menu

Lonnie Holley - MITH (2018)

mijn stem
4,00 (15)
15 stemmen

Verenigde Staten
Avant-Garde / Soul
Label: Jagjaguwar

  1. I’m a Suspect (7:24)
  2. Back for Me (6:59)
  3. How Far Is Spaced-Out? (4:43)
  4. I Snuck Off the Slave Ship (17:52)
  5. I Woke Up in a Fucked-Up America (5:34)
  6. Copying the Rock (6:47)
  7. Coming Back (From the Distance Between the Spaces of Time) (7:49)
  8. There Was Always Water (5:25)
  9. Down in the Ghostness of Darkness (7:18)
  10. Sometimes I Wanna Dance (7:02)
totale tijdsduur: 1:16:53
zoeken in:
avatar van Lura
4,0
Lonnie Holley, ook bekend als The Sand Man, is een veelzijdig Afro-Amerikaanse multimedia kunstenaar met een veelbewogen leven. Hij was de zevende van zevenentwintig kinderen en er doen verhalen de ronde, dat hij op zijn vierde voor een fles whiskey verhandeld werd.

Zijn eerste stappen als kunstenaar waren ook niet de meest vrolijke, hij maakte in 1979 twee grafstenen voor de twee kinderen van zijn zus, die bij een brand om het leven waren gekomen. Hij leerde zichzelf piano spelen en bracht in 2012 zijn eerste album Just Before Music uit, die insloeg als een bom.

Zijn nieuwe album MITH duurt bijna 77 minuten en is geen gemakkelijke kost. Avant garde muziek, die hard bij de luisteraar binnenkomt. Zijn poëzie is zeer persoonlijk, zijn standpunten komen daarin duidelijk naar voren, zoals over de hedendaagse Amerikaanse politiek.

In het persbericht worden als referentiekader genoemd Joni Mitchell, Bob Dylan, Joanna Newsom en Gil Scott-Heron. Met laatstgenoemde is hij duidelijk het meest verwant. Ook op muzikaal vlak heeft hij in korte tijd een grote naam opgebouwd, hij werkte al in de studio en op het podium samen met uiteenlopende artiesten als Daniel Lanois, Bon Iver, Steve Gunn, Bill Callahan en Sam Amidon.

MITH is wederom een indringend werkstuk geworden, dat per draaibeurt groeit, maar wel veel van de luisteraar vergt en dat is niet alleen vanwege de lange speelduur.

avatar van Ataloona
4,5
Lang, maar toch wel redelijk verpletterend. Zwaar; ook dat inderdaad - de tegenstanders zullen er mogelijk weinig mee kunnen aanvangen, maar de liefhebbers zullen dit waarschijnlijk redelijk geniaal vinden. Lange piano suites onder lange lappen tekst á la Joanna Newsom op Have One on Me, politiek geëngageerd zingende en prekende als Gil-Scott Heron en toch ook jazzend (het trombone/drums duo Nelson Patton doet immers mee) als Max Roach met zijn Freedom Now Suite (met thema's die nu helaas nog net zo actueel blijken als ten tijde van het opnemen van We Insist!).

En die stem, die gaat zo nu en dan door merg en been. Heerlijk zwaar, doch zeer melismatisch gebracht. Hij gebruikt veel polyfonie in zijn zang (non-imitatief; door meerstemmigheid toe te passen, doch in verschillende toonhoogten die door elkaar zingen en soms inzetten terwijl de laatste zin eindigende is) en brengt zijn teksten nogal op een stream-of-consciousness manier (dit alles goed te horen in het meest up tempo nummer: Sometimes I Wanna Dance). Dikwijls herhaalt hij een kernzin vaak in een dezelfde nummer, verdwijnt deze zin vervolgens, om later in het nummer weer herhaald terug te komen. Dat geeft een paradoxaal gevoel - het klinkt zowel in-the-moment speels alsook intens. Die stream-of-consciousness manier van voordragen/zingen past ook goed bij zijn mantra bij live-optredens; nooit vaker dan twee keer op dezelfde manier een compositie ten gehore brengen.

Goed, ik zit weer lekker te bazelen. Laat ik mij in simpele taal uitdrukken: dit is allicht alvast het album van het jaar.


avatar van Reijersen
4,0
Ergens moest ik meteen aan Gil Scott-Heron denken toen ik wat afbeeldingen, inclusief de cover van deze plaat, zag van Lonnie Holley. Deze multi-kunstenaar is van vele markten thuis en in ieder geval ook van de markt van het maken van lange platen. Want met vijf kwartier is dit een hele zit.Een lange zit die we beginnen met I’m a Suspect. En wat een intensiteit meteen zeg! Als een preacher brengt Lonnie hier zijn boodschap. Prachtig en krachtig. Daar gaat hij op Back for Me rustig mee verder. De intensiteit blijft, bijgestaan door een mooie jazzy orkestratie. Gil Scott herken ik er nu ook muzikaal in. En die grom, zo intens.
How Far is Spaced-Out is bijzonder door de manier waarop de gedrevenheid en subtiliteit gecombineerd worden in het muzikale gedeelte. Vocaal spreekt er alleen maar urgentie uit. I Snuck Off the Slave Ship laat nog maar eens horen hoe de beste man gevoel in een nummer kan leggen. Als muzikale omlijsting bijna klassieke pianosonates. Wat een intensiteit zeg!
I Woke Up in a Fucked-Up America heeft juist een meer apocalyptische stijl. Alsof de duivel zelf komt om te laten zien hoe fucked-up het allemaal is. Copying the Rock heeft iets meer een funky karakter, iets meer groove. De basis ligt dan weer in de jazz. Voelt verder ook wat experimenteler aan. Coming Back heeft een bijna futuristische vibe. Afwisseling genoeg dus in het album.
There Was Always Water is opvallend lichtvoetig jazzy in de instrumentatie. Een beetje swing zou je het zelfs kunnen noemen. Mooie meerstemmigheid verder ook. Down in the Ghostness of Darkness is een nummer waarbij je stil wordt van de zang, zo mooi. En afsluiter Sometimes I Wanna Dance dan. Nou, daar wil je ook echt op dansen. Wat een vrolijkheid en uptempo opeens. De titel dekt de lading dus perfect.

Gast
geplaatst: vandaag om 03:26 uur

geplaatst: vandaag om 03:26 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.