Glenn Branca - The Ascension (1981)

Ik ben hier net aan begonnen.
En ik moet zeggen, dit is erg gaaf!

Ik moet denken aan een instrumentale Sonic Youth. Blijkt dat Lee Ranaldo hier ook op meepingelt. Klopt ergens dus wel.

Lang uitgesponnen gestructureerde herrie met vooral gitaren. Ik ben voor.

Eigenlijk doet me dit wel een beetje post-rock-achtig aan.
Al was dat toen natuurlijk nog geen term.

Tjonge, dat laatste nummer is behoorlijk heftig

4*

Inderdaad, dat laatste nummer is erg vet. Dit hele album is erg vet, trouwens. Een lange stroom van gitaargeweld. 4*

Hm. Geniaal toch eigenlijk wel, die Glenn Branca

4,5*

Heftig muurtje gitaar, met inderdaad wel een beetje een SY sound. Cool.

4.5

De onstemde gitaren van SY en de bombast van Wagner. Sommige stukken klinken alsof er een paar treinen je kamer binnen komen denderen.

Hét kroonstuk van die hele artistieke scène in het New York van eind jaren '70, begin jaren '80. Dissonante, uitdeinende en harmoniërende gitaren die in de clash gaan met snoeiharde drumaanslagen en een vaak verschroeiende dynamiek. Thurston en Ranaldo speelden wel vaker mee in de ensemble's van Branca, wat duidelijk zijn sporen heeft nagelaten in hun eigen muziek. Al wie de vroege SY genegen is: ga dit luisteren!

Leuk feitje: John Cage over Branca's muziek: "If it was something political it would resemble fascism." Fijn.

voor iedereen aan wie het voorbij is gegaan, er is een sequal uitgekomen op dit album genaamd The Ascension: The Sequel. Niet zo vernieuwd en verpletterend als het oude spul, maar toch nog lekker.

correctie: niet vernieuwend, wel vernietigend zo af en toe

Door Sonic Youth ben ik naar Glenn Branca gaan luisteren. En dit is een erg goede kennismaking.

Prachtig dit. De afsluiter is toch wel het mooiste, dit is echt een gitaarorkest. Alles vloeit heel mooi door elkaar heen met veel gitaren. Een soort van watervaleffect, erg mooi. Deze wil ik zeker origineel hebben. Toch maar eens wat meer Noise Rock gaan luisteren. Met een beoordeling wacht ik nog even.

Ik kreeg dit album als tip van Misterfool, en ik ben erg blij met deze ontdekking.

Net als Don is het slotnummer mijn favoriet, gevolgd door The Spectacular Commodity.

Heeft iemand misschien nog wat tips voor me binnen dit genre?

Theoretical Girls , DNA , Teenage Jesus & the Jerks en Dustdevils .

Zo maar even wat leuke dingetjes.

Dit album van de experimentele gitarist/componist Glenn Branca heeft z'n naam niet gestolen. De titel zou namelijk een afgeleide zijn van het illustere Ascension van John Coltrane (en ook van een cyclus van Olivier Messiaen). En zoals Coltrane in 1965 een indrukwekkende keur aan jazzmuzikanten rondom zich verzamelde, deed Branca dat met een aantal gitaristen. Belangrijk verschil is misschien wel dat op The Ascension niet expliciet wordt gesoleerd, maar het een erg orkestrale plaat is. Zoals Don Cappuccino hierboven reeds aanhaalt: een echt gitaarorkest.

Dit album klinkt enorm coherent. Branca nodigde o.a. Lee Ranaldo, bekend van Sonic Youth, uit om mee te spelen. De twee langste stukken, The Spectacular Commodity en The Ascension, laten indrukwekkende gitaargeluidsbrijen horen, met een flink bezwerend karakter. Er zit wel wat repetitie in de songs, maar bovenal hoor ik flink wat variatie, wat zelfs na de zesde luisterbeurt nog steeds nieuwe inzichten verschaft, tot dan verborgen gebleven elementen onthult, subtiele verschuivinkjes in de dynamiek blootlegt.

Het zijn wel vooral die twee stukken waar dit album het van moet hebben, maar die zijn dan ook best waanzinnig bij momenten. Het vreemd-claustrofobische sfeertje van The Spectactular Commodity (terwijl het toch ook weer ruimtelijk klinkt) is bij vlagen erg creepy, ik krijg er gewoon de rillingen van. De intensiteit van de verschillende gitaren ligt er dik op, maar door een surplus aan technisch vernuft en creativiteit is het verbazend behapbaar, een soort prettige trip waarbij je met de ogen dicht door het zwerk zweeft.

