Blood Red Shoes - Get Tragic (2019)

Géén God Complex op dit album?! Verrassend en erg jammer, want ik vond het een fantastische single. Ook geen Call Me Up Victoria, de laatste single die ik van ze ben tegengekomen. Eye to Eye en Bangsar staan er dan weer wel op, terwijl die inmiddels al meer dan een jaar oud zijn schat ik.

Maar hé, een nieuw album van Blood Red Shoes is altijd goed nieuws!

God Complex en Call Me Up Victoria staan op de deluxe versie. oftewel de 7" die je erbij krijgt.

Gaaf! Ik heb weer een extra reden om te balen van het feit dat ik geen platenspeler heb...

Vele jaren van stilte worden eindelijk doorbroken door het duo Carter-May en Ansell. Het heeft vier jaar geduurd voordat de muziek die al in 2015 in de steigers stond eindelijk het licht ziet. De release van een aantal singles daargelaten, heeft Blood Red Shoes op knappen gestaan na de jaren van heel veel en hard werken samen. Het zou eindeloos zonde zijn geweest als dit was gebeurd, want een nieuwe Blood Red Shoes is altijd fijn.

Wat mij altijd bevalt, is de echte wisselwerking binnen dit duo. In tegenstelling tot veel andere duo's zijn hier de taken behoorlijk verdeeld. Natuurlijk valt de gitaar meer op dan de drums waar het om melodie gaat, maar verder zingen beiden om en om en met elkaar. Dit geeft een eigen dynamiek aan de muziek van Blood Red Shoes. Beiden zijn ook in staat om goede nummers te schrijven, die niet voor elkaar onder doen. De som van 1 + 1 = hier altijd minimaal 2 1/2.

Dat blijkt ook weer op Get Tragic. Nee, er staat geen nummer op dat zo goed is als mijn favoriet '7 Years' van 'In Time To Voices', ook mijn favoriete album, maar als geheel scoort Get Tragic een dikke voldoende, met 'Mexican Dress' als absolute topper.

Opvalt dat Get Tragic afstapt van de duo setting. Er gebeurt meer dan de twee op een podium redelijkerwijs kunnen reproduceren. Gaat er dus een derde (of vierde) muzikant mee op tour of worden songs gewoon naar een duo setting gestript? We kunnen het begin februari gaan zien.

De extra geluiden en muzikanten maakt van Get Tragic een meer gelaagde en gevarieerde plaat. Meer elektronica, maar ook een track die zo maar de soundtrack van nieuwe James Bond film zou kunnen zijn. De diepgang maakt het album aantrekkelijk om naar te luisteren. Nieuwe wegen verkennen, is een uiterst belangrijk proces voor een band, maar soms moeilijk te verteren voor fans. De dik vier jaar stilte tussen de twee laatste platen heeft Blood Red Shoes de tijd gegeven om vernieuwend te zijn en afstand te creëren tussen de verwachtingen van fans. Die tijd is goed gebruikt. Oud en nieuw ontmoeten hier elkaar op een heel verfrissende manier. Blood Red Shoes kan nog jaren mee.

Dit is een bewerking van een Engelstalig post op WoNoBloG.

Is de band er vijf jaar tussenuit geweest? Niets van te merken! Get Tragic is 'gewoon' weer een lekker aanstekelijk en vuig Blood Red Shoes-album geworden. Natuurlijk liggen er wat andere accenten - zo is er wat meer elektronica te horen en zijn de vocale capaciteiten van Steven duidelijk wat verder ontwikkeld - maar wereldschokkend is het allemaal niet. De liedjes hebben overigens wel iets meer 'kop-en-staart' gekregen. Het contrast met Box of Secrets en Fire Like This is op dat vlak redelijk groot. Verder hoor ik vooral een vrij vertrouwde sound en dat stemt me tevreden.

Howl en Mexican Dress zijn heerlijk pittige singles, Elijah is een voor hun doen meeslepend slotstuk en Anxiety heeft een van de meest geniale intro's die ik in jaren heb gehoord. Er valt dus weer genoeg te genieten op dit nieuwe Blood Red Shoes-product. Eigenlijk doet alleen het trio Nearer/Beverly/Find My Own Remorse me niet veel. De features zijn niet echt te horen en het zijn alle drie wat tragere nummers, terwijl BRS juist uptempo op hun best is. Dat waren ze vroeger al en dat zullen ze waarschijnlijk ook altijd blijven.

Het blijft zonde dat ze God Complex niet op de standaardversie van hun album gezet hebben, want dat is echt een prijsbeest, maar ook de tien liedjes die wél de reguliere versie van Get Tragic hebben gehaald zijn gelukkig zeer de moeite waard. Doe mij over een paar jaar maar nog zo'n album!

Fijne plaat weer hoor!
Ik moet bekennen dat ik de muziek van Blood Red Shoes met name ten tijde van hun eerste en tweede album heel regelmatig luisterde, maar daarna een tijdje uit het oog verloren heb.
Toch maar eens gaan opzoeken wat ik in de tussentijd allemaal 'gemist' heb.

Wel één puntje van kritiek op de mastering: de manier waarop 'Howl' abrupt afgekapt wordt. Het heeft geen outro. Ik dacht eerst dat het een fout op de cd was, maar op Spotify is het ook het geval. Jammer.

The Blood red shoes bouwen met Get Tragic verder aan hun wel erg consistente oeuvre.Dit is gewoon hun vijfde goede subtopper op rij,waar weliswaar de accenten weer iets meer verlegd zijn richting elektronica maar qua kwaliteit veranderd er niet zoveel bij het Engelse duo.
Ach het is gewoon een onderhoudend en afwisselend plaatje geworden waarbij Mexican Dress en Howl zo op het eerste gehoor de lichte uitschieters zijn.
In de categorie alternatieve (gitaar)rock nooit echt de absolute top maar wel een uiterst betrouwbare band.
En dat is ook wat waard.

