Ginger Baker Trio - Going Back Home (1994)

Wow, dit is opeens iets anders dan de enigzins gangbare jazz. Het eerste nummer begint als een soort drum-mars waarna Frisell en Haden er bijkomen en nummer verwordt tot een "rambelende" improvisatie. Het hele album maakt een verfrissende indruk, vooral omdat dit niet echt vergelijkbaar is met andere Jazz. Wat wel als eerst in me opkwam was Third van Soft Machine, dat album komt ook als "zwaar" rock-geörienteerd over, maar het is al voorbij rock, wat het iets ongrijpbaars geeft omdat het niet binnen het jazz-boekje valt. Verder moet men overigens niet denken dat dit als Soft Machine klikt, het tekent slecht aan dezelfde kant buiten de lijntjes . Trouwens vind ik de voice-over van Baker in East Timor wel geslaagd, het tempo, zijn stem en consumptie liggen goed in de muziek en in het gehoor.

Ondanks het expressieve spel van Frisell is ‘Going Back Home’ een album waar je helemaal rustig van wordt. De stevige ritmiek van Baker en de vrolijk wiegende baspartijen van Haden zijn een ideale omlijning om Frisell volledig los te laten.
Zijn gitaar klinkt in alle 10 de nummers net iets anders: steeds voegt hij een kleine nuance toe aan zijn spel waardoor elke track opnieuw een meeslepende ervaring wordt. Bovendien is ‘East Timor’ een overweldigende kers op de taart (zoals Jesse ook al zei): de hypnotiserende stem van Baker brengt ons in een soort trance, waarna Frisell een snoeiharde solo ten gehore brengt. Ik ken absoluut niets van rock, maar even leek het of Frank Zappa was aan het werk. Bloedstollend gewoon.

Het vervolg op deze plaat ga ik zeker eens beluisteren, en ook voor 'Soft Machine' is mijn interesse gewekt. Dank je, blabla!

edit: Ben net deze even aan het beluisteren, en ik vind hem ook steeds beter worden. Abercromble is een veel chaotischer gitarist dan Frisell, maar qua intensiteit ligt de lat wel lekker hoog.

Wel ik vind deze flink tegenvallen. Ik had hoge verwachtingen met een bezetting met drie grootheden. Ginger Baker kende ik daarbij natuurlijk vooral als legende binnen de popmuziek en ik had pas nog deze gekocht. Ik verwachtte iets opzwepends met een best of both worlds (bluesrock/jazz) maar dat is het toch niet.
Slechts hier en daar een beetje flow, maar het gitaarspel, hoewel kundig, blijft voor mij toch teveel gedreutel. East Timor valt natuurlijk wel speciaal op, maar ook dat grijpt me niet.

Third van Soft Machine en Gateway (hierboven genoemd) vind ik dan toch beiden stukken leuker.

Klinkt lekker en gevarieerd. 3,5*, wordt wellicht nog meer.

Een knallende/typerende opener vind ik altijd wel lekker voor een plaat. Rambler vult die rol niet echt in voor mij. Echt het minste nummer van de 10, had 'm misschien wel gedigt als opvulnummer op driekwart, mjeh: de muzikale keuzes zijn niet aan mij om te maken. Het zou d'r ook maar een zooitje van worden. Meteen daarna het gave filmachtige en bluesy thema van I Lu Kron, dat helaas wat kort duurt. Maar vindt het een opvolger in Monks Straight, No Chaser. De grote baas verslaan ze natuurlijk bij lange na niet, maar dat willen de heren volgens mij ook niet.

Op Ramblin' vliegt het dan eindelijk echt een bieteke uit de bocht. Het blijkt de aftrap te zijn van een zeer geslaagde tweede helft met meer pit. Gerockt wordt er pas in East Timor, meteen het beste nummer. Tot hier kwam het woord Third nog niet eens in me op, dat is toch echt van een heel andere orde. Wel een aanrader voor JAvdW'ers trouwens! (Ik snap wel wat je bedoelt trouwens Jesse )

Charlie Haden heeft me nog nooit teleurgesteld, Ginger Baker was een tot nu toe onbekende voor me, maar wel eentje die ik nu niet meer vergeet. Bill Frisell... Tja, ik hou wel van zijn laidback stijl van spelen, maar op de een of andere manier krijg ik de kriebels van zijn geluid. Is dat mogelijk? Tis vermoedelijk die twang.

Aangename kennismaking, maar geen grote drang naar het vervolgalbum. 3,5

Alles op zijn tijd met Going Back Home. Niet gehaast maar laks en rustig spelende muzikanten met veel gevoel voor harmonie en melodie. Knap werk en hier zit wel kans in op verhoging.