Boy George & Culture Club is het nu geworden, gereduceerd tot 'begeleidingsband' of zoiets. Dat de heren het niet altijd goed met elkaar kunnen vinden weet bijna iedereen wel, dat bleek ook uit de documentaire Boy George and Culture Club: Karma to Calamity.
Het zal allemaal wel. Boy George is voor mij pure jaren '80 emotie, het herbeleven van mijn tienerjaren. Ik weet nog goed dat mijn moeder helemaal weg was van 'Do You Really Want to Hurt Me' en me aanspoorde te kijken naar de excentrieke verschijning die daarbij hoorde.
In tegenstelling tot sommige andere jaren '80 helden is Culture Club altijd een beetje blijven hangen in die jaren ook al vond ik Don't Mind If I Do uit 1999 eigenlijk best goed. Ook zijn solowerk vond ik af en toe prima te doen (dan heb ik het met name over Cheapness & Beauty uit 1995 en This Is What I Do uit 2013).
Boy George zou met een reünie tour beginnen, toen er een poliep op zijn stembanden werd gevonden waardoor dit weer in de ijskast terecht kwam. Ook het bijbehorende album Tribes zag het levenslicht niet. En nu gaat die tour dan toch echt van start. Ik vond dat het tijd werd hem eens live te zien, waarschuwingen van vrienden, die hem wel eens bij een 80's festival zagen optreden wat erg beroerd klonk, terzijde schuivend. Ik weet dat zijn stem rauwer is gaan klinken door zijn levensstijl. Ik wacht wel af. Ik hoop gewoon op een feestje.
Bij dat feestje hoort een nieuw album, Life genaamd, waar zijn oude makkers als toegevoegde band worden genoemd en dat nog wat restanten in een nieuw jasje van Tribes bevat.
Life gaat al heel sterk van start met het donkere, op Massive Attack gelijkende, God & Love. Dit is wel wat anders dan de feestpop uit de jaren '80.
Bad Blood lijkt een beetje op de disco rock van Queen (Another One Bites the Dust) en klinkt ook helemaal zo beroerd niet.
Op Human Zoo hoor je hoe zijn stem achteruit is gegaan in de loop der jaren: heser en zwaarder. Op zich niet erg, maar we weten allemaal wel dat ze in de studio een hoop goed werk kunnen verrichten. Hier op plaat boeit dat verder niet. Gewoon een lekker nummer.
Kennen we 'Everything I Own' nog? Dat was een behoorlijke solo-hit. Ook hier op Let Somebody Love You is het feest-pop-reggae dat de klok slaat. Ik moet eerlijk bekennen dat nooit zo geweldig te hebben gevonden, dus dat doe ik nu ook niet. Leuk deuntje hoor. Live ongetwijfeld erg gezellig, maar ik heb er weinig mee. Ik heb er ook weinig op tegen, dat dan ook wel weer.
De reggae-pop dendert nog even voort op What Does Sorry Mean?, wel in een wat rustiger tempo. De heren worden ook wat ouder he.
Runaway Train is wat meer soul en klinkt verdomde lekker met dank aan de blazers. Boy George moet volgens mij aardig zijn best doen om dit goed te laten klinken, maar zijn 'nieuwe' stemgeluid past prima in dit nummer. Een beetje rauw kan hier helemaal geen kwaad.
Resting Bitch Face kan een feestje op de dansvloer worden. Funky r&b soul en vooral heel erg sexy. Ook hier is de muzikale inkleuring een waar genot om naar te luisteren. Het gospelkoortje doet het nummer een hoop goeds.
De blazers en het koor op Different Man geven dit nummer de juiste soul-rand mee. Het lijkt wel of de band volwassen is geworden na al die jaren. Dat geeft met recht een plezierig gevoel bij mij. Het is niet alleen jaren '80 nostalgie, het is gewoon allemaal heel goed wat ze ons voorschotelen zonder dat ze ineens heel erg de diepte in gaan of hun oude roots compleet verloochenen.
Op Oil & Water wordt het tempo omlaag geschroefd. Strijkers en piano krijgen de hoofdrol. In het verleden vond ik dit soort nummers altijd hun beste. Denk aan Victims. Ook dit nummer is prachtig, misschien ietsje te klef in vergelijk met het schitterende Victims, maar daardoor niet minder lekker.
More Than Silence is absoluut een sterk nummer. Productioneel zit het hele album sowieso goed in elkaar. Het lijkt wel of alles klopt en dat komt hier extra duidelijk naar voren.
Als titelsong Life begint denk je heel even dat die ene grote hit gaat beginnen, maar dan hoor je die rauwe stem en weet je dat we in 2018 zijn beland. Gospel mengt met pop: ze doen het goed. Als ik dit nummer hoor snap ik wel dat Boy George hier apart genoemd wordt. Het voelt toch meer als een solo-nummer, hoe gek ook, want was het altijd al niet Boy George & Culture Club?!
Life is voorbij voordat je er erg in hebt en ik wil dan alleen maar één ding en dat is nog een keer. Ondanks dat ik naar het concert in Amsterdam ga, keek ik redelijk neutraal uit naar dit album, maar ik moet zeggen dat ik toch behoorlijk enthousiast ben over dit album. Life is een zeer sterk pop-album, geen klassieker in the making, maar gewoon heel aangenaam en het zit goed in elkaar. Dat Boy George niet meer de sterke zanger van weleer is mogen we hem best vergeven. Soms is dat rauwe randje juist wel aangenaam voor dit ietwat nieuwe geluid van de band. Nu maar hopen dat ze het de hele tour met elkaar kunnen uithouden en misschien wel zo enthousiast zijn geworden dat er nog eens een prachtig vervolg op dit album komt.
Culture Club is weer springlevend!