Clifford Brown / Max Roach Quintet - Clifford Brown & Max Roach (1954)

vreemd dat hier nog niks staat, schijnt een aardig goed album te zijn.

eens kijken of ik dit kan vinden

Hardbop van een veel te vroeg overleden zeer getalenteerde trompetist. Sommigen beweren dat hij qua spel (dus niet qua compositie, leiderschap en invloed) de meerdere is van Davis. Helaas is hij door zijn vroege dood nooit verder gekomen dan de begin jaren 50 populaire hard bop. Wat mij vooral opvalt zijn de originele improvisaties en zijn rustige en subtiel spel tijdens ballads.

Dus je moet wel liefhebber zijn van hardbop en trompet. Een combinatie die niet echt populair is op mume en vandaar mischien de geringe belangstelling.

prachtige plaat

was um vergeten, had het ooit op casette, kwijtgeraakt

ga um toch eens op cd aanschaffen

Delilah is De hele plaat is trouwens erg fijn

Nog steeds niet gevonden trouwens, adhd jazz, heerlijk.
Heb er nu zin in, pindakaas maar weer.

Edit: Mod HiLL

gevonden en wederom lekker bevonden

heerlijke stuiter jazz

Met: Clifford Brown (trompet), Harold Land (tenor sax), Richie Powell (piano), George Morrow (bass), Max Roach (drums)

Één van de legendarische groepen uit de jazz dit. Denk aan Coltrane’s kwartet, Miles’ sextet, Bill Evans’ Trio of het Chet Baker/Gerry Mulligan kwartet, maar vergeet toch alsjeblieft Clifford Brown’s quintet niet.

Brownie is één van de aller, allerbeste trompettisten allertijden. Als je je vervolgens bedenkt dat hij 23 jaar was ten tijden van deze opnames en dat hij twee jaar later al zou overlijden bij een auto-ongeluk samen met pianist Richie Powell... het stemt zeer treurig. Want Brownie behoorde tot de bovennatuurlijk begaafde musici in de jazz. Dat hij op zijn leeftijd op technisch gebied misschien al de meest begaafde trompettist was onderschrijft dit alleen maar. Hoe triest trouwens dat juist een muzikant die en niet dronk, en geen drugs gebruikte op 25 jarige leeftijd alsnog het leven laat door een auto-ongeluk. Chet en Miles zouden (gelukkig) nog een jaar of 35 mee gaan.

Op deze plaat is het allemaal duidelijk hoorbaar: zijn runs, licks, hoe hij moeiteloos alle registers van zijn instrument afwerkt. Hij speelt zo ontzettend goed als individu maar zoekt tegelijkertijd constant interactie met de rest van de band. Hij is vooral uitstekend ingespeeld op Powell en Roach. Daarnaast beschikt hij over een volledig eigen toon en stijl. Het is allemaal hele anders dan Dizzy en Davis. En wil je weten waar Lee Morgan zijn spreekwoordelijke mosterd vandaan haalde: luister even naar Brownie.

Dan de rest van de band: Harold Land op zijn allerbest. Een saxofonist die kneiterhard swingt, een techniek heeft zoals er maar weinig waren en een spierballen toon van jewelste. Zonder enige moeite of aarzeling pakt hij alle akkoorden feilloos op, hoe snel de band ook gaat. Richie Powell vind ik ook een interessante: wellicht niet zo uniek en vernieuwend als zijn broer maar toch... hij speelt erg lekker! Geen uitsloverij of onnodige poespas maar het is verre van saai. En Max Roach.... ja Max is Max. Één van de grondleggers van de bebop drums: er kan niet echt iets fout gaan. Snel ad rem, vol intersectie en energie, kakstrakke breaks... need I say more?

Deze plaat is een klassieker van jewelste. Het is gewoon hoe jazz soms moet klinken: 5 muzikanten met een onvoorstelbaar talent en gevoel voor swing. Honderdduizend noten waarvan er geen één verkeerd is. De composities zijn allemaal raak: de bewerkingen zijn creatief en origineel, de uitvoering maakt letterlijk heel blij. Uitstekend middel tegen winterdipjes, herfstdipjes en ander psychisch ongemak.

Een inkijkje in een zeer vruchtbaar jazztijdperk en een goede kans om te luisteren naar één van de meest getalenteerde trompettisten uit de jazz. 5 welverdiende sterren.

