Ashley McBryde - Girl Going Nowhere (2018)

recensie op de krenten uit de pop:
De krenten uit de pop: Ashley McBryde - Girl Going Nowhere - dekrentenuitdepop.blogspot.nl

De enorme stroom albums van vrouwelijke singer-songwriters wekt bij mij al lang geen verbazing meer, maar deze stroom veranderde vorige week opeens in een heuse vloedgolf.

De mannen komen er daarom al even niet meer aan te pas op de krenten uit de pop en dat gaat ook vandaag niet veranderen. Enigszins in de schaduw van een aantal grote namen verscheen vorige week immers ook het debuut van ene Ashley McBryde.

Deze Ashley McBryde werd een jaar geleden door Rolling Stone al eens genoemd in een lijstje met veelbelovende countrymuzikanten en werd toen als volgt geïntroduceerd: “An Arkansas red-clay badass, with the swagger of Hank Jr. and the songwriting of Miranda Lambert”.

Het is een veelbelovende introductie, die me samen met de foto op de cover van Girl Going Nowhere hadden voorbereid op een portie lekkere stevige countryrock, maar de plaat opent fraai ingetogen.

In de akoestische openingstrack hoor je direct dat Ashley McBryde beschikt over een lekker rauw en doorleefd countrygeluid en dat is een geluid dat ook uitstekend van pas komt wanneer de gitaren in de tweede track alsnog mogen rocken. Girl Going Nowhere van Ashley McBryde raakt dan inderdaad aan de muziek van zangeressen als Gretchen Wilson en Miranda Lambert in haar wildere jaren en dat is muziek die ik zeer kan waarderen.

De singer-songwriter uit Mammoth Spring, Arkansas, houdt absoluut van een wat steviger geluid, maar kiest op haar debuut uiteindelijk toch vooral voor meer ingetogen tracks. Het zijn tracks die netter binnen de lijntjes kleuren dan ik op basis van de informatie die ik had voor beluistering van de plaat had verwacht. Girl Going Nowhere is ondanks de hier en daar gierende gitaren en de rauwe vocalen betrekkelijk conventioneel ingekleurd en past binnen de kaders van de Nashville country, pop en rock.

Toch vind ik het debuut van Ashley McBryde veel beter dan de meeste platen die vanuit Nashville tot me komen en dat heeft alles te maken met de stem van de Amerikaanse singer-songwriter. Het is een stem met enorm veel power, gevoel en doorleving, waardoor de zang op de plaat lekker binnen komt.

Het is een stem die ook prima uit de voeten kan in de tracks waarin de country vrijwel volledig verdwijnt uit de muziek van Ashley McBryde en ze opschuift richting de broeierige rock en ook in de tracks met een randje soul maakt de singer-songwriter uit Arkansas makkelijk indruk. Het doet me af en toe wel wat denken aan Melissa Etheridge in haar jonge jaren, maar Ashley McBryde heeft ook overduidelijk de Amerikaanse rootsmuziek met de paplepel ingegoten gekregen.

Ik geef eerlijk toe dat ik het bij eerste beluistering allemaal net wat te braaf vond, maar de prachtstem van Ashley McBryde heeft me uiteindelijk toch knock-out gekregen, waarna de plaat is begonnen aan een indrukwekkend groeiproces, dat nog niet tot stilstand is gekomen. Heerlijke plaat van het zoveelste vrouwelijke talent dit jaar. En het is pas april. Erwin Zijleman

Dit album heeft afgelopen tijd veel op repeat gestaan. Heerlijke muziek!

Mammoth Spring ligt helemaal bovenin Arkansas. Als de wind stevig uit het zuiden waait ligt het zomaar in Missouri. Het ligt behoorlijk in de middle of nowhere en beroemde voorbeelden komen er ook niet echt vandaan, of het zou actrice Tess Harper moeten zijn die einde jaren 80 kortstondige bekendheid genoot. Wellicht is dat ook een van de redenen dat ze tot nu toe nooit doorbrak. Ze bracht al wel platen uit, maar blijkbaar zag de buitenwereld haar niet staan. Een ontmoeting met Eric Church veranderde alles, hij zorgde er mede voor dat zij kon tekenen bij Warner. En dankzij Warner wordt er nu wel werk gemaakt om de naam McBride bekendheid te geven. En dat is volkomen terecht. Haar vorige werk ken ik nog niet, staat wel 1 EP op Spotify, maar die heb ik nog niet gehoord.

Girl Going Nowhere is de titel van haar laatste worp en vanaf het begin is duidelijk dat we met een ruwe bolster blanke pit madame te maken hebben die uit de vuurrode klei van Arkansas is getrokken. Stevige rootsrock met een stem die net even dat kleine bitchy randje heeft dat het helemaal afmaakt. Het openingsnummer is trouwens nog wel ingetogen. Ze wil eerst vertellen hoe het allemaal begonnen is en hoe de weg liep tot waar ze nu is. Hoe ze dit live weet over te brengen is echt fantastisch. Kijk maar naar bijgaande video: https://www.youtube.com/watch?v=9s830jmiqnw]Ashley McBryde - "Girl Goin' Nowhere" | Live at the Grand Ole Opry | Opry - YouTube.

Op Radioland gaan de remmen dan wel los en vertelt ze over haar vader hoe hij op zijn trekker zat en luisterde naar Townes van Zandt en hoe de muziek kleur gaf aan haar jonge jaren. South of Babylon is een soulvol nummer dat lijkt te gaan over de drugsverslaving, ook Hotel California wordt in dat nummer genoemd, maar ik kan de vinger er niet helemaal op leggen. Prachtig is het in ieder geval wel. Ook mooi en misschien wel het meest aanstekelijke nummer is Livin' next to Leroy. Ashley is helemaal hotel de botel van Leroy die is overgewaaid uit Alabama.De gitaren geven een niet te missen knip oog naar Lynyrd Skynyrds'Sweet Home Alabama. Het nummer wordt direct gevolgd door nog zo'n kandidaat klassieker: A little dive bar in Dahlonega over een blonde dame die het even niet meezit terwijl ze aan het werk is een café in Dahlonega, Georgia (een stukje boven Atlanta), maar dan komt ze een man tegen en komt het toch nog allemaal goed. Kortom vrij standaard zou je denken, maar het is zo mooi gebracht, de woorden maken de melodie bijna uit zichzelf en wederom wordt duidelijk hoe de instrumentatie het geheel aanvult. Het album eindigt ook met een heerlijke rauwe ballade Home Sweet Highway.

Girl going nowhere is een verslavende plaat, met een misleidende titel, want mevrouw gaat wel degelijk ergens heen en dat is naar de absolute top!