Low - Things We Lost in the Fire (2001)

ga ik na vier jaar ook eens nader beluisteren, ik hou van vrouw-en mannenstemcombinaties :

Ik zit hier waarschijnlijk nog een tijdje aan een werkstuk te werken. Achter mijn computertje met als enig licht mijn bureaulamp (het is nu 23:10u. voorzichtige schatting 2:00u. klaar).

Maar met deze plaat op mijn koptelefoon moet dat goed komen. Langzaam repeterende ritmes en melodien, rustig en spaars geinstrumenteerd en hemelse koorzang van de zanger en zangeres. Genoeg om boven jezelf uit te stijgen.

Ik heb zojuist unaniem besloten dat het nummer Closer niet van deze aarde is, zóóóó mooi . Stem 20 is binnen.

En het mooie is dat Closer ook een uiterst ruime houdbaarheidsdatum heeft. Ik ken het nummer nu zo'n vier jaar en ik kan het nog iedere dag horen. Die stemmen en die tekst en die viool (of is het een cello?). Inderdaad

Beste slow-core album ooit gemaakt naar mijn mening. Prachtig, van begin tot eind, geen enkel zwak moment.

Ik vind dit album wel degelijk een paar zwakke momenten kennen. Voor beste slo-core-album komen voor mij eerder I could live in hope en Trust in aanmerking.

Heb hem nu een paar keer gehoord en vind hem vooral in het begin erg mooi (Sunflower! Dinosaur Act!). Al met al komt het nog niet in de buurt van het geweldige The Great Destroyer, maar goed, die plaat had ook zijn tijd nodig.

Nu pas de cd van Low 'Things we lost in the fire' voor het eerst gehoord! Wat is dit geweldig! Iedereen die dit nog nooit gehoord heeft....

July en Closer zijn geweldige luister nummers.

In tegenstelling tot veel van hun andere platen vind ik dit best wel afwisselend en dus ook veel beter te verteren...

4.0

Bericht verwijderd.

Pijnlijk mooi album. Ik vind vooral de zangeres een hemelse stem hebben. Het nummer Embrace laat dit duidelijk horen. Closer is idd van een ongekende schoonheid. Man, man, wat is dit genieten.

Things We lost in the Fire is een plaat die, zoals de titel het ook benadrukt, gaat over het verlies en verval, zowel in het leven als in relaties. Dit thema is er natuurlijk niet toevallig gekomen, de plaat werd na 11 september gereleased en dat heeft natuurlijk ook zijn sporen nagelaten.
Daarnaast werd deze plaat nog eens opgenomen na de geboorte van hun kind, wat het ouderpaar Mimi Parker en Alan Sparhawk natuurlijk nog meer emotioneel betrokken maakt, en dat lijdt hier tot een reeks mooie liedjes met nog betere lyrics.

De plaat begint met het Sunflower, een mooie opener, die volgens mij gaat over 11 september en het nutteloze van terrorisme en rassenhaat (ook een kleine knipoog hier naar de Holocaust). Het zet onmiddellijk de sfeer voor de rest van de plaat die een zeer ingetogen geheel vormt.

Vervolgens is het de beurt aan Whitetail waarbij ik onmiddellijk het beeld krijg van de nacht na 11 september, mensen gaan slapen maar zijn bang om in hun slaap om te komen. Ze proberen zo lang mogelijk wakker te blijven zodanig dat ze alle gevaar kunnen horen afkomen.

DInosaur Act vind ik dan weer de vreemde eend in de bijt, het past niet echt in de plaat, vind het ook muzikaal een irritant lied. Het enige wat ik er kan van maken is dat het gaat om routine en de routine terugproberen te vinden na 11 september bij vliegtuigmaatschappijen en bij piloten en boordbemanning.

Medicine Magazine is een van de sterkere songs op deze plaat, over een relatie hebben met een junkie en weten dat het je ook kapot aan het maken is, maar toch geen afstand kunnen nemen. Bittere teksten, net zoals doorheen heel de plaat eigenlijk.

