menu

Saloli - The Deep End (2018)

mijn stem
3,00 (1)
1 stem

Verenigde Staten
Electronic
Label: Kranky

  1. Barcarolle (4:42)
  2. Umbrellas (4:06)
  3. Revolver (4:16)
  4. Hey Ahh (5:06)
  5. Ice World (2:31)
  6. Anthem (5:01)
  7. Nocturne (5:55)
  8. Reverie (3:03)
  9. Lullaby (8:07)
totale tijdsduur: 42:47
zoeken in:
avatar van deric raven
3,0
Saloli is het eenmansproject van Mary Sutton uit Portland, Oregon, welke hier met The Deep End haar eerste project uitbrengt. Een synthesizerplaat met een erg hoog New Age gehalte. Blijkbaar heeft ze haar muziek live te gehore gebracht in een sauna. Dit is goed voor te stellen. Het rustgevende geheel werkt effectief door op de geest. Ontspannen in een entourage waar Wellness centraal staat, komt het totaalbeeld schijnbaar het beste tot zijn recht. Gedragen wordend door het zoute water, starend naar de steriele, bijna serene prikkelarme omgeving, waar het lichtend wit de weerkaatsing van het zonlicht opvangt. Een met body en mind. Voor Saloli de ideale werkplek, ze kan het een stuk beroerder treffen, zullen we maar zeggen. Voegt The Deep End ook buiten deze locatie nog wat toe, of net zo vluchtig als de beïnvloedbare gedachtegang van deze spirituele bezoekers, veredelde liftmuzak die verder vrijwel functieloos is. Leuk om helemaal zen te zijn, met een hete mok Yogi thee die op je wacht?

Barcarolle is net een tikkeltje te luidruchtig door het vervreemdende soundscape wat hier wordt gecreëerd. Het gaat qua oorsprong wel helemaal terug naar de basis, al voelt het aan als zwevend voortbewegen in de Stille Oceaan, met onder je een wereld van gekleurde nieuwe wezens te ontdekken, waar je het bestaan niet van wist. Een kakofonie van onherkenbare geluiden, die zich dan weer vriendelijk, dan weer geheimzinnig je vriendelijk tegenmoet zwemmen; omgeven door onherkenbare kleuren. Want dat is het eigenlijk. De muziek is een samenvoeging van waterverf, welke zich vermengt op een palet tot iets nieuws. De eerste tonen van Umbrellas zijn een heel stuk statischer, en meer jaren 80 synthpop gerelativeerd. De New Gold Dream die zich openbaart aan de horizon, welke nu nog wordt gevormd door rokerige, grijze fabrieken. Hoop en wanhoop. Zich beschermend tegen de zure regen met een paraplu in felle O’Neill achtige motieven. Revolver is dichte mist, verraad en crime passionel, zoete klanken die zich murwen in een dreigende deprimerende basis. De onmogelijke, verboden liefde.

Bij Hey Ahh overheerst het Miami Vice gevoel uit de tachtiger jaren. Eigenlijk staat het centraal voor alle nostalgische gevoelens die het oproept. De onschuldige kindertijd en de kennismaking met de vernietiging van De Amerikaanse Droom door het beeld dat geschetst wordt op televisie. Coke en Coca Cola. Het typerende emotionele geluid welke in de serie een romance aankondigt, met een bombastisch kathedraal vullende orgelsound. Ice World past het beste bij de winter. Breekbare klanken die zich staande houden tegen de barsten die zich vormen in het spiegelende ijs. Gemaakt voor het ballet, stervende zwanen die zich als kamikaze piloten te pletter vliegen tegen de bedrieglijke harde ondergrond. Anthem is de weer zwaarder aangezette hymne, de keyboard is grimmig, maar verder gaat het door in de lijn welke gegeven werd door startschot Barcarolle. Dit is de meer duistere variant.

Het groots en stemmige Nocturne wiegt zich voort op een bedje van warme klanken, terwijl de hardere tonen zich onrustig voortbewegen. De eenzaamheid van de nacht, als enige metgezel de maan in zijn bespiedende en wakende positie. Slapeloosheid heeft tot gevolg het dagdromen in Reverie. De synths dwingen je de strijd tegen innerlijke onrust te bevechten, meer gejaagd dan op eerste gehoor merkbaar is, door de tempoversnelling van de toetsen. Lullaby, het einde van de tunnel. Het licht komt je tegenmoed. Een baby die bij de bevalling kennis maakt met het leven, of een stervende die dit juist afsluit met het licht welke hem begeleid naar de eeuwigheid. Rust en geborgenheid.

The Deep End is ook prima te luisteren in een minder zwetende warme omgeving als de sauna. De essientie zal niet direct binnen komen, maar vergt meerdere luisterbeurten. In eerste instantie een wat eentonige ambient beleving, pas later komt de diepgang meer boven drijven, daar is geen Dode Zee voor nodig. Toch gebeurd er over de hele linie te weinig om van een boeiende plaat te spreken.

Saloli - The Deep End | Electronic | Written in Music - writteninmusic.com

Gast
geplaatst: vandaag om 01:14 uur

geplaatst: vandaag om 01:14 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.