Smog - The Doctor Came at Dawn (1996)

De ultieme "verdomme, wat is liefde toch rot"-cd. Het begin alleen al wanneer Callahan zingt: "You could have done better - but oh well". Which is great

"think about JD - and why he had to leave"

Destijds mijn tweede Smog-aankoop. Grofweg geschat zo'n drie maand na m'n eerste Smog ("Wild Love").

Zoals ik hierboven dus reeds schreef - een soort "After the Goldrush"-liefdes cd

Er wordt een meisje achterna gezeten waarvan het hoofdpersonage denkt dat het "zijn" meisje was.

Lariekoek natuurlijk ... door de songs schemert het gevoel door dat de vrouw in de songs nauwelijks of geen realiteit bezit, maar misschien (hey, 't is mijn interpretatie, mensen ) staat voor iets anders: de tijd.

Niets wat in de tijd bestaat (het meisje in deze songs) kan volkomen worden doorgrond (allez, dat denk ik ).

De ondoordringbaarheid van het vrouwelijk schepsel in deze songs is niet het hallucinerende beeld van de jaloezie die ons soms achtervolgt wanneer "ze er weer eens vandoor met een ander".

Daar kan zij niets aan doen, da's gewoon een gebrek van inlevingsvermogen van de mannelijke kant.( " All your women things" is een song waarin het hoofdpersonage dit zich lijkt te realiseren).

Als het geen jaloezie is, wat is het dan wel? Na lang tobben (kuch! kuch! ) ben ik met deze wankele (voor mij plausibele ) verklaring hebben.

Misschien lijdt het hoofdpersonage hier onder een reeks gebeurtenissen waar hij geen vat op heeft (o.a. de liefde van het meisje blijkt niet zo solide als verwacht).

* End transmission *

mooi pleidooi zach, en Billy heeft er weer een half puntje bij verdiend, dat zal ie leuk vinden.

Die hoes alleen al. En dan die titel. Ook de muziek loopt vaak niet helemaal synchroon (Four Hearts In A Can). De lusteloosheid druipt ervan af, op het apatische af. Melodramatiek zoals bijvoorbeeld ook Hans Dorrestijn het beheerst. Zo diep triest dat het op je lachspieren werkt. Het idee van een lekkend ijsje op een zomerse dag.

Ik houd wel van repeterende muziek. Het biedt veel houvast en in veel gevallen geeft het muziek een bepaalde spanning / sfeer. En in combinatie met goede metaforische teksten lijkt deze cd niet fout te kunnen gaan, zeker niet omdat de nummers van Smog die ik al kende goed tot uitstekend waren. Maar niets van dat alles; de cd is muzikaal niet uitdagend en vaak slordig, de teksten sluiten soms niet aan bij de sfeer en het album is bovenal saai. Je kunt gerust even weglopen en 3 minuten later terugkomen want de meeste nummers missen opbouw. Daarbij komt ook nog dat Callahan al zijn kruit al bij de eerste paar nummers verschiet zodat dat wat overblijft vooral de luisteraar in slaap wiegt.

Zo hemeltergend mooi als dit album begint, zo tenenkrommend eindigt het ook. Wat tussenin zit, krabbelt voor - zoals gewoonlijk - en weet mij over het algemeen meer dan tevreden te stellen.

You could have done better, but oh well - schitterend, toch? En het klopt verdomme ook.

Prachtige hoes overigens.

All Your Women Things op driekwart is toch wel heeel mooi. Beter als voortkabbelend...

All of These Things, I gathered Them, And I made a Dolly, a Spread-Eagle Dolly, out of your Frilly Things

Ik bedoelde het niet negatief, hoor. All Your Women Things is idd mooi, maar mijn stem gaat toch uit naar Spread Your Bloody Wings. En natuurlijk het openingsnummer, maar dat was volgens mij wel duidelijk.

Dat Smog al bijna 10 jaar niet meer hot is, al was het waarschijnlijk in de 'hoogtij' dagen zelfs maar minimaal tot lauw opgewarme, moge duidelijk zijn; al bijna 10 jaar geen reacties meer op dit album.

Ik heb eigenlijk ook niks zinnigs te melden, maar vandaag kocht ik hem weer eens in in de winkel. En dat was natuurlijk een mooie aangelegenheid om hem weer eens te draaien.

Komt er een man naar de balie met de vraag: "Is dit de nieuwe David Bowie? Hij klinkt als David Bowie. Ik denk dat dit David Bowie is toen hij ziek was, want hij klinkt ziek. En een beetje schoor."

Waarop ik mijn collega (die overigens diehard Bowie collector is) aan kijken en eigenlijk een beetje moet glimlachen.

"Nee meneer, dit is Bill Callahan. Oftewel Smog en geen David Bowie".

"Oh, ik vind het net David Bowie. Maar dan vind ik het slecht"

"Slecht?"
"Ja, want hij liegt alles bij elkaar. Hij doet net alsof hij ziek is en doet dan net alsof om zo over te komen. (Callahan kreunt nogal in een van de laatste nummers) Dit vind ik helemaal erg, net doen alsof je ziek ben. Dag meneer".

Ik kijk mijn collega aan en zeg tegen hem: "Verdorie, wist je dat David Bowie ook platen onder de naam Smog heeft gemaakt?!"

Na herbeluistering vind ik het eigenlijk een vervelende, vermoeiende zit. En de vraag of dit na 23 jaar nog steeds 'leuk' is om naar te luisteren en overreind blijft.. moet ik helaas met deels beantwoorden. Wellicht ben ik het genre ontgroeid.