Nico - The Frozen Borderline: 1968-1970 (2007)

Haar beste twee albums (The marble index en Desertshare) in een schitterende reissue, met erg veel extra's. De demoversies van Desertshore, Nico alleen met haar harmonium, is werkelijk zo mooi!!!
Laten we hopen dat Rhino records naast Nico en The stooges nog veel meer van dit soort albums uitbrengt. Hulde!!

Ik snap eerlijk gezegd niet dat "Nibelungen (complete version)" indertijd het album niet heeft gehaald. Misschien wijkte het teveel af van de rest? Het is echt een zeer sfeervol nummer. Net als "Roses in the Snow", overigens, maar Nibelungen vind ik toch het sterkst van de extra's van TMI.

De extra's van Desertshore vind ik eigenlijk nog beter. Nico alleen met haar harmonium, dat is: een kapitein alleen met zijn schip, een tuinman in de vrije natuur, enz.

4* voor (de extra's van) The Marble index en 4,5* voor (de extra's van) Desertshore maakt 4,25. Afgerond 4,5*.

IJzingwekkend mooi. Twee meesterlijke albums, hoewel zwaar op de maag liggend. De contra-alt van Nico bezorgt me keer op keer kippenvel. De demo's van 'My only child' en 'Afraid' zijn prachtig, tranen in mijn ogen. Geweldige release met veel informatie, goed geillustreerd en het geheel ziet er prachtig uit. Niets negatiefs aan te merken!

Prachtige melancholieke muziek! Ik leerde Nico kennen (zoals de meesten, denk ik) dankzij het album The Velvet Underground & Nico, van de gelijknamige band inc. gastzangeres.

Dit is echter wel effe heel wat anders! Begrafenismuziek, over het algemeen. Vanuit veel mensen zou dit een punt van kritiek zijn, voor mij echter niet.

The Marble Index ontdekte ik toen ik via WikiPedia de term 'Gothic' opzocht. Daar stond dat Joy Division als eerste gothicband werd gezien, maar het eerste gothic album The Marble Index van Nico was. Ik werd meteen benieuwd! Ik ben geen 'goth', maar ben wel dol op The Cure, en al helemaal op Joy Division, waar ik een groot fan van ben geworden.

Nogmaals is dit iets heel anders. Joy Division (waarom vergelijk ik deze muziek eigenlijk nog met Joy Division?!?) bracht de melancholiek over in hun rock/post-punk muziek; Nico had dat niet nodig. Voor haar muziek was overduidelijk de melancholie zelf wel genoeg. Is 't ook, het resultaat zal niet iedereen in een vrolijke stemming brengen, maar ik ben dan weer iemand die zich daar niet aan stoort. Sterker nog, ik hou daar wel van. Qua sfeer vind ik de muziek vergelijkbaar met die van Nick Drake, hoewel die instrumentaal gezien een nog simpeler basis had (wat natuurlijk ook de kracht van zijn muziek was; níks negatiefs over Nick Drake, het idee alleen al!!).

De muziek roept dus een sfeer op die licht vergelijkbaar is met die van andere artiesten, verder is het totaal uniek; zoiets had ik nog nooit gehoord!

Ik geef deze compilatie vijf punten, en ik ga hem ook maar in mijn Top-10 plaatsen!

Nice price (gratis verzending).

Deze compilatie is niet iets wat ik wekelijks opzet, maar als je hem dan toch tevoorschijn haalt is het weer een bijzondere luistertrip. Lichtjes uit, kaarsen aan en een koptelefoon op. Of luisteren terwijl je alleen door de bossen dwaalt...

Een bijzondere luistertrip van bijna 2,5 uur. Wel goed doseren: maximaal 2x per jaar, maar dan wel integraal.

Iets vaker mag ook wel... Maar als je opeens zin krijgt om aan een touw te gaan hangen, moet je stoppen...

De somberheid droop van deze meid af. Waarschijnlijk ga ik begin volgend jaar een kijkje bij haar graf nemen.