De line-up belooft wat, de kern bestaat uit (ex)leden van La Coscienza di Zeno en Il Tempio Delle Clessidre.
En de hoge verwachtingen worden waargemaakt: dit is meeslepende RPI van de bovenste plank. Alhoewel het met de R van rock meevalt. De piano van Andrea Lotti speelt een grote rol en het is behoorlijk klassiek georkestreerd allemaal. Ik hou daar wel van, mits smaakvol en niet bombastisch (zoals hier het geval is).
De bandnaam [naamwoord-voorzetsel-naamwoord] past goed in de Italiaanse traditie en dit is ook een 'traditioneel' album. Verder zit de vaart er goed in. Al na ongeveer 20 minuten begint Fra le Dita, het monumentale slotnummer dat de kroon het werk zet.