Freddie King - Texas Cannonball (1972)

Enigszins verbazingwekkend zo weinig stemmen aan te treffen bij iemand als Freddie King, die toch wel de nodige invloed heeft gehad op het vroegere blueswerk van Clapton, Beck en Vaughan. Freddie weet met zijn soul-achtige stem behoorlijk wat gevoel te leggen in de blues. Ook leuk om te horen dat de blues eens in 4/4 maat gespeelt wordt, zoals te horen op Big Legged Woman en You Were Wrong.

Het geboortejaar van de plaat in acht genomen ziet de productie er technisch goed uit. Het klinkt lekker clean. Prima balans tussen de verschillende instrumenten, geeft een overzichtelijke beleving. Klein minpuntje is wel dat bovenstaande een snufje saaiheid teweeg brengt.

Favorieten zijn Lowdown In Lodi (eerder ook fantastisch uitgevoerd door de heren van Creedence Clearwater Revival) en Big Legged Woman.

Al met al een heerlijke bluesplaat, die zo nu en dan ietwat naar de soul neigt, met name op de tweede helft. ****

Blues is toch bijna altijd in 4/4?

Vooral het messcherpe gitaarspel valt op. Zijn versie van Ain't no Sunshine is geweldig.

Blues heeft meestal een shuffle-ritme. Een soort snelle 3/4 maat. Een aantal nummers op deze plaat hebben daarentegen een "straight" 4/4 maat.