Laser Beam is een beetje gelijkaardig maar dan over Alcoholisme, dit vind ik dan weer een beetje teveel van het goede en deze had dan ook voor mijn part niet op deze plaat gehoeven.

Over de teksten van July kan ik eigenlijk bitter weinig uit opmakken, het lijkt te gaan over iemand die te laat op een date komt maar ja dat lijkt me dan weer veel te banaal, en zou ook niet echt in dit kader passen.

Dan komen we toe aan voor mij een van de hoogste punten op de plaat Embrace. Het gaat hier over een lusteloos ouderpaar die zich enkel kunnen optrekken aan hun kind.

Whore is dan weer een minder liedje, een klassieke “plaatopvuller”, verder ga ik daar geen woorden over vuil maken.

Kind of Girl neemt het album weer naar een hoger niveau, het gaat hier over een meisje die aan anorexia lijdt en ook zich zelf snijdt om haar problemen te vergeten.

Like a Forest is wat mij betreft het prijsbeest op deze plaat, het gaat hier om een meningsverschil en worden die vallen. Die worden vormen dan symbolisch een bos voor elkaar zodanig dat men elkaar niet meer kan zien en begrijpen, prachtige vergelijking vind ik, ook prachtige song.

Closer gaat letterlijk over het verlies van 9-11 en mensen die troost zoeken bij elkaar, maar natuurlijk kunnen woorden dingen niet allemaal veranderen.

Met In Metal eindigd de plaat in schoonheid, in dit lied hoor je twee ouders die het jammer vinden dat hun dochter opgroeit en hoopt dat ze klein kan blijven, net zo als die bronzen schoentjes die men symbolisch afgiet om voorspoed te krijgen.

Deze band Low wordt in Wikipedia omschreven als Lowscore, en toen ik dit las vreesde ik al voor een te traag tempo. Dit is ook zo, maar als je er meer naar luistert hoor je toch de schoonheid van de plaat.
Dit is zeker geen slechte plaat, doet me zeer veel denken aan Grandaddy, maar bij deze band Low blijkt er toch minder te gebeuren. Deze plaat blijft voor mij iets te traag maar dit wordt gecompenseerd met bij vlagen toch sublieme teksten, vandaar dus de 3.5/5.

Whitetail is met gemak een van mijn favoriete Low-nummers. Wat een spanningsboog. Vreemd dat-ie maar drie stemmen heeft.

Met dit bandje wil het maar niet klikken.. er is eingelijk maar 1 woord dat me te binnen schiet als ik naar hun muziek luister: ...saai.. niet echt slecht ofzo, gewoon... na liedje zes heb ik het wel gehoord en heb ik al geen zin meer om het uit te luisteren..

Ik had het ook moeilijk met deze plaat maar omdat ik verplicht was hierover een recentie te schrijven ben ik dan toch blijven luisteren. De plaat werkt nu wel bij mij... Het is zeker geen absolute topper maar wel eentje die ik geregeld wel zal opleggen.

Opnieuw aan het beluisteren en het is wel zeker 4 sterren waard. Een blijvertje.

niemand is gelijk dus ook bij het beluisteren van een plaat zal dit bij iedereen andere gevoelens en beelden opwekken, maar beweren dat things we lost in the fire na 11 september gereleased werd is de waarheid onrecht aandoen.

Hoe komt dit album aan meer stemmen van I Could Live In Hope? Het gemiddelde is flink lager, het is geen nieuwe plaat en als je kijkt naar de berichten (18 om 67) en de meningen (1 om 9), klopt er ook niks van. Iemand een verklaring?

Ja. Dit is het meest bekende album.

Live in Utrecht

Low - Dinosaur Act -Tivoli Vredenburg - Hertz zaal

Waren ze goed?

Geweldig, veel oude nummers zoals Words, Soon, Lullaby en lekker lang uitgesponnen.
Veel beter dan eerdere concerten zoals de link hier boven bij het Le Guess Who.