Waylon - The World Can Wait (2018)

Geen grote liefhebber van Waylon zijn repertoire, behalve "Jailbird" en "Love Drunk" dan, maar ik moet zeggen dat ik "Outlaw in 'Em" en "Thanks But No Thanks" echt goed vind en de laatste tijd vaak op repeat heb staan. Ook "That's How She Goes" vind ik een prima nummer. Toch wel een album waar ik benieuwd naar ben.

ik hoop dat ie struikelt over die snaren

Muzikaal best een aardig album, Waylon zingt alleen vreselijk overdreven op sommige/vele momenten. Echt te zwaar aangezet, kijk eens hoe Amerikaans ik klink

Grappig. Jij plaatst kort na elkaar een berichtje over Johan een daarna over Waylon. Ik vind eigenlijk het tegenovergestelde. Dat je Waylon te Amerikaans vindt klinken kan ik begrijpen. Misschien probeert hij dat ook wel. Vergeet echter niet dat hij als klein jongetje al niks anders hoorde en zong dan country. Dan is het niet zo gek dat dat accent deel van je wordt. En ja, daar kun je van houden of niet. Ik heb de mazzel dat ik zelf ook fan ben van country en meer Amerikaanse stijlen. Ik heb vanavond ook de plaat van Johan gehoord en dat vind ik weer veel te Brits over komen en dat is voor mij al snel reden af te haken. Hoor maar eens hoe hij I, why en fire uitspreekt. oooi, woooi. Dat stoort mij niet, maar het valt wel op. Daar heb jij het dan weer niet over. Geeft niks, maar is gewoon een kwestie van smaak. Hoe dan ook, ik vind deze Waylon 10 keer beter om aan te horen dan Johan, waar ik absoluut niet van kan begrijpen waarom dat als een van de beste Nederlandse acts wordt beschouwd.

Het gaat er volgens mij puur om dat Waylon het vocaal veel te zwaar aanzet; ik vind dat ook niet echt aantrekkelijk klinken, maar gewoon onnatuurlijk. Heeft er dus niets mee te maken dat ie graag country zingt. Hij kan niet in de schaduw staan van Waylon Jennings, vind ik. Allemaal een kwestie van smaak, dat zal best zo zijn, maar smaak is wel opvoedbaar.

Ik zeg ook niet dat we hier met een top artiest te maken hebben he? Zekers, hij zet het zwaar aan. Hij brengt echter wel een stijl die ik veel beter kan verdragen dan de bijna Britpop van Johan. En als ik ergens niet tegen kan is het wel Britpop. Dan doel ik niet op de uitspraak maar op de gehele sound.

Ja natuurlijk, ieder zijn smaak - vrijheid, blijheid. Over smaak wordt je het toch niet eens, dat is onbegonnen werk. Regelmatig luister ik naar wat oudere, traditionele country, zo ook de afgelopen weken weer, en dan valt me op dat de zang doorgaans vrij beschaafd blijft. Dus misschien ligt het aan mij als ik Waylon zo hoor uithalen. Om zijn soort muziek te gaan vergelijken met Britpop en aanverwante muziekstijlen, dat lijkt me echter weinig zinvol. Behalve dan als je let op de uitspraak en de manier van zingen. Erger ik me ook wel eens aan.

Hoeesie gejat van dire straits.

Ik vind dit best een aardig album. De zwaar aangezette vocalen van Waylon kan ik prima verdragen. Niet alle nummers vind ik overeind blijven, maar Shadow In The Dark en That's How She Goes vind ik zeer sterke songs.

Als geheel denk ik aan 3 of 3,5 ster. Eerst nog maar eens een paar keer beluisteren.

Ik ben een redelijke muzikale omnivoor en ik vind het zelf niet heel vreemd dat ik die twee platen direct achter elkaar beluister. Dus daarom ook bij beide platen na elkaar een berichtje geplaatst. Johan klinkt inderdaad heel erg Brits en dat heeft over het algemeen mijn voorkeur boven zeg maar typisch Amerikaanse muziek.

Waylon vind ik als persoon een interessante man en ik mag graag docu's/interviews met hem zien/lezen. Muzikaal heb ik een mindere klik maar ik heb wel veel respect voor de route die hij volgt en het promoten van de country(rock) muziek in NL. Hij kan ook de makkelijke weg kiezen en zeer waarschijnlijk met lekker in het gehoor liggende pop/rock albums makkelijker aan zijn geld komen.

Heb Waylon nooit zo gevolgd maar dit is toch een alleraardigste plaat. Nummers liggen prettig in het gehoor. Het titelnummer is het sterkst op dit moment. Wat verder opvalt is de opnamekwaliteit. Het album klinkt veel helderder en rijker als bijvoorbeeld het nieuwe album van Johan.
Leuk is ook de hoes. Michael Jackson die op de gitaar van Mark Knopfler danst..

Gewoon een lekker album,vond de single Outlaw in 'Em,waar ie me wel wat aan Eric Church deed denken al sterk en ook That's How She Goes,Highway of Heartache en She Just Wants to Play mogen er wezen.
Verder niet echt wereldschokkend maar mede door de goede,heldere productie toch zeker de moeite waard,al mag het country gehalte voor mij de volgende keer nog wel hoger zijn.
3,5 sterren is misschien wat hoog maar ach misschien sturen we Waylon zo de goede kant op.

Niet heel beroerd, alhoewel ik zijn album met Ilse (The Common Linnets) veel aansprekender vond maar dat zal ongetwijfeld komen door de samenzang.
Ik vind zijn stemgeluid op dit album soms net iets té schurend.

best wel een lekker album met invloeden van country en pop.
en het klinkt best amerikaaans maar de sound komt goed uit .
de verf en waylon zingt goed vooral met outlaw in em.
maar verder is het een degelijk album.