menu

TMGS - Ain't No Place (2018)

mijn stem
4,30 (15)
15 stemmen

Belgiƫ
Country / Roots
Label: Starman

  1. The Wasted Hours (4:12)
  2. Willows (5:14)
  3. Woke Up Again (3:25)
  4. Holding the Reins (3:37)
  5. Won't Be Easy (5:23)
  6. Cold Day on the Lake (5:32)
  7. Always Underrate (3:41)
  8. All Came Down (5:07)
  9. Until the Morning (4:26)
  10. Loneliness (Ain't No Place) (5:30)
totale tijdsduur: 46:07
zoeken in:
avatar van erwinz
5,0
recensie op de krenten uit de pop:
De krenten uit de pop: TMGS - Ain't No Place - dekrentenuitdepop.blogspot.com

Vlaamse band leverde ruim vijf jaar geleden een meesterwerk af, maar sindsdien was het stil. Tot nu dan.
Wat was ik aan het begin van 2013 onder de indruk van Rivers & Coastlines: The Ride van de Belgische band TMGS en toen ik aan het eind van het jaar mijn jaarlijstje opmaakte was ik het nog steeds. Sindsdien was het stil, maar sinds de eerste noten van de nieuwe plaat uit de speakers kwamen ben ik weer verliefd op de muziek van TMGS en blijkt dat deze muziek alleen maar aan kleur en kracht heeft gewonnen. De perfecte soundtrack voor een spaghetti western, maar ook de plaat die heel veel herfst- en winteravonden gaat voorzien van muziek die je voor eeuwig wilt koesteren. Prachtig.



Ruim vijfeneenhalf jaar geleden besprak ik op deze BLOG Rivers & Coastlines: The Ride van de Belgische band TMGS.

De band uit het Vlaamse Kalmthout en inmiddels Antwerpen, die in haar beginjaren als The Moe Green Specials door het leven ging, maakte op deze plaat diepe indruk met zonnige maar ook licht melancholische alt-country met flink wat echo’s uit de 70s countryrock.

Rivers & Coastlines: The Ride van TMGS dook uiteindelijk op in de hoogste regionen van mijn jaarlijstje over 2013, maar in de jaren die volgden ben ik de Belgische band langzaam maar zeker vergeten. De band was op haar beurt deze BLOG vergeten, maar gelukkig attendeerde een lezer me op een nieuwe plaat van TMGS. Ain’t No Place verscheen deze week en is op opvolger van de terecht zo geprezen voorganger.

Wanneer de eerste noten van The Wasted Hours uit de speakers komen, is duidelijk dat ook de nieuwe plaat van TMGS weer aanvoelt als een warm bad. De Belgische band neemt je mee terug naar de hoogtijdagen van de Amerikaanse countryrock met flarden Neil Young, The Band en Big Star, maar sluit ook aan bij de beste platen van alt-country pioniers The Jayhawks. Hier blijft het zeker niet bij, want wanneer de mariachi trompetten opduiken moet je natuurlijk denken aan Calexico, terwijl de muziek van TMGS vaak ook behoorlijk psychedelisch klinkt en opschuift richting Mercury Rev in haar beste dagen.

Je kunt er een rijtje namen aan verbinden, maar Ain’t No Place is vooral een typische TMGS plaat. Het is een plaat die net als voorganger Rivers & Coastlines: The Ride opvalt door een bijzonder fraaie instrumentatie, waarin naast de al genoemde mariachi trompetten vooral bijzonder fraai gitaarwerk en een weemoedig klinkende pedal steel de hoofdrol opeisen. TMGS kleurt haar muziek nog verder in met een zowel degelijk als avontuurlijk spelende ritmesectie en vooral met orgels en keyboards, die het geluid van de band nog wat warmer en voller maken.

TMGS sluit op Ain’t No Place wat meer aan bij de countryrock uit het verleden, maar invloeden uit de alternatievere country uit de jaren 90 zijn ook nog duidelijk hoorbaar. Hiernaast zijn invloeden uit de psychedelica belangrijker geworden, maar ik hoor hier en daar ook een bedoeld of onbedoeld randje progrock.

Vergeleken met Rivers & Coastlines: The Ride neemt TMGS op Ain’t No Place wat meer de tijd voor haar muziek en levert het niet alleen songs met een kop en een staart af, maar ook een soundtrack voor menig gemaakte of nog niet gemaakte spaghetti western.

Zowel de songs als de instrumentatie op de plaat maken indruk, maar ook in vocaal opzicht is het weer dik in orde, met over het algemeen genomen wat lome vocalen, hier en daar gebundeld in bijzonder fraaie koortjes.

De grootste kracht van de vorige plaat van TMGS was het feit dat de songs nog zo lang aan kracht wonnen en steeds aangenamer wegdromen mogelijk maakte. Het is een kracht die op Ain’t No Place alleen maar is versterkt. De gloedvolle instrumentatie slaat zich steeds weer als een warme deken om je heen, de psychedelische invloeden tekenen de mooiste beelden op het netvlies, terwijl de flarden 70s countryrock van Ain’t No Place de ultieme feelgood plaat maken. Het is muziek die prachtig kleurt bij de steeds nadrukkelijker opduikende herfstkleuren en die menige gure avond gaat voorzien van een prachtige soundtrack.

