Het tweede album alweer van Helion Prime. Weg is de popzangeres, en de nieuwe zanger is ene Sozos Michael, die een enorm bereik tentoonstelt, wat veelbelovend is. Hij past beter bij het Amerikaanse power metal geluid van de band, maar weet verder niet op te vallen in positieve zin. De composities zijn namelijk van dezelfde kwaliteit als bij het debuut, zij het wat progressiever hier en daar. De nummers blijven gezichtsloze ervaringen die nooit echt slecht zijn, maar anderzijds zelden een reactie oproepen. Waar het debuut nog twee of drie nummers had die zich een weg in mijn hoofd wisten te banen, heb ik hier na meerdere luisterbeurten nog geen idee wat ik ook alweer heb gehoord. 'The Human Condition' is een epic die wel degelijk een pakkend refrein heeft, maar de nummers zijn zo volgepropt en de productie is zo dicht gesmeerd dat elke nuance of dynamiek compleet verloren is, en dat is jammer. Het klapstuk van het album, een zeventien minuten durende epic, bevat een wat meer uitgesponnen opbouw, met harde en rustige stukken, compleet met gastzangeres, maar waar dit zou moeten intrigeren is dit net zo'n niemendal als de rest van de plaat; gezichtsloos, dynamiekloos, futloos.
In hun eigen land wordt Helion Prime enorm geprezen, getuige de positieve ontvangst op Metal Archives, maar ik kan er bar weinig mee. De hoesafbeeldingen zijn heerlijk om naar te kijken, dat dan weer wel.