Hey leuk Soledad laat wat klassiekers langskomen .
Deze even aangezet tijdens de afwas, blijft toch wel erg dicht bij de perfectie. Fijn dat je Harold Land ook nog even aanstipt, niet een naam die erg vaak voorbij komt maar op deze plaat toch zeker niet de mindere van Brown!

In het begin gleed dit album een beetje langs me heen, het heeft dus even geduurd voordat deze bij mij indaalde, maar inmiddels weet ik dit album, net als een aantal andere collaboraties van beide heren (Study in Brown, Basin Street), volkomen op waarde te schatten. Geen woord gelogen, Soledad!

Jazz is voor mij nog steeds een enorme uitwedstrijd... Maar, man, man wat is dit goed, zeg!

Wel vaker is het nog niet zo'n slecht idee om het pad dat je voor jezelf meent te hebben uitgedokterd tijdelijk te verlaten en je te laten leiden door iemand met meer verstand van zaken. Zo zie je af en toe een interessant album bij een user's top10 of stemmenlijst en in plaats van je eigen afspeellijst blind te volgen denk je waarom ook niet? In het slechtste geval ben je een goede tegenvaller rijker en ook daar leer je uiteindelijk iets van. Gelukkig is dat hier allesbehalve het geval.

Dit is een dijk van een Jazzalbum! Wat een adembenemend goede trompetsolo op Delilah en dat blijft maar op die indrukwekkende wijze doorgaan, die korte solo's door Roach zijn keer op keer een klein genot. 4 namen (op Max Roach na) waar ik totaal onbekend mee was en wat een ontdekking! Dit album doet me een beetje denken aan een team toekomstige grootheden die alvast tonen wat ze in hun mars hebben. Jammer genoeg waren Clifford en Powell geen lang leven beschoren na dit album. Maar met een werk als dit hebben ze een onmiskenbare indruk achtergelaten in de Jazz-geschiedenis - in 1999 opgenomen in de Grammy Hall of Fame.

Om mezelf even te quoten uit een ander topic:



Iemand ervaringen/ tips/ enz.?

Ik denk eerlijk gezegd dat je al een heel goede versie te pakken hebt met die Japanse uitgave. Niet uit eigen ervaring, want ik heb deze "gewoon" op CD, maar als ik op zoek zou zijn naar de best klinkende vinyl versie zou ik gaan voor de 180 gr remastered Japanse reissue UCJU-9025 uit 2005. De best mogelijke geluidskwaliteit, dat kun je aan Japanners wel toevertrouwen, de UCJU-9... uitgaves als mensen een commentaar hebben achtergelaten, hebben allemaal 5 sterren beoordelingen voor geluidskwaliteit op Discogs. Ik weet dat, omdat ik naar enkele vinyl versies van Tubby Hayes albums heb gezocht en de UCJU albums op mijn verlnglijkst had staan, maar toen uiteindelijk toch de CD box heb aangeschaft.

Ik heb het een aantal jaar geleden in Stockholm gevonden: hoes goed gebruikt, hier en daar wat krakerig, maar blij mee.

Stockholm was toen sowieso een vinyl-paradijs. Wat een leuke zaken heb je daar zeg,

aERodynamIC nog nooit in Stockholm geweest, maar dat staat zeker nog op het lijstje. Al weet ik niet of ik de partner meekrijg met een middagje platenzaken aflopen, misschien als ik ter compensatie een middag met hem meega shoppen voor schoenen en Apple-gadgets.

OMG, hebben wij dezelfde partner????

Ik ging een platenzaak in en hij zocht dan een andere winkel op (vast iets met gadgets: hij heeft er zijn eerste apple watch toen gekocht weet ik nog wel) en dan spraken we later af om weer wat te drinken of zo. En ja, het was één van onze leukste vakanties ooit

Hahaha kijk dit zijn tips waar ik iets aan heb.

Ja zo deed ik dat ook altijd met mijn vrouw. Ga jij maar even naar de H&M schat. Zat ze 20 minuten later al met een hele zure blik op zo'n bankje te kijken hoe ik door de platen aan het struinen was. En daarna vertelde ik haar dan wat voor zeldzame vondst ik had gevonden waarop ze me vragend en ook tamelijk ongeïnteresseerd aankeek. Nee als het even kan ga ik toch liever alleen. Maar op zo'n weekendje weg ontkom je er niet aan.

Okay, deze plaat kende ik nog niet, maar hier komt mijn uitgebreide review:

wow!