Junior Kimbrough - Most Things Haven't Worked Out (1997)

Rauw, rockend en repetitief - what's not to like - maar bovenal groovend. Uniek eigen geluid had Kimbrough.

Wow, Kimbrough beluisteren in Papoea-Nieuw-Guinea. Hoewel, zo vreemd is het wellicht niet. Ik heb een RL Burnside CD in Vietnam gekocht. Het kan tegenwoordig allemaal.

Fantastisch, wat een plaat. Hij blijft maar beter en beter worden na iedere luisterbeurt. Qua geluid is het nog het best te vergelijken met de blues uit Mali, zoals die van Ali Farka Touré.

Junior Kimbrough is voor mij een van de mooiste ontdekkingen die ik de laatste jaren heb gedaan. Ik ben al een liefhebber van blues zo lang ik me kan herinneren, maar zo rauw en energiek als Junior Kimbrough het hier presenteert heb ik het nog niet vaak eerder gehoord.

De doorleefde, getormenteerde stem van de oude man uit Hudsonville, Mississippi gaat door merg en been. Hoewel hij zijn soms niet helemaal goed verstaanbaar zingt, is dat voor mij juist een bevestiging dat de man volstrekt authentiek is en lak heeft aan elke vorm van commercie. Meer nog dan zijn stem is het zijn sublieme gitaargeluid dat mij hier aanspreekt. Al sinds zijn kinderjaren was David Kimbrough (Junior is zijn bijnaam) verslingerd aan de gitaar, waarbij hij beinvloed raakte door artiesten als Lightnin’ Hopkins en Mississippi Fred McDowell. Net zoals zijn maatje R.L. Burnside heeft hij door de jaren heen een unieke stijl ontwikkeld die op deze plaat erg goed naar voren komt. Die stijl is wat repetitief, zoals hierboven al vermeld. Maar is dat erg? Nee, want het hoort onmiskenbaar bij zijn stijl en is allerminst storend.

Pas op 62-jarige leeftijd bracht Kimbrough zijn eerste plaat uit, getiteld All Night Long. Voor die tijd was hij al actief in de lokale bluesband Soul Blues Boys en speelde hij met name covers. Deze Most Things Haven’t Worked Out is het laatste studioalbum dat hij bij leven uitbracht, want begin ’98 overleed hij aan een hartaanval. Deze plaat vind ik zelf nog iets beter dan het destijds door o.a. Rolling Stone geprezen debuut.

Het is niet gek dat artiesten als Bono, Keith Richards en Iggy Pop naar Chulahoma zijn gekomen, de plek waar hij veel optrad. The Black Keys hebben zelfs een EP opgenomen ter ere van Kimbrough. Deze rasartiest heeft daar alle recht op. Het is jammer dat ik hem nooit live aan het werk heb gezien, maar gelukkig is zijn werk verzameld op platen zoals deze: 5* en een top 10-notering.

Top Album van rauwe swamp blues uit de krochten van Louisiana, wat een dijk van een plaat, eindelijk weer eens op vinyl aangeschaft, via het mooie blues label Fat Possum.