Bij Wim Mertens - Maximizing the Audience:
Een prachtig album, dat oorspronkelijk op dubbel lp werd uitgebracht. Het is wel een beetje een verandering in koers. Als eerste werd dit album uitgegeven als een album van Wim Mertens in plaats van Soft Verdict. Ten tweede de lengte van de nummers. Op eerder uitgaven waren die niet langer dan uiterlijk 8 a 9 minuten, maar hier zitten drie nummers bij van bijna 20 minuten. Ten derde wordt hier ook de stem gebruikt in een aantal nummers. Er zijn drie zangeressen en en Wim zingt zelf (countertenor) in het laatste nummer.
Het album is de muziek bij een theatervoorstelling.Het is echt minimalistische muziek en haakt aan bij de (vroege) Phillip Glass en Steve Reich.
Het eerste nummer is prachtig, een nummer dat laagje voor laagje wordt opgebouwd, startend met klarinet komt er iedere keer een instrument bij en wordt de muziek steeds rijker en voller. Zeer mooi. Het tweede nummer is een pianonummer van meer dan 18 minuten. Het heeft wel wat new age invloeden, maar dan wel de goede kwaliteit new age. Het is een prachtig nummer, mooie melodieën. Het derde nummer heeft zang, er zijn variaties "Festspielhaus Bayreuth" and "Richard Wagner" met piano en percussie. een recensent noemt dit de perfecte symbiose tussen pop en minimal music.
The Fosse is een kort kamermuziek nummer. En dan komt de finale 'whisper me' waarin Wim Mertens zelf zingt. (counter tenor). Ook een prachtig sferisch nummer.
Een prachtige plaat, duidelijk voortbordurend op Soft Verdict (alle leden spelen gewoon mee), maar waar Wim Mertens zich nadrukkelijk meldt op het neo klassieke vlak.
Aanrader, en een toch wat onderschat juweeltje uit de soms heel verrassende jaren 80.