabama en het titelnummer.
Met Providence Canyon komt Brent Cobb dan ook opnieuw uitstekend voor de dag en stijgt met stip op de lijst van de nieuwe lichting Country zangers.

Waar een daily mix van Spotify al niet goed voor is. Nog nooit van de beste man gehoord en dus aangenaam verrast; dit past wel in mijn straatje.