Met een naam als Slothrust verwachtte ik loodzware metal te gaan horen en liet het album, ondanks de prachtige hoes, in eerste instantie aan me voorbij gaan. Bij een oppervlakkige beluistering van de eerste twee nummers vond ik de zang zo huilerig dat ik de plaat afzette. Enkele weken later toch maar geprobeerd en sindsdien vraag ik me af waar mijn oren zaten die eerste keer. Verkeerde mindset waarschijnlijk om naar nieuwe muziek te luisteren. Dat gebeurt gewoon af en toe.
The Pact is een album waarop de band uit Boston vele kanten van de rock verkent en op succesvolle wijze. Voorop gegaan door zangeres Leah Weilbaum is eigenlijk geen top te hoog. Tegen de achtergrond van een stevige mannelijke ritmesectie kan zij haar stem en gitaren alle kanten op duwen. Punkrock, een akoestische ballad, luisterrock, rechttoe rechtaan rock en elementen van grunge, alles past in dit plaatje.
Als er een band naar voren komt, of zelfs een album, dan is het Bigger, Better, Faster, More! van 4 Non Blondes. Ook dat album is uitzonderlijk divers, maar een eenheid door de stem van Linda Perry. Slothrust komt met een album met betere nummers, even goede zang, maar geen 'What's Up?'. De allesverzengende hit hoor ik niet op The Pact. Naast het feit dat hits scoren voor (alternatieve) rockbands een onmogelijkheid is in 2018.
Door de variatie in de muziek moest ik ook aan het Britse Wolf Alice denken. Hier moet de tijd leren of Slothrust dat wint en zeker live. Qua stem echter is het een walk over, zoveel volume kan Weilbaum produceren als ze wil. Haar kracht is dosering.
Totaal verrast dus door een album dat startte met een lading aan vooroordelen. Niet zelden betaalt het zich terug deze tijdig aan de kant te zetten.
Dit is een bewerking van een Engelstalige post op
WoNoBloG.