menu

Dawes - Passwords (2018)

mijn stem
3,72 (23)
23 stemmen

Verenigde Staten
Pop / Rock
Label: HUB

  1. Living in the Future (4:54)
  2. Stay Down (3:20)
  3. Crack the Case (5:54)
  4. Feed the Fire (5:57)
  5. My Greatest Invention (5:46)
  6. Telescope (6:34)
  7. I Can't Love (5:35)
  8. Mistakes We Should Have Made (3:48)
  9. Never Gonna Say Goodbye (3:56)
  10. Time Flies Either Way (5:53)
totale tijdsduur: 51:37
zoeken in:
avatar van E-Clect-Eddy
Vanaf vandaag tijdelijk te beluisteren, vóór de officiële release volgende week vrijdag, via een stream van NPR first listen

Aangemerkt op NPR als verwant aan Country Rock, uit California en goed toegankelijk. De stem van Taylor Goldsmith is goed verstaanbaar / helder maar moet nog 'rijpen', doet me eerder denken aan een van The Doobie Brothers dan aan bijvoorbeeld Don Henley of de zanger van The Band. Muzikaal prima in orde van de paar nummers die ik al even vlug heb beluisterd, niets vernieuwd.

avatar van wvv89
4,0
Dawes heb ik leren kennen door de kerst single die zij uitbrachtten met The Killers in 2013. Het album die zij datzelfde jaar uitbrachten, Stories Don't End was een van de hoogtepunten van dat jaar. Geweldige americana muziek.

Ik zal dit dus geen country rock noemen en ook vind ik dit niet echt toegankelijk. Passwords heeft wel een paar luisterbeurten nodig om dit te kunnen waarderen naar mijn mening. Ze nemen gas terug t.o.v. We're All Gonna Die (2016) en All Your Favorite Bands (2015) en alles is een stuk ingetogener. Vind ik niet erg en kan zeker van nummers zoals Stay Down, My Greatest Invention en Telescope genieten.

We're All Gonna Die was een snelle opvolger van All Your Favorite Bands en had het idee dat het haastig werk was. Voor Passwords is de tijd genomen en dat is te horen. Ik begin met 4* maar kan zeker uitlopen naar een 4.5*.

avatar van WoNa
3,5
Met Dawes was is eigenlijk klaar. Met name de vorige plaat was in mijn beleving zo eendimensionaal uitgevallen, dat ik niet verwachtte nog een goede plaat van de band te gaan horen. Maar het is 2018 en aan de hand van producer Jonathan Wilson, die ik gisteravond nog heb zien schitteren in zijn David Gilmour rol bij Roger Waters, is Dawes teruggegaan naar waar het goed, beter en best in is: muziek voor nu met de klank van de jaren 70.

De "harde" gitaarriff, alles is relatief, die Passwords opent, zet uiteindelijk de luisteraar flink op het verkeerde been. Dit stukje muziek weggelopen uit de jaren 80, komt niet meer terug na het eerste nummer. Dan ontvouwt de schoonheid van Dawes zich in volle glorie. Nummer na nummer. Nummers waarin de zachte kant van the Eagles, Jackson Browne en die hele L.A. entourage van de jaren 70 die om hen heen hing, tot volle wasdom komt.

Daarbij is er een flinke rol weggelegd voor de keyboards van het nieuwste Dawes lid. Zijn orgel- en vooral pianoklanken fleuren de plaat enorm op. Het zorgt voor een gelaagdheid in het geluid van Dawes, dat heel prettig wegluistert. Dat is deels ook het bezwaar tegen Passwords. Het is allemaal wel heel erg ongevaarlijk en kabbelt soms erg prettig door.

Dat laatste wordt echte ruimschoots goedgemaakt door de kwaliteit van de songs en de prettige productie. Op de juiste momenten komt er een mooie piano in of een lead gitaar die een kabbelende song de juiste muzikale injectie meegeeft. Het lijkt mij dat Jonathan Wilson hier een flinke rol in heeft gespeeld. Het eendimensionale is volledig verdwenen, Dawes heeft weer diepgang. Bescheiden diepgang, zeker, maar wel de juiste.

Het hele verhaal staat hier op WoNoBlog:

WoNoBloG: Passwords. Dawes - wonomagazine.blogspot.com

avatar van brt
3,5
brt
Mooie recensie WoNa. Ik moest je eerste zin wel 3x Lexen maar is = ik zag ik daarna ☺️

De plaat klinkt fantastisch maar kabbelt ook wel inderdaad. Op hun eerste klonken ze toch wel wat urgenter. 3,5 ook, om mee te starten

avatar van erwinz
4,0
recensie op de krenten uit de pop:
review on: De krenten uit de pop: Dawes - Passwords - dekrentenuitdepop.blogspot.com

De uit Los Angeles afkomstige band Dawes bestaat, toch wel enigszins tot mijn verbazing, al weer ruim negen jaar. Ik was negen jaar geleden behoorlijk onder de indruk van het debuut van de band (North Hills), waarop Dawes aan de haal ging met de erfenis van de Laurel Canyon scene van de thuisbasis van de band.

