menu

Ana da Silva & Phew - Island (2018)

mijn stem
4,00 (2)
2 stemmen

Verenigd Koninkrijk / Japan
Electronic
Label: Shouting Out Loud!

  1. Islands (6:31)
  2. Strong Winds (7:41)
  3. Conversation (4:03)
  4. Bom Tempo (6:13)
  5. Stay Away (5:15)
  6. Here to There (4:30)
  7. Konnichiwa! (6:24)
  8. The Fear Song (6:25)
  9. Dark but Bright (7:40)
totale tijdsduur: 54:42
zoeken in:
avatar van deric raven
4,0
Ana Da Silva heeft al jaren ervaring in de muziekscene. Eind jaren zeventig startte ze als zangeres in de door vrouwen bevolkte Britse postpunk band The Raincoats. Zelf is ze geboren in Madeira en haar Portugese roots hoor je later meer terug in haar solo werk. Phew is ook geen onbekende op muzikaal gebied. Geboren onder de naam Hiromi Moritani in Japan, en daar is ze legendarisch te noemen. In het westen is ze vooral bekend door haar samenwerking met leden van Can, Ryuichi Sakamoto, Jah Wobble (Public Image Ltd) en Jim O’Rourke (Sonic Youth). Door collega´s werd ze gezien als koningin van de avant garde, en haar invloed op punkbands was niet te onderschatten. Wat kun je dan verwachten als beide krachten zich samen koppelen? Eigenlijk is het lastig hier een voorstelling van te maken, en ga je al als vooroordeel uit van een ontoegankelijk, moeilijk te plaatsen kunstzinnig experiment.

Islands laat je echter vrij snel al mee voeren naar eindeloze stranden. De drone geeft gelijk al de geheimzinnige zang kleur. Doordat hier de gesproken taal niet voor mij te herleiden is, ervaar je dat alsof je ligt te zonnen op een vreemd strand, waar de buitenlandse tonen een onrustig gevoel mee geven. Minimalistische drums laten je hart kloppen in je keel, de kakofonie aan geluiden versterken het onmachtige hulpeloosheid, alleen een opkomende zandstorm weet tot bedaren te brengen. En toch is het een aangename introductie, er valt een last van af, waardoor er volledig geconcentreerd en vrij van gedachtes naar de rest geluisterd kan worden. Strong Winds gaat verder als een Deep House track, met tegenwerkende percussie slagen, herhalende geluidscirculaties die om het hoofd heen zwermen, overgaand tot een meer krachtig drum and bass getranspireerde exotische rituele uitdrijving.

Communiceren door middel van verschillende culturen lijkt steeds meer centraal te staan. Bij Conversation wordt nog gezocht naar een ingang. Hoog geruis worden gevangen in een tijdsbeeld. Het tikken van de klok kondigt een verandering in sound aan. Muzikaal gezien nog niet helemaal in evenwicht, maar de zoektocht naar de balans zet zich door. Het gesproken Bom Tempo gaat hier dieper op in. Door de Portugese spraakzang lijkt het alsof een Westerse toerist haar indrukken met ons deelt van haar aanwezigheid bij een Japanse matsuri. Een leeuwendans met grote indrukwekkende maskers en veel kleurige praalwagens. Onweer in combinatie met gongslagen, het ritme nodigt uit om in vertraagde pas de massa te volgen. Tussen het feestelijke gebeuren ook geweerschoten op de achtergrond, of juist vervaagd vuurwerk.

Bij Stay Away gaan Ana Da Silva en Phew weer terug naar de basis, al is hier de rust geëlimineerd. Een andere collage aan bizarre geluiden nemen het over. Er wordt flink gedraaid aan de effectknoppen, waardoor opgesloten klanken weten te ontsnappen. Dan is Here to There een stuk toegankelijker. Hierbij wordt eerder aan de ambient en triphop uit de jaren 90 gedacht. Broeierig op een gemakkelijk te vatten manier. Lekker licht in verhouding tot het grotendeels zwaarder werk. Mooie uitloop met de drum op het einde. Het spookachtige Konnichiwa! sluit zelfs sterk aan bij de meer experimentele postpunk van begin jaren tachtig. Gedurfd gebruik van de mogelijkheden die keyboard en synthesizer te bieden hebben. Een drumcomputer die hierbij een lekkere inheemse flow toevoegt. Toch is de sfeer door het gebruik van de keyboard meer Oosters georiënteerd.

The Fear Song heeft iets griezeligs. Snel wordt vocaal de nacht verwelkomt om vervolgens te vervallen in totale duisternis. Door mij worden de nachten als heerlijk ervaren, maar blijkbaar is bijna iedereen bang om te gaan slapen. Nachtmerries en het niet meer kunnen ontwaken bij daglicht zijn terugkomende items die dit nare gevoel op roepen. Een demonische bezeten stem maakt de weg voor je vrij, al wordt er blijkbaar met regelmaat een verkeerde afslag genomen. Drones die overgaan in ontregelde noise. Een sterke opbouw, die het beklemmende goed weet te verwoorden. Met Dark But Bright volgt het escapisme van de eilanden. Niet achterom kijkend, de vrijheid tegenmoed zwevend. Vertrouwde vogels fluiten je toe. Ver weg van het gevaar in een mooi avant gardisch eindspel, waar het vaker terug komende rust centraal lijkt te staan.

Een mix tussen avant garde en electronic, waarbij ik had verwacht dat je juist de culturele achtergronden van beide dames meer terug zou horen. Het doet echter een stuk minder Westers en Oosters aan. Geen Portugese fado als basis en ook bijna geen Britse postpunk waarin Ana Da Silva haar achtergrond heeft. Ook hoor je de Japanse invloeden van Phew niet sterk terug, en laat ze een meer openbaar gestructureerde sound horen. Minder rebels en vooruitstrevend dan hun pionierswerk, maar wel met genoeg spanning.

Ana da Silva & Phew - Island | Alternative | Written in Music - writteninmusic.com

Gast
geplaatst: vandaag om 18:34 uur

geplaatst: vandaag om 18:34 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.