Het is alweer een tijdje geleden, zo'n nieuwe plaat van Blood Red Shoes, het sympathieke duo uit Brighton. Nu is ie er dan toch, getiteld Get Tragic. Een wat gedramatiseerde titel, maar de kwaliteit is toch alweer aanwezig, met enkele songs als uitschieters.

Toch mist er wat peper in de meeste songs. Mexican Dress, Howl en vooral Anxiety zijn zeer goeie songs, fluks en vinnig. Voor de rest blijft er echter niet al te veel hangen, maar laat dat de pret vooral niet bederven. Dit is gewoon een goeie plaat, zoals er zovele worden gemaakt.

3 sterren

Plaat waarmee blood red shoes zichzelf weer hervinden. Staan echt nummers op die tot het beste van hun oeuvre behoren : eye to eye, Mexican dress En Elijah bijvoorbeeld. Heb het even laten bezinken, maar heb nog steeds geen warme band met het drieluik van nearer, Beverly en find my own remorse. Die nummers halen de vaart er wat uit. Maar als je die skipt is het een prima album.

Zo hard overdonderen als op de eerste albums lukt Blood Red Shoes al een hele tijd niet meer. Gelukkig zijn ze zelf ondertussen tot de conclusie gekomen om dan het geluid drastisch te veranderen. De lange pauze van bijna vijf jaar is blijkbaar voldoende om tot bezinning te komen. Het noisy indie duo uit Brighton heeft wat goed te maken, en mijn verwachtingen zijn dan ook belachelijk hoog. Reikhalzend werd naar deze release uitgekeken. Laura-Mary Carter mag het meest sensuele wat ze in haar heeft naar buiten brengen in de geloofwaardige Eye to Eye. Wat zal Garbage vamp Shirley Manson haar vlijmscherpe zwart gelakte nagels pijnlijk kapot bijten en haar gestylde haren uit haar hoofd trekken. Hier gaat een dametje met haar sound aan de loop. Als een gemene catwoman lukt het La Carter wel om het door Manson tevergeefs opgeroepen geluid als ingenieur vorm te geven. Niet geheel origineel wat Blood Red Shoes hier doet, maar met die zware donkere aangezette elektronisch aangezette instrumentatie zetten ze hier een zeer tevreden stellende overtuigende track neer.

Mexican Dress heeft ook een beat als basis, maar daar mag Steven Ansell een heerlijk exotisch jungle drumsound omheen wikkelen. Niet als een warme deken, maar meer een doorzichtige koele jurk. Naar het broeierige begin bewegen ze zich gaandeweg steeds meer de rockende kant op. Ongelofelijk dat deze sound door zo’n kleine groepering wordt neer gezet. Bangsar roept nog veel herinneringen op aan hun luidruchtige verleden. Schaamteloos pakken ze hier terug naar hun begin periode. Deze interruptie is van korte duur. Nearer gaat met gemak verder waar Mexican Dress eindigde. Om een meer garagesound te plaatsen wordt hulplijn The Wytches als joker ingeroepen. Deze rockers weten de jeukende onbereikbare plekken wel te behandelen, en hun kneedbare vingers in te zetten. Een aangename samenwerking waar beide bands niet in elkaars gezichtsveld weten te lopen en hierdoor genoeg speelruimte creëren. Beverly wordt ijzig toegezongen op een koude verstikkende wijze. Ed Harcourt mag vervolgens samen met haar ook nog eventjes buiten de lijntjes kleuren. De kilte waarmee Laura-Mary Carter haar partner hier overruled laat een muzikaal slagveld achter. Op een spookachtige manier weet ze je betoverend tot stilstand te bevriezen.

Bij Find My Own Remorse lijkt de naald verdwaald op het vinyl steeds dezelfde uitzichtloze schrapende weg af te leggen voordat Steven Ansell hier aangenaam de leadvocalen gaat verzorgen. Het contrast met zijn warmte is groot met de hier geschepte coolness van zijn prachtige totaal tegenovergestelde evenbeeld. Die hier kreunend een minimale bijdrage vervult. Altijd nog meer dan die van geluidstovenaar Clarence Clarity, wiens aandeel niet duidelijk terug te horen is. De gastmuzikanten achter zich laten worden we getrakteerd op de Eurohouse van Howl, waar een springerige Laura-Mary Carter zich van een zeer luchtige kant laat horen. Ondanks het elektronische gedreun is de basis behoorlijk commercieel getint. Na een kort weinig zeggend rommelig [Interlude] volgt het overdonderende stereotype hoofdschuddende Anxiety. Een heerlijke rockende jaren tachtig doffe drum mag het aangenaam opsieren. Als vuurpijlen gaan de sticks halverwege tekeer. Vertigo heeft ook een hang naar de jaren negentig disco van Howl, maar is slepender en onheilspellender. De drang om te experimenteren overheerst in slotstuk Elijah. Alsof we ondertussen nog niet tot de conclusie gekomen waren dat hier sprake is van een wederopstanding krijgen we dit aangename toetje voor geschoteld. Get Tragic weet over de gehele linie te boeien. De voorzichtig nieuw ingezette weg valt naar de gehoopte verwachtingen ook daadwerkelijk goed uit. Blood Red Shoes pakt haar kwijt geraakte plekje in de toppositie van Britse indiebands hier overtuigend terug.

Blood Red Shoes - Get Tragic | Alternative | Written in Music - writteninmusic.com