Soledad
Met: Bud Powell (piano), George Duvivier, Percy Heath (bass), Art Taylor, Kenny Clarke (drums)
De laatst uitgebrachte plaat van Bud voor het Verve label. Het is dan ook zeker niet de beste maar het blijft toch een groot verschil met de platen die hij opname voor RCA Victor. The Lonely One refereert uiteraard naar Bud's mentale gemoedstoestand, hoewel: Bud had gewoon een vrouw die blijkbaar in staat was met zijn vreemde capriolen om te gaan. De liner notes op de achterkant van de plaat zijn weer volledig gewijd aan Bud's instabiele psychische gemoedstoestand.... Eigenlijk ook een sneu gegeven: ben je zo'n geweldenaar van een pianist staan al je albums vol met geneuzel over het feit dat je niet helemaal goed bij je hoofd bent.....
Wat betreft de Verve platen is dit één van de mindere platen maar het blijft niet te min hier en daar genieten. De compositionele keuzes zijn uitstekend in ieder geval. Een ballad als 'Willow Weep for Me': er is geen enkele pianist die dat zo kan spelen als Bud. Het soort desolate gevoel in zijn spel, het intro en het outro: het is typisch Bud en het klinkt oh zo lekker. Het haast ongemakkelijke gevoel van een compositie als Mediocre wat je alleen bij Monk terugvind: ongemakkelijk en toch lekker op de één of andere manier. Niet voor niets wordt Bud nog steeds één van de allergrootste genoemd.
Zelf heb ik de versie uit 1961 in perfecte staat. Een heerlijk kraakje hier en daar wat de muziek alleen maar meer tot zijn recht laat komen. Bud's muziek kraakt zelfs op sommige cd's. Dit is geen essentiële plaat. Maar voor een Powell liefhebber zeker de moeite waard.