menu

Powerwolf - Return in Bloodred (2005)

mijn stem
2,95 (11)
11 stemmen

Duitsland
Metal
Label: Metal Blade

  1. Mr. Sinister (4:39)
  2. We Came to Take Your Souls (4:00)
  3. Kiss of the Cobra King (4:32)
  4. Black Mass Hysteria (4:12)
  5. Demons & Diamonds (3:38)
  6. Montecore (5:18)
  7. The Evil Made Me Do It (3:38)
  8. Lucifer in Starlight (4:49)
  9. Son of the Morning Star (5:14)
totale tijdsduur: 40:00
zoeken in:
avatar van lennert
1,5
Ik heb de afgelopen festivaljaren een flinke afkeer voor deze Duitse band opgebouwd met hun simplistische meezingschlagermetal, maar iemand moest mij terugpakken voor de Motorpsycho-marathon en hier zijn we nu. Misschien ga ik de band bij goed beluisteren ook nog goed vinden, dat zal me in ieder geval een hoop schelen als ik ze weer moet reviewen op een Into The Grave of Dynamo Metalfest. We moeten immers wel objectief blijven.

Goed, horror en metal gaan natuurlijk goed samen zoals King Diamond, Hell en een legioen death/blackmetalbands bevestigen. Powerwolf produceert op het eerste album echter vooral boerenlullenmeezinghardrock/metal. Het type waar Saxon en Accept de blauwdruk van hebben gelegd en waar Powerwolf hier een uitvergrote variant van speelt, maar dan met een nadruk op meezingen en weinig op daadwerkelijke composities. Ik focus me eerst op de goede dingen: de solo van Kiss Of The Cobra King. De openingssolo van Black Mass Hysteria en vooruit, die tweede op dat nummer ook wel. Demons & Diamonds heeft ook best een fijne solo. Wacht, ik bespeur een bepaalde formule: de solopartijen zijn eigenlijk helemaal niet zo goed, maar in vergelijking met het poepsimpele songmateriaal vallen ze wel positief op.

Hier tegenover staat een enorme hoeveelheid muzikale bagger, zoals het feit dat ieder nummer voor 80% uit simplistische refreinen bestaat aangevuld met whowowowowowowohooooooo-koortjes. Stevig is het ook nergens, ik durf de term power metal eigenlijk niet eens te gebruiken. Hardrock is een betere term, aangezien de dubbele basdrums eigenlijk nergens te bekennen zijn en de songs allemaal voortkabbelend mid-tempo zijn. Dan heb je op Demons & Diamonds een stukje Child In Time-plagiaat wat compleet ongepast in het nummer aanvoelt. Iedere vorm van muzikale spanning die Montecore oproept, is meteen weg op het moment dat ik naar de tekst luister. Ik zou het niet moeten doen, maar het is lastig te ontwijken met 'night/light'-rijmschema's.

Goed, we beginnen met een voorzichtige 1,5 sterren welke altijd nog lager of hoger kunnen worden op basis van hoe de rest van de albums klinkt. Voorlopig zijn alle vooroordelen die ik over de band had in ieder geval bewaarheid geworden. Ach... de zang had slechter gekund.

avatar van RuudC
1,5
Ik ben op 2/3 van het album maar begonnen met schrijven, want The Evil Made Me Do It doet precies wat de andere songs doen. Het ligt er zo dik bovenop dat ik vooral erom moet lachen. Ik ken weinig van Powerwolf. Ik heb ze ooit live gezien op Dynamo Metalfest en na twee nummers stond ik alweer bij de stands met cd's. De cd's van Powerwolf bleven staan in ieder geval.

Het is gewoon een gimmick dit. De band komt niet verder dan standaard riffs en heeft inhoudelijk werkelijk niets te bieden. Ieder nummer nummer bevat een riff, een solo en heel veel wooohooo's. Het valt op hoe vaak de zanger de titel van het nummer blèrt. Alsof je voortdurend naar een refrein luistert. Powerwolf heeft geen enkele andere intentie dan meezingbaar te zijn en gaat daarin voluit. Middelmatigheid troef, maar het is vooral de gemakzucht die opvalt. Het spettert niet, de songs worden voornamelijk in één tempo gespeeld. Voor power metal mist het toch wel erg veel power.

avatar van Mssr Renard
Dit is inderdaad bedroevend.

Ik ben ooit een echte powermetal-enthousiasteling geweest. Maar er waren er een aantal die ik niet kon velen: Hammerfall en Manowar bijvoorbeeld. Daar doet dit mij aan denken, maar dan veel slechter. Het klinkt eigenlijk een beetje als een satire-band. Ik moet dan gelijk aan Spinal Tap denken.

avatar van The_CrY
4,0
Wat een negatieve berichten hier. Dat Powerwolf anno 2021 vrij gladde, bombastische power metal maakt met een wat gimmicky horror sfeertje is waar, maar hier op de eerste is de sound nog heel erg anders. De heren hebben hun roots schijnbaar in de stonerrock, en hoewel de voorliefde voor glam rock er ook vrij dik bovenop ligt, vind ik dit debuut verfrissend rauw en, eigenlijk, geen power metal. Attila Dorn zingt hier nog lekker rauw en bij een nummer als 'The Evil Made Me Do It' zit er waarlijk een lekkere Sabbath-vibe in, maar dan met betere zang. Wie echter niet van meezingen houdt of van metal met een scheutje humor, die zit hier wel verkeerd, dat is zo. Wel mooi om te zien waar deze band ooit begonnen is. Het glammy duo 'We Came to Take Your Souls' en 'Kiss of the Cobra King' zijn hier favoriet, maar over de gehele linie is de plaat vrij consistent, en de sfeervolle afsluiter maakt het plaatje compleet.

Gast
geplaatst: vandaag om 14:03 uur

geplaatst: vandaag om 14:03 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.