3,5
geplaatst: 23 juni 2009, 15:28 uur [
permalink]
Things We lost in the Fire is een plaat die, zoals de titel het ook benadrukt, gaat over het verlies en verval, zowel in het leven als in relaties. Dit thema is er natuurlijk niet toevallig gekomen, de plaat werd na 11 september gereleased en dat heeft natuurlijk ook zijn sporen nagelaten.
Daarnaast werd deze plaat nog eens opgenomen na de geboorte van hun kind, wat het ouderpaar Mimi Parker en Alan Sparhawk natuurlijk nog meer emotioneel betrokken maakt, en dat lijdt hier tot een reeks mooie liedjes met nog betere lyrics.
De plaat begint met het Sunflower, een mooie opener, die volgens mij gaat over 11 september en het nutteloze van terrorisme en rassenhaat (ook een kleine knipoog hier naar de Holocaust). Het zet onmiddellijk de sfeer voor de rest van de plaat die een zeer ingetogen geheel vormt.
Vervolgens is het de beurt aan Whitetail waarbij ik onmiddellijk het beeld krijg van de nacht na 11 september, mensen gaan slapen maar zijn bang om in hun slaap om te komen. Ze proberen zo lang mogelijk wakker te blijven zodanig dat ze alle gevaar kunnen horen afkomen.
DInosaur Act vind ik dan weer de vreemde eend in de bijt, het past niet echt in de plaat, vind het ook muzikaal een irritant lied. Het enige wat ik er kan van maken is dat het gaat om routine en de routine terugproberen te vinden na 11 september bij vliegtuigmaatschappijen en bij piloten en boordbemanning.
Medicine Magazine is een van de sterkere songs op deze plaat, over een relatie hebben met een junkie en weten dat het je ook kapot aan het maken is, maar toch geen afstand kunnen nemen. Bittere teksten, net zoals doorheen heel de plaat eigenlijk.
Laser Beam is een beetje gelijkaardig maar dan over Alcoholisme, dit vind ik dan weer een beetje teveel van het goede en deze had dan ook voor mijn part niet op deze plaat gehoeven.
Over de teksten van July kan ik eigenlijk bitter weinig uit opmakken, het lijkt te gaan over iemand die te laat op een date komt maar ja dat lijkt me dan weer veel te banaal, en zou ook niet echt in dit kader passen.
Dan komen we toe aan voor mij een van de hoogste punten op de plaat Embrace. Het gaat hier over een lusteloos ouderpaar die zich enkel kunnen optrekken aan hun kind.
Whore is dan weer een minder liedje, een klassieke “plaatopvuller”, verder ga ik daar geen woorden over vuil maken.
Kind of Girl neemt het album weer naar een hoger niveau, het gaat hier over een meisje die aan anorexia lijdt en ook zich zelf snijdt om haar problemen te vergeten.
Like a Forest is wat mij betreft het prijsbeest op deze plaat, het gaat hier om een meningsverschil en worden die vallen. Die worden vormen dan symbolisch een bos voor elkaar zodanig dat men elkaar niet meer kan zien en begrijpen, prachtige vergelijking vind ik, ook prachtige song.
Closer gaat letterlijk over het verlies van 9-11 en mensen die troost zoeken bij elkaar, maar natuurlijk kunnen woorden dingen niet allemaal veranderen.
Met In Metal eindigd de plaat in schoonheid, in dit lied hoor je twee ouders die het jammer vinden dat hun dochter opgroeit en hoopt dat ze klein kan blijven, net zo als die bronzen schoentjes die men symbolisch afgiet om voorspoed te krijgen.
Deze band Low wordt in Wikipedia omschreven als Lowscore, en toen ik dit las vreesde ik al voor een te traag tempo. Dit is ook zo, maar als je er meer naar luistert hoor je toch de schoonheid van de plaat.
Dit is zeker geen slechte plaat, doet me zeer veel denken aan Grandaddy, maar bij deze band Low blijkt er toch minder te gebeuren. Deze plaat blijft voor mij iets te traag maar dit wordt gecompenseerd met bij vlagen toch sublieme teksten, vandaar dus de 3.5/5.
:
. Stem 20 is binnen.