Ik moet zeggen dat, toen dit album me door Koenr werd aangeraden, ik meteen begeesterd werd door de albumhoes. Zwart-wit, met twee mannen, keurig in het pak gestoken. De achterste (naar verluidt Glenn Branca zelf) lijkt de voorste man naar achteren te trekken, of net op te vangen. Zijn gelaatsuitdrukking toont een zekere afkeer van het hele tafereel, alsof hij liever ergens anders was. Of is het net minachting voor een zopas geliquideerde Nemesis? Afijn, ik vond het meteen intrigerend omdat je er op meerdere manieren naar kan kijken. Vreemd genoeg past het ook wel bij de muziek.

Eerder gaf ik aan dat dit album verbazend behapbaar was, maar daarmee bedoel ik niet dat het ook toegankelijk of conventioneel klinkt. Al te moeilijk wordt er heus niet gedaan, maar compositorisch zit dit heel goed in elkaar en door dat orkestrale karakter heeft het ook wel wat weg van klassieke muziek en jazz; de link met Coltrane en Messiaen ligt dus ook daar.

Het is met name de ritmesectie die voor balans zorgt, met heerlijk stuwende maar steeds in functie van het geheel opererende drums, met op de achtergrond quasi verloren gelopen maar toch prettig klinkend basspel. Vooral de drums leveren wat mij betreft echt een meerwaarde; Stephan Wischerth leek wel een zevende zintuig te hebben voor het aanvoelen van de juiste momenten om net wat sneller of trager, net wat stuwender of zachter, net wat feller of lichtzinniger te gaan spelen.

De gitaren vormen echter de hoofdmacht van deze plaat, wat in het fabelachtige titelstuk prominent wordt bewezen. Een wat lugubere sfeer wordt neergezet, een waas wordt gecreëerd door de verschillende gitaristen die weer aan een indrukwekkende geluidsbrij beginnen te puzzelen, de punten en komma's en accentjes nauwgezet invullend. Enkele wisselingen in het tempo houden de aandacht er moeiteloos bij, en da 's maar goed ook, want als je het hoofd koel en bij de zaak kan houden, valt hier een hoop te ontdekken en te genieten.

The Ascension is dan ook echt een album op met de koptelefoon te beluisteren, liefst met zo min mogelijk interferentie van buitenaf. Het is een plaat waarop huiveren en genieten volle neven van elkaar zijn. Waar de Hemelvaart (refererend naar de albumtitel) evengoed een helletocht zou kunnen zijn - een kwestie van zintuiglijke interpretatie. En, bovenal, een erg goeie plaat.

4 sterren

Wat een album! De voorgift van alle noise-rock die zal volgen in de jaren tachtig, hoe bijzonder moet dit live zijn geweest... Bij vlagen heel erg naar en ongemakkelijk om naar te luisteren, maar die tempowisselingen en opbouwende drones, wow. Er zit een geweldige onderhuidse spanning in deze muziek.

Zat tijdens het luisteren te twijfelen tussen 4,5 en 5, maar bij het laatste nummer wist ik het al gelijk, dikke 5 sterren. Heel gaaf dit

Juul1998B misschien vindt jij dit ook wel leuk

Ik zet m op mn lijstje! Thanks

Hmm het lijkt wel of Swans het openingsnummer heeft genomen als inspiratie voor het nummer Oxygen.
Geweldig no wave album waarin de sfeer zeer beklemmend is en het bombast ademt!
Je tips zijn zoals altijd wel nice Koen St
Onheilspellende muziek met veel lagen, i like!

Mooi om te horen dat je er ook van genoten hebt!

Behoorlijk intense noise. Het eerste nummer vind ik tof, het tweede een stuk minder (en die duurt ook nog es erg lang). 3 is prima en bij 4 neemt de interesse weer af en ook de afsluiter boeit niet erg. Geen cijfer, ik denk dat het grotendeels niet zo voor mij is.

Minimalistische noise. Hier met de medewerking van Lee Ranaldo, die toen nog volop aan het experimenteren was (o.a. ook in Plus Instruments). Maar ook Thurston Moore heeft met Glenn Branca samengewerkt. En qua gitaren is die typische Branca sound goed terug te horen in Sonic Youth (of andersom) dat in dit jaar werd opgericht.