De door Jonathan Wilson geproduceerde plaat eerde nadrukkelijk de rijke muziekgeschiedenis van Los Angeles, maar slaagde er ook in om eigentijds te klinken, wat een knappe prestatie was.

In de jaren die volgden maakte Dawes lang niet altijd evenveel indruk als op haar debuut, maar de laatste jaren wist de band mij weer te overtuigen. De vorige plaat van de band, het in 2016 verschenen We’re All Gonna Die, viel zeker niet bij iedereen in de smaak, maar ik was persoonlijk zeer gecharmeerd van het veelkleurige en zeer toegankelijke rockgeluid op de plaat en van de fraaie productie van Blake Mills, die ooit gitaar speelde in een voorloper van de band.

Voor haar nieuwe plaat heeft Dawes weer een beroep gedaan op producer Jonathan Wilson, die zoals gezegd ook het debuut van de Californische band produceerde. Wanneer Jonathan Wilson plaats neemt achter de knoppen kun je er bijna vergif op in nemen dat het geluid op de plaat een hoogs 70s gehalte zal hebben en dit gaat ook weer op voor Passwords. Net als op het debuut van de band slaagt Dawes er echter ook dit keer in om een geluid dat volop herinnert aan de popmuziek uit de jaren 70 fris en eigentijds te laten klinken.

Passwords herinnert zowel in de instrumentatie als in de songs aan nogal wat groten uit de jaren 70, waarbij de erfenis van de Laurel Canyon scene nog altijd nadrukkelijk wordt geëerd. Dawes blijft dit keer echter niet aan het begin van de jaren 70 hangen, maar flirt nadrukkelijk met de radiovriendelijke popmuziek die later in het decennium werd gemaakt door The Eagles en Fleetwood Mac en lonkt bovendien naar de 80s popmuziek van onder andere Steve Winwood en zelfs Hall & Oates.

Het levert een serie buitengewoon lekker in het gehoor liggende popsongs op en het zijn popsongs die laten horen dat Dawes een verrassend breed palet kan bestrijken. Op Passwords is voorman Taylor Goldsmith bovendien verder gegroeid als zanger en songwriter. De muzikant uit Los Angeles schudt de tijdloze popliedjes bijna achteloos uit de mouw, maar zoals gezegd staat Dawes ook dit keer niet met beide benen in het verleden.

Passwords richt zich in de teksten op de plaat op de dominante rol van technologie in onze samenleving, maar voegt ook in muzikaal opzicht eigentijdse accenten toe aan haar muziek, bijvoorbeeld door de synths net wat uitbundiger aan te laten zwellen. Passwords valt hiernaast op door fraai kabbelende pianoakkoorden, door stemmige klanken vol strijkers en door lekker gitaarwerk, dat hier en daar doet denken aan dat van Eric Clapton.

Nu zijn er momenteel zat bands die de mosterd halen waar Dawes dit doet, dus het gaat er uiteindelijk om of de songs op Passwords blijven hangen. Voor mezelf kan ik deze vraag bevestigend beantwoorden. Na meerdere keren horen zijn een aantal songs op de plaat me dierbaar en ik heb het idee dat hier nog wel wat songs bij komen. Invloeden uit de jaren 70 zijn populair op het moment, maar zo mooi als op de nieuwe plaat van Dawes heb ik ze de laatste tijd niet gehoord. Erwin Zijleman

avatar van Jumpjet
3,5
Opwindend wordt het nergens, maar aangenaam is het zeker.

avatar van Lambchop
4,0
Jumpjet schreef:
Opwindend wordt het nergens, maar aangenaam is het zeker.
net sex met m'n ex

avatar van Lucky.L
3,5
Lambchop schreef:
(quote)
net sex met m'n ex
Dat vond ik ook.

avatar van Tonio
4,0
Na het geweldige All Your Favorite Bands was We're All Gonna Die voor mij een fikse tegenvaller. Deels door de mindere kwaliteit van de songs, maar grotendeels ook door de foute productie door Blake Mills.

Blijkbaar heeft Dawes dit zelf ook gezien, want op Passwords hebben ze gelukkig weer een beroep gedaan op Jonathan Wilson, die ook hun eerste twee albums produceerde. En diens prachtige warme geluid is weer terug.

Maar ook de songs zijn weer sterk. Fijn dat Dawes 'weer' terug is!

Gast
geplaatst: vandaag om 06:37 uur

geplaatst: vandaag om 06:37 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.