Ella Fitzgerald behoort tot mijn favoriete vrouwelijke vocalisten, zeker in het genre van de vocale jazz. Ook als je voorkeur ligt bij de instrumentale jazz, dan nog zou je een paar albums van haar moeten beluisteren, of in je collectie opnemen. Dit album behoort duidelijk niet tot de categorie van albums die daarvoor in aanmerking komen, maar voor mij als groot liefhebber van haar zangkunst is het evengoed verplichte kost.
Haar stem is hier zeer duidelijk gesleten en klinkt niet altijd even aantrekkelijk, hetgeen voor een deel wordt gecompenseerd door het spel van Oscar Peterson (piano), al moet je uiteraard wel van die versieringen houden. Ray Brown is op de tweede helft van het album te horen op bas, maar nauwelijks te horen. Dat is wel een minpuntje.
Ik kocht het album laatst op cd voor een zacht prijsje, en ik heb het al diverse malen met genoegen beluisterd. Voor de liefhebber, zoals ondergetekende, zullen we maar zeggen.