Ik vind 'em tot nu toe wat minder dan Sala Santa Cecilia Hier mist een beetje die spanning die je op Sala Santa Cecilia wel had. Maar ik ga nog niet oordelen na 1 luisterbeurt.
Sala Santa Cecilia ken ik niet, dit vind ik een erg aangename, rustige plaat. Perfect voor de op de achtergrond. Het is qua geluid vaak hetzelfde, op de voorgrond een piano met daarachter nog enkele subtiele laagjes, maar daarom vormt deze plaat juist een hecht, dromerig geheel. 4*
Sorry hoor maar ik had net even een wegzakkertje.
Dan denk je toch dat die Sakamoto wel wat kan achter de synthisizers getuige zijn soundtracks voor films en werk voor de Yellow Magic Orchestra.
Hiermee kan hij mij in ieder geval niet raken.
Erg rustig plaatje. Ik merk af en toe toch wel dat ik wegdroom bij de muziek. Niet zo onderscheidend als Sala Santa Cecilia, niet zo spannend, wel erg mooi.
Alhoewel veel nummers in eerste instantie op elkaar lijken (als basis is het elk nummer weer de piano met minimale elektronica arrangementen op de achtergrond), zijn er nummers die zich zowel positief als negatief onderscheiden.
Glow is schitterend, met sereen gitaar getokkel van Fennesz, evenals afsluiter Abyss waarbij de piano van Sakamoto iets groots neerzet met een minimaal aan klanken. Zoals de recensent van Kindamuzik zei, is het puur tussen de regels lezen om het te begrijpen. Het begin van de cd is ook heerlijk. het ambient werk biedt (eigenlijk zoals gebruikelijk) met een koptelefoon een wereld aan detail en nuances.
Het is niet alleen maar goud wat blinkt. Het middenstuk van de cd kent te weinig hoogtepunten, of zelfs hérkenningspunten. De nummers Kokoro en Mono zijn zelfs wat naargeestig met indringende pianoklanken die me niet melancholisch maar geïrriteerd stemmen.
En dat vind ik jammer. Het had een hele mooie droom kunnen zijn.
Weinig hoogtepunten, dat is misschien juist wel het fijne aan deze CD, het kabbelt lekker verder, zo van track naar track. Met name met zon en in de late namiddag, wanneer ik uitkijk over een goudgele gloed, dan is deze CD op zn fijnst. Kan em altijd wel opzetten overigens.
volkomen rust. erg fijn. Satie (soms echt citerend) naar de 21e eeuw getrokken. Misschien dat Reinbert de Leeuw ook eens met onze Oosterijkse vriend aan de slag zou moeten...
Mono is een erg mooi nummer. Doet mij soms wat denken aan een verre afleiding van gamelan muziek, heel poëtisch. Helaas zijn ze niet allemaal herinneringswaardig - al denk ik dat met meerdere luisterbeurten het allemaal nog wel zal groeien.
Best een moeilijk album om te beoordelen. De schurende elektronica van Fennesz in combinatie met de haast klassieke pianopartijen van Sakamoto, lijkt op papier een gouden combinatie. Deze samenwerking werkt dan ook het beste als Fennesz zorgt voor de spanning en Sakamoto voor de emotionele diepgang. De momenten waarop het emotionele toetsenspel wordt verdiept door de knarsende ondergrond(Otto, Glow en Cendre) zijn dan ook genieten geblazen. De momenten waarook de piano naargeestige klanken laat horen(Mono) zijn echter lastig door te komen.3.5*