Ik was TMGS ruim vijf jaar na de vorige prachtlaat misschien wat uit het oog verloren, maar de liefde voor de band is direct weer opgebloeid sinds Ain’t No Place voor het eerst uit de speakers kwam en deze liefde wordt alleen maar heviger en intenser. Ik schrijf ook deze weer op voor mijn jaarlijstje. Erwin Zijleman

avatar van WoNa
5,0
Vijf jaar geleden ontdekte ik TMGS via een recensie van erwinz. Een van die momenten in het leven waarin zich een totale muzikale belevenis openbaarde. 'Rivers & Coastlines: The Ride' werd mijn plaat van het jaar 2013. Iedere keer als de trompetten zich vermengen met de muziek liepen en lopen de rillingen van genot over mijn rug heen.

Daarna werd het, op twee losse nummers na, heel stil rond TMGS. Bassisten kwamen en gingen, het label hield er mee op. Tot dat ik afgelopen winter een muzikaal pakketje mocht downloaden. De bekende klanken schalden direct door mijn huiskamer heen. Daarom had de plaat, onvermijdelijk, minder impact dan vijf jaar geleden. Een openbaring kan nu eenmaal maar een keer plaatsvinden. Maar al snel bleek dat ook deze mix van softe pop, country en westcoast pop, vermengd met mariachi trompetten superieur is. Ain't No Place is opnieuw een winnaar en als geheel wellicht nog sterker dan zijn voorganger.

Omdat de release met meer dan een half jaar werd uitgesteld, rijpte de plaat uitermate prettig. Toen eenmaal de cd in de bus viel, bleek er een andere, veel mooiere hoes op te zitten en een sample uit een oude cowboyfilm verwijderd, wegens problemen rond de clearing van rechten. Het verandert helemaal niets aan de uitkomst. Dat is en blijft een prachtige plaat.

Met het beschrijven van de muziek van TMGS komt het woord melancholie als eerste naar boven. In veel van zijn teksten weet Peter Lodiers nooit waar het gras groener is en lijkt daarom altijd onderweg naar en van huis. Dat gevoel weet de band perfect te vangen in haar muziek. Van de warme orgelgeluiden, naar zachte kabbelende gitaren, met soms een felle uithaal. Daar overheen legt de band het zalvende geluid van de trompetten. Dan weet ik: dit is de muzikale hemel. Telkens zo raak, steeds de juiste toon. Dit zijn nummers die van binnenuit gloeien. Nummers waar de hele wereld voor hoort te vallen.

Nu circa 10 maanden na de eerste kennismaking, is Ain't No Place nog steeds niet over 'Rivers & Coastlines: The Ride' heen geschoven. Daarvoor heb ik die plaat veel te veel gedraaid in het verleden en opnieuw door deze nieuwe release. Wel is Ain't No Place mij al net zo dierbaar en een grote kanshebber voor een top positie in 2018.

Overigens, op dinsdag 18 december, 21.00 uur live te zien in Q-Bus, Leiden. De enige NL show dit jaar.

Deze bijdrage is een bewerking van een Engelstalige post op WoNoBloG.

avatar van Lura
4,5
Gisteravond was de albumpresentatie van Ain’t No Place in Costa, Antwerpen. Dat zal ongetwijfeld een groot succes geworden zijn. Opener The Wasted Hours voelt direct aan als een warm bad, vooral door de zwoele mariachi trompetten.

Datzelfde warme gevoel kreeg ik een aantal jaren geleden ook van Colfax van The Delines. Dat is blijkbaar niet zo’n vreemde vergelijking, want oprichter Stof Janssens is een groot liefhebber van de muziek van Willy Vlautin. De groep speelde twee keer in het voorprogramma van Richmond Fontaine.

De band begon ooit als instrumentale band onder de naam The Moe Green Specials en maakte moderne spaghetti western muziek. Ain’t No Place is intussen hun vijfde album en heeft nu de melancholische zang van Peter Lodiers als een van de troeven.

Af en toe worden de liedjes opgesierd met opzwepend gitaarwerk, zoals in het fantastische Holding the Reins, waarbij zich bij mij vooral de vergelijking met de countryrock van Neil Young opdringt. Maar ook in rustige nummers als Won’t Be Easy weet men volledig te overtuigen. Af en toe duikt ook de mooie pedal steel op van Wim Elzinga (aka Mr. Magic).

Op hun nieuwste album combineert men op inventieve wijze de west coast countryrock van voorganger Rivers & Coastlines met de spaghettiwestern sound uit hun begintijd. Op dinsdag 18 december zullen ze live te zien in Q-Bus, Leiden, een absolute aanrader.

Er verschijnen op dit moment vele mooie releases, maar tot de allermooiste kan Ain’t No Place zeker gerekend worden. Dit album is intussen al terecht bedolven onder de nodige uiterst lovende recensies. Een album dat zeker veel zal gaan opduiken in eindejaarslijstjes van zowel critici als muziekliefhebbers.

avatar van Frenz
Phoe, 3 keer 5** en alleen maar lovende woorden, DJ, spin that record! (net een hip-hop docu gekeken, sorry).

Net na de tweede luisterbeurt snap ik op zich waarom Neil Young twee keer genoemd wordt, maar imo staat dit juist pal tegenover de rauwe, soms zelfs ronduit valse tonen die onze Neil kon (en nog steeds kan!) produceren. Melancholie ja, maar zóóó netjes. Goed, dat gezegd hebbend, de muzikale omlijsting is fraai, origineel en van internationale allure.

D'r gaan meer luisterbeurten volgen, dat zeker

avatar van Frenz
Phoe, dit keer van de muziek, fraai, verstild, herfstbladeren, verloren liefdes, times gone by

zucht.....

avatar van WoNa
5,0
Komende dinsdag 18-12, 20.30 uur, in de Q-Bus in Leiden. Ik kijk er enorm naar uit.

Gast
geplaatst: vandaag om 10:23 uur

geplaatst: vandaag om 10